Η βαρετή πλευρά της μητρότητας

Όποια είναι μαμά και έχει πλέον, μετά από μια άλφα σχετική θητεία, βαρεθεί, ή βαριόταν από πάντα, τις παιδικές χαρές, τα playdate και γενικότερα το να παίζει σαν παιδί με τα παιδιά της, ας σηκώσει, χωρίς τύψεις παρακαλώ, το χέρι!
Ας το εκφράσουμε επιτέλους, δίχως φόβο και πάθος και δίχως την αγωνία της επίκρισης από γνωστές ή άγνωστές μας υπερ-μαμάδες: το να σου αρέσει πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο και το να έχεις τη διάθεση για συνεχές παιχνίδι και παιδοκεντρικές δραστηριότητες, απολαμβάνοντας όλα αυτά μέχρι τελικής πτώσεως κάθε ώρα και στιγμή είναι μια κατάσταση καθόλα μη ρεαλιστική, μη εφικτή, μη ανθρώπινη. Αν όχι για όλες, τουλάχιστον για τις περισσότερες από εμάς.

***

Θυμάμαι πολλά χρόνια πριν γίνω μητέρα που έκανα babysitting σε μωρά-μικρά παιδιά ή που απλά περνούσα ώρες με τα μικρά μου ξαδερφάκια. Τότε ήταν η καλύτερή μου. Ένιωθα άμεση σύνδεση μαζί τους και μπορούσα να παίζω με ευχαρίστηση για ώρες. Έτσι είναι. Όταν έχεις παιδιά χωρίς όμως να έχεις παράλληλα και την ευθύνη τους (δηλαδή παιδιά αλλά όχι δικά σου!) η φροντίδα τους και η ενασχόληση μαζί τους είναι σχεδόν a piece of cake ή αλλιώς πανευκολούρα που λέει και η κόρη μου! Γιατί είσαι στη θέση να εμπεριέχεις και να κρατάς μόνο το ανάλαφρο κομμάτι της σύνδεσης και της όλης διαδικασίας. Παιχνίδι με παιδιά χωρίς κανένα άγχος για το τί θα φάνε μετά και αν θα φάνε, τί ώρα θα καταφέρεις να τα βάλεις για ύπνο, να μαγειρέψεις, να κάνεις το ένα, το άλλο, να πάρεις και εσύ μια ανάσα, να σκεφτείς πώς θα κυλήσει η επόμενη ημέρα, πώς θα σηκωθούν για το σχολείο, τί σε περιμένει στο γραφείο, πότε θα προλάβεις να πας σούπερ μάρκετ, να μη ξεχάσεις να απλώσεις και εκείνο το πλυντήριο, και αχ να πεις και μια κουβέντα με τον σύντροφό σου βρε αδερφέ, και ούτω καθεξής, ίσον με παιχνίδι ελεύθερο και απαλλαγμένο από όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμα βαρίδια και άγχη της ενήλικης ζωής και της γονεϊκότητας.

Τί γίνεται όταν όμως έχεις όλα αυτά να διαχειριστείς; Και όταν επιπλέον δεν είσαι newbie μαμά με κέφι και χαρά μόνο, αλλά αρχίζεις να "παλιώνεις" και να συσσωρεύεις και μια κάποια κούραση, που σημαίνει πως κατά κάποιο τρόπο έχει κλείσει ήδη ένας πρώτος κύκλος ατελείωτων ωρών παιχνιδιού και ενασχόλησης, έχοντας περάσει από όλα τα πιθανά στάδια; Παιδική χαρά μέχρι τελικής πτώσεως, κάθε λογής παιχνίδια και χειροτεχνίες στο σπίτι, καθημερινό διάβασμα παραμυθιών, μπάλα-πατίνι-ποδήλατο-σκούτερ και ό,τι τελοσπάντων έχει ρόδες και κινείται, ραντεβού με μαμαδοπαρέες για να παίξουν τα βλαστάρια και εσύ να συζητάς με τις άλλες μαμάδες ξανά και ξανά για τα ίδια και τα ίδια, και πολλά άλλα ακόμα τέτοια, όταν λοιπόν όλα αυτά έχουν γίνει στο έπακρον, έρχεται συνήθως ένας κάποιος κορεσμός. Βγαίνει αυτό το 'βαριέμαι να παίξω με τα παιδιά μου', ΄βαριέμαι να τρέχω πάλι στο πάρκο', 'βαριέμαι να διαβάσω κι άλλο παραμύθι', 'βαριέμαι γενικώς', 'βαριέμαι και δε θέλω άλλο, θέλω αέραααααα!',... τί μου συμβαίνει, μήπως δεν είμαι καλή μάνα; Και νααααα οι τύψεις και οι ενοχές, να ρέουν άφθονες.

***

Ας απομυθοποιήσουμε επιτέλους αυτό το ιδεώδες της τέλειας μάνας που όλα τα κάνει, όλα τα μπορεί, καθόλου δεν βαριέται, δεν κουράζεται, δεν σιχτιρίζει και παραμένει και νυχθημερόν με το χαμόγελο στα χείλη. Ας αποδεχτούμε ότι η μητρότητα εμπεριέχει και κομμάτια μεγάλης βαρεμάρας με την όλη διαδικασία. Γιατί ναι, όσο και αν αγαπώ τα παιδιά μου, το να ομολογήσω στον εαυτό μου και στους έξω το ότι πολλές είναι οι φορές που πολύ απλά βαριέμαι να παίξω μαζί τους και που αντί για την παιδική χαρά θα προτιμούσα να πίνω κοκτέιλ σε μια ταράτσα της Αθήνας ή αντί για τη χιλιοστή χαρτοκοπτική θα προτιμούσα να διαβάζω μόνη μου το βιβλίο μου σε ένα όμορφο καφέ, δεν με κάνει ούτε κακή μάνα ούτε αδιάφορη ούτε τίποτε άλλο. Μου θυμίζει απλώς την ανθρωπιά μου, τις ανάγκες μου και την υπόστασή μου πέραν του μητρικού μου ρόλου, αλλά και μια σύνδεση πλέον με την παραδοχή ότι δεν με ενδιαφέρει καθόλου να ανέβω σε κάποιο βάθρο επιτυχίας, σύγκρισης ή ανταγωνισμού με καμία άλλη μητέρα, που τα κάνει όλα "καλύτερα", πιο "αποτελεσματικά", πιο έτσι, πιο αλλιώς και που πάνω απ'όλα, δεν βαριέται στιγμή!

Ας απομυθοποιήσουμε και ας σταματήσουμε να δαιμονοποιούμε τη βαρεμάρα της μάνας. Είναι και εκείνη άνθρωπος, ενήλικας (οκ, στις περισσότερες των περιπτώσεων...) με τα δικά της και είναι αδύνατον να περιμένει από τον εαυτό της, καλλιεργώντας παράλληλα και στους άλλους και στα ίδια τα παιδιά της την προσδοκία του αέναου κεφιού, της μόνιμης διάθεσης για παιχνίδι, της συνεχούς διαθεσιμότητας και ετοιμότητας στο κάθε τί. Ας δούμε τα συναισθήματά μας με περισσότερη ειλικρίνεια και λιγότερη ενοχή, περνώντας έτσι και ένα ηχηρό και πολύ σημαντικό μήνυμα στα παιδιά μας: η μαμά είναι και εκείνη άνθρωπος, η μαμά δεν έχει όλη την ώρα όρεξη να παίζει, αλλά θέλει να κάνει και άλλα πράγματα, η μαμά, όπως και εκείνα, συχνά-πυκνά βαριέται και αυτό είναι οκ. Δε παραπέμπουν όλα αυτά σε λιγότερη αγάπη, λιγότερη ευθύνη και πιο ρηχή σύνδεση-θέτουν, ίσα-ίσα τη σχέση με τον εαυτό και με τα παιδιά μας σε μια πιο υγιή, ισορροπημένη και ρεαλιστική βάση.


Σας φιλώ,
αμελί ❤