Book Review: Η λευκή Καραϊβική


Όποιος αγαπά τα νουάρ μυθιστορήματα σίγουρα θα έχει διαβάσει το Μαύρο Αλγέρι, την Κόκκινη Μασσαλία και το Παρίσι μπλουζ, την πρώτη τριλογία του Maurice Attia. Αν δεν τα έχετε διαβάσει και αγαπάτε το είδος, σας προτρέπω να σπεύσετε, καθώς είναι και τα τρία βιβλία εξαιρετικά.

Τώρα κυκλοφόρησε στα Ελληνικά, από τις εκδόσεις Πόλις και πάλι, το πρώτο βιβλίο της νέας τριλογίας του Attia, Η λευκή Καραϊβική, στο οποίο παρακολουθούμε τους αγαπημένους ήρωες Πάκο και Ιρέν σε νέες περιπέτειες και πλέον όχι στη Μασσαλία, το Αλγέρι, την Αιξ-αν-Προβάνς ή το Παρίσι, αλλά στην τροπική Γουαδελούπη και τα γύρω της νησιά και μέρη.

Καθώς έχουν περάσει και κάποια χρόνια από τότε που διάβασα τα τρία προηγούμενα βιβλία του εν λόγω συγγραφέα, χρειάστηκε λίγος χρόνος για να μπορέσω να μπω και πάλι στο κλίμα της γραφής του και να θυμηθώ κάπως τις προηγούμενες ιστορίες, κάνοντας τις σχετικές συνδέσεις. Επίσης στις πρώτες σελίδες διάβαζα κάπως μουδιασμένη και καχύποπτη, έτοιμη να πέσω στην παγίδα της σύγκρισης του νέου με τα παλιότερα βιβλία. Ωστόσο, τελικά η Λευκή Καραϊβική και η γνώριμή μου  πλέον γραφή και ενέργεια του συγγραφέα με ταξίδεψαν και με αποζημίωσαν για ακόμα μια φορά.
Η λευκή Καραϊβική διαβάζεται αυτόνομα φυσικά, δεν είναι δηλαδή προϋπόθεση το να έχετε διαβάσει την πρώτη τριλογία για να διαβάσετε αυτό το βιβλίο σαν συνέχεια, όμως έχω την αίσθηση ότι το απολαμβάνει, το συναισθάνεται και συνδέεται κανείς με αυτό διαφορετικά και ίσως και λίγο περισσότερο, αν ήδη έχει μια εξοικείωση με τους ήρωες του Attia και τις ενδιαφέρουσες ιστορίες τους. Ιστορίες ζωής και ατομικά πεπρωμένα που συνυφαίνονται με την Ιστορία και τα μεγάλα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα του χτες και του σήμερα, χάρη στην συγγραφική δεξιοτεχνία του δημιουργού.

***

Αν μπω στη διαδικασία να συγκρίνω, θα πω ότι ναι, για εμένα η Λευκή Καραϊβική ήταν αρκετά 'χλιαρή' και μέτρια συγκριτικά με τα πολύ δυνατά, τρία προηγούμενα βιβλία που θυμάμαι να διαβάζω με κομμένη την ανάσα και με πολύ έντονο συναίσθημα. Δεν ξέρω αν για αυτή μου την εντύπωση "έφταιγε" μια γραφή πιο χαλαρή που σα να έψαχνε να βρει κάτι καινούριο να πει για τις ζωές και τις ιστορίες των ανθρώπων που εξιστορούσε και που σαν να μην τα καλοκατάφερνε όλες τις στιγμές ή αν πράγματι οι προηγούμενες ιστορίες τους ήταν τόσο δυνατές που οτιδήποτε άλλο θα ωχριούσε μπροστά τους ή θα άφηνε μια αίσθηση κορεσμού και τέλματος, πάντως είναι γεγονός ότι αν κάποιος με ρώταγε θα έλεγα ότι "το βιβλίο ήταν πολύ καλό ναι μεν, αλλά...". Αν και το βιβλίο το απόλαυσα, αφού ξεπέρασα το αρχικό μούδιασμα, υπήρξε ένα "αλλά" μέσα μου.

Ανεξάρτητα από όλα τα παραπάνω, έχω αγαπήσει πολύ τον τρόπο και την αίσθηση που μου αφήνει το γράψιμο του Maurice Attia και μπορώ να πω πλέον ότι θα διάβαζα οτιδήποτε δικό του. Επομένως θα περιμένω με χαρά και τα επόμενα βιβλία της τριλογίας!
Εσείς έχετε διαβάσει κάτι δικό του; Θα χαρώ πολύ να μου γράψετε τη γνώμη σας στα σχόλια!

Σας φιλώ,
αμελί ❤

Σχόλια