ΠΕΡΙ ΦΙΛΙΑΣ

         Photo via unsplash

Ποιοί στ'αλήθεια είναι οι Φίλοι μας;
Είναι οι άνθρωποι που ανταλλάζουμε μηνύματα καθημερινά και νυχθημερόν, χωρίς πιθανότατα να τους έχουμε γνωρίσει ποτέ εκ του σύνεγγυς; Είναι εκείνοι που μας 'ακολουθούν' στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μας γεμίζουν με καρδούλες, κοπλιμέντα, θαυμασμό και λόγια αγάπης; Είναι αυτοί που τους βλέπουμε μια στο τόσο και λέμε τα νέα μας; Είναι μήπως όλοι όσοι αποτελούν τη λεγόμενη "παρέα", οι φίλοι κατά συνθήκη, εκείνοι που συναντάμε συχνότερα επειδή ίσως οι φάσεις της ζωής μας ταιριάζουν (πχ έχουμε ή δεν έχουμε παιδιά, σπουδάζουμε, δουλεύουμε, ή ό,τι); Είναι μήπως κάποιοι συνάδελφοι που τους λέμε τελικά 'φίλους' καθώς περνάμε μαζί τους ένα μεγάλο κομμάτι της ημέρας μας; Είναι οι φίλοι της παιδικής μας ηλικίας με τους οποίους μεν δεν μοιραζόμαστε κάποια ιδιαίτερη σύνδεση στο παρόν, μα που όποτε τους βλέπουμε, και ας είναι και σπάνια, νιώθουμε καλά όντας μαζί τους σε ένα γνώριμο, συναισθηματικό comfort zone πλαίσιο;

Ή μήπως οι Φίλοι είναι οι άνθρωποι που όσο συχνή ή αραιή να είναι η κοντινή επαφή μας μαζί τους, μας νιώθουν και μας συναισθάνονται αληθινά, μας νοιάζονται και μας αναζητούν σε σταθερή βάση, συνδέονται με την δική μας πραγματικότητα και δεν ξεχνούν, μέσα στο χάος των δικών τους, και τα δικά μας θέματα, τα δικά μας συναισθήματα και τους δικούς μας καθημερινούς αγώνες; Εκείνοι που έχουν τη δύναμη να μας κρατούν το χέρι και να πορευόμαστε παρέα, αντί να το αφήνουν μετέωρο με την κάθε μικρή ή μεγάλη προσωπική τους αφορμή απομάκρυνσης;

***

Μεγαλώνοντας και γινόμενη ολοένα και πιο συνειδητή και σε σύνδεση με τον εαυτό και τις αληθινές μου ανάγκες, συνειδητοποιώ πως για μένα Φιλία υπάρχει εκεί που υπάρχει και σταθερή παρουσία, ακεραιότητα και αμοιβαιότητα. Εκεί που νιώθω ήσυχη ότι δεν θα ξεχαστώ, για άλλη μια φορά, μέσα στο πηγάδι των προβλημάτων και των δυσκολιών του άλλου. Εκεί που μπορώ να δώσω, χωρίς προσδοκία και έγνοια, καθώς ξέρω πως ούτως ή άλλως θα πάρω πολλά πίσω. Εκεί που δεν είμαι μόνο ένα χρήσιμο αυτί, ένας κάδος στον οποίο ο άλλος διαρκώς θα πετάει τα ζόρια του, αλλά ένα μέλος μιας ισότιμης σχέσης στην οποία έχω και εγώ το χώρο και το χρόνο μου για να ακουστώ. Εκεί που δεν νιώθω την ανάγκη κανενός ανταγωνισμού και καμιάς σύγκρισης και που μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, όπως ακριβώς είμαι. Εκεί όπου τα όριά μου γίνονται αντιληπτά και σεβαστά. Εκεί όπου νιώθω την Αγάπη μέχρι το μεδούλι.

Δύσκολα όλα τα παραπάνω....Ή ίσως όχι και τόσο τελικά. Μάλλον όσο περισσότερο ερχόμαστε σε επαφή με τον εαυτό μας, τόσο ξεκαθαρίζει το τοπίο και με τους άλλους, φίλους ή μη. Όσο περισσότερο γνωρίζουμε και φροντίζουμε τις ανάγκες και τα θέλω μας, τόσο πιο εύκολη γίνεται και η σύνδεση με τους γύρω μας. Όσο περισσότερο καλλιεργούμε την αυτοεκτίμησή μας, τόσο λιγότερο μπαίνουμε στο παιχνίδι των προσδοκιών και των εξαρτητικών σχέσεων, αφού νιώθουμε καλά μέσα μας όπως και να έχει και αναζητούμε κάποιον άλλον για να μοιραστούμε πράγματα και συναισθήματα και όχι για να γεμίσουμε τα αδούλευτα κενά μας.

*

Αυτές είναι μόνο μερικές από τις σκέψεις μου για το τεράστιο αυτό θέμα, τη Φιλία.
Εσείς τί νομίζετε, πώς νιώθετε;


Σας φιλώ με αγάπη και σας εύχομαι μια όμορφη εβδομάδα!
αμελί ❤