FIGHTING WITH MY DEMONS #1: ΣΤΡΕΣ



Όταν αγχώνομαι με πιάνει το στομάχι μου. Είναι ένας, πολύ γνώριμός μου πλέον, πόνος, μια αίσθηση με ένταση και οξύτητα, σα να έχω μια εσωτερική τανάλια που μου σφίγγει και μου στύβει με μανία όλα μου τα όργανα. Με το που καταλαβαίνω ότι έρχεται να με επισκεφθεί, αρχικά προσπαθώ να μην πανικοβάλλομαι όπως παλιότερα, και να κάνω όσο πιο άμεσα μπορώ τα απαραίτητα (να ξαπλώσω, να βάλω θερμοφόρα στην κοιλιά μου, να πάρω μερικές βαθιές ανάσες κλείνοντας τα μάτια μου και να με διαβεβαιώσω ότι όλα είναι και θα είναι εντάξει) που θα με βγάλουν από αυτή τη "μαύρη τρύπα".

Όταν αγχώνομαι το δέρμα και όλο μου το σώμα δεν μπορούν να αναπνεύσουν.

Όταν αγχώνομαι παύω να σκέφτομαι λογικά. Είναι σα να πέφτουν οι διακόπτες του μυαλού μου με μιας και σαν ο πανικός να γίνεται το αφεντικό και ο δυνάστης μου. Είναι σα να θολώνει η ματιά μου και σα να μην μπορώ να δω και να σκεφτώ τίποτα καθαρά. Το στρες είναι το πρώτο όνομα στη μαρκίζα που επισκιάζει όλα τα άλλα.

Όταν αγχώνομαι αποσυνδέομαι από τα συναισθήματά μου. Με χάνω και δεν καταλαβαίνω πώς νιώθω για το κάθε τί, καθώς το άγχος μου πέφτει σαν παλιά, βαριά κουβέρτα, καλύπτοντας οτιδήποτε άλλο υπάρχει μέσα μου.

Όταν αγχώνομαι με κυριεύει ο εκνευρισμός και μπορώ εύκολα να τσακωθώ, χωρίς ουσιαστικό λόγο, με τους κοντινούς και πιο αγαπημένους μου ανθρώπους. Να μιλήσω με ένταση στα παιδιά μου, να πετάξω λέξεις πικρές-καταπέλτες στον σύντροφό μου, να ανταλλάξω αρνητική ενέργεια με τους φίλους μου και ούτω καθεξής.

Όταν αγχώνομαι δεν μπορώ να με φροντίσω σωστά και όπως το έχω πραγματικά ανάγκη, καθώς κάνω σπασμωδικές κινήσεις που δεν είναι σε καμία περίπτωση προς όφελός μου. Δεν τρέφομαι σωστά, δεν κοιμάμαι καλά, δεν κάνω αυτά που μου αρέσουν-το μόνο που κάνω είναι να τρώγομαι με τα ρούχα μου.

Όταν αγχώνομαι δίνω το πράσινο φως στον φόβο για να εισχωρήσει μέσα μου, σκεπάζοντας σα μαύρο πέπλο όλες μου τις σκέψεις και δημιουργώντας σενάρια τρόμου και επιστημονικής φαντασίας για το αύριο, το μεθαύριο, το μέλλον. Επιτρέποντας στον φόβο να με ορίζει -έστω για ένα μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα- χάνω και τη σύνδεσή μου με το εδώ και τώρα.

Όταν αγχώνομαι με κυριεύει ο αρνητισμός και δεν μπορώ να εστιάσω στα καλά και τα άφθονα θετικά στοιχεία της ζωής μου.

Και τέλος, όταν αγχώνομαι παύω να είμαι εγώ. Αποσυνδέομαι και γίνομαι μία άλλη και σίγουρα όχι αυτή που θέλω να είμαι.

***

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί με βοηθά να βλέπω τελικά πόσα πολλά χάνω όταν επιτρέπω στο στρες να είναι ο αρχηγός. Γιατί νομίζω πως το στρες, ενώ είναι ένα από τα θέματα που απασχολεί αν όχι όλους, σίγουρα τους περισσότερους σύγχρονους ανθρώπους, παραμένει ένα θέμα ταμπού που δεν συζητιέται όσο χρειάζεται. Γιατί το να δείχνεις άνετος και αραχτός ενώ μέσα σου βράζεις καταπίνοντας τα άγχη και τις αγωνίες σου θεωρείται προσόν, ή ένα μέρος του ρόλου που οφείλεις να παίξεις αν θέλεις να είσαι υπολογίσιμη μονάδα αυτής της κοινωνίας και να έχεις ένα σεβαστό μερίδιο στην πίτα.

Όσο και αν έχω δουλέψει και όσο και αν εξακολουθώ, με διάφορους τρόπους, να δουλεύω το στρες μου, αποβάλλοντας τελικά ένα μεγάλο κομμάτι του, αυτό εξακολουθεί να υφίσταται και να με επισκέπτεται άλλοτε συχνά, άλλοτε πιο σπάνια, ανάλογα με τη φάση ζωής στην οποία βρίσκομαι. Σε γενικές γραμμές, το να ζω συνειδητά και παραμένοντας συνδεδεμένη με τον εαυτό και τις ανάγκες μου έχει μειώσει και μειώνει καθημερινά σε μεγάλο βαθμό όλο αυτό το άγχος. Παρόλα αυτά, όσο αυτό εξακολουθεί να υπάρχει, θέλω να μπορώ να το εκφράζω, να το αποδέχομαι και να με συγχωρώ για αυτό αντί να το καταπίνω και στη συνέχεια να το σωματοποιώ.

*

Εσείς έχετε στρες; Αν ναι, πώς νιώθετε και τί κάνετε για αυτό;
Θα χαρώ με τις σκέψεις και τις απόψεις σας.


Σας φιλώ με αγάπη και σας εύχομαι καλό Σαββατοκύριακο,
αμελί ❤


Σχόλια

  1. Παρόμοια πράγματα ζω αλλα οσο και να συνδέομαι με τον εαυτό μου για καποιο λόγο δεν μπορώ να βρω το πρωταρχικό συναίσθημα. Το άγχος είναι αποτέλεσμα κάποιου αλλου συναισθηματος παντα. Πρέπει να περάσουν μήνες από εκεινες τις στρεσογονες περιόδους και να δω με νηφαλιότητα τι στο καλό μου δημιούργησε το αγχος! Το χειρότερο μου είναι που αποσυνδέομαι με τα παιδιά μου. Λες και φταίνε εκείνα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι...είναι δύσκολη υπόθεση το άγχος γενικά. Και χρειάζεται αρκετή θεραπευτική δουλειά με τον εαυτό μας για να μπούμε βαθύτερα στο θέμα και να μάθουμε κάτι από αυτό, προχωρώντας μπροστά χωρίς τόσο βάρος!

      Διαγραφή
  2. Ταυτίστηκα απόλυτα. Λες και έβλεπα τον εαυτό μου στα λόγια σου! Όταν στρεσαρομαι κάνω λάθη. Και μετά εννοείται γίνομαι χειρότερα!
    Με βοηθάει πολύ το να ξυπνάω νωρίς, όσο πιο νωρίς γίνεται, πριν ξυπνησουν όλοι. Έτσι έχω χρόνο για εμένα, κάνω αρκετά πράγματα που με ευχαριστούν, εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου για όσα εχω. Αυτό με βοηθάει να πατάω καλά στα πόδια μου όλη την υπόλοιπη μέρα, παρόλο που πολλοί ίσως πουν ότι καλύτερα θα ήταν να κοιμόμουν λίγο παραπάνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έχω στρες συχνά κι εγώ αλλά προσπαθώ να βάζω μπροστά τη λογική. Τι μπορεί να πάει στραβά; Αν πάει, τι θα κάνω; Πώς θα το αντιμετωπίσω; Έχει τόση σημασία; Γενικά πολύς πολύς εσωτερικός διάλογος!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βασικά δεν έχει κανένα νόημα το άγχος στην πραγματικότητα, καθώς οτιδήποτε έρθει το αντιμετωπίζουμε τη στιγμή που έρχεται όπως και να έχει. Με το άγχος για το αύριο, χάνεται η σύνδεση με το τώρα, με αυτό που ζούμε τη δεδομένη στιγμή...

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου