ΜΑΜΑ, ΦΟΒΑΜΑΙ...

Μαμά...φοβάμαι...
Φοβάμαι αυτή τη γάτα, να μη με γρατζουνίσει...
Φοβάμαι το σκοτάδι, κάτσε δίπλα μου και μην φύγεις ακόμα και όταν κοιμηθώ...
Φοβάμαι τις σκάλες, θα με έχεις αγκαλιά;
Φοβάμαι το νερό όταν λούζομαι, θα μπει στα μάτια μου και θα τσούξουν...
Φοβάμαι τις αρκούδες και τους λύκους, υπάρχουν στην Αθήνα;...
Φοβάμαι αυτό το παιδικό γιατί έχει αυτό το τέρας που είναι άγριο...
Φοβάμαι να κολυμπήσω στα βαθιά, μπορεί να πνιγώ...
Μαμά...φοβάμαι...

***

Παιδικοί φόβοι. Αστείοι ενδεχομένως στο άκουσμά τους, για εμάς τους μεγάλους, μα καθόλα πραγματικοί για το παιδί που τους αισθάνεται. Το μικρό παιδί που χρειάζεται την αγκαλιά, την παρουσία μας και την αποδοχή μας στα συναισθήματά του, προκειμένου να μπορέσει να κατακτήσει αληθινή αυτοπεποίθηση και να προχωρήσει με θάρρος μπροστά, σε καινούρια πράγματα και εγχειρήματα.

*

Εσάς τα παιδιά σας φοβούνται ή ανήκουν στην "κατηγορία" (εισαγωγικά, καθώς αντιπαθώ τη λέξη και την έννοια) των 'ατρόμητων' παιδιών; Αν ισχύει το πρώτο, πώς νιώθετε για τους φόβους τους; Τί συναισθήματα σας προκαλούν; Πώς το διαχειρίζεστε γενικότερα αυτό το ζήτημα;

Προσωπικά έχω περάσει από όλα τα στάδια. Το στάδιο του να αφουγκραστώ τα παιδιά μου και να αποδεχτώ τον εκάστοτε φόβο τους, διαβεβαιώνοντάς τους για το ότι εγώ τους ακούω σε ό,τι έχουν να εκφράσουν και θα είμαι δίπλα τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο κάθε τί. Το στάδιο του να μην ξέρω πώς να αντιμετωπίσω, διαχειριστώ, απαντήσω στην έκφραση των φόβων τους που μπορεί να μου ακούγονται παράλογοι, το στάδιο της αμηχανίας δηλαδή. Το στάδιο της εσωτερικής μου σκέψης που λέει "αμαν πια, πότε επιτέλους θα σταματήσει όλο αυτό με τους φόβους;". Το στάδιο της κακής διαχείρισης, λόγω προσωπικής μου κούρασης, που βγάζει εκνευρισμό και αυτό το πολύ λανθασμένο "δεν υπάρχει κάτι να φοβάσαι, δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι αυτό που φοβάσαι" που σίγουρα εντείνει τον όποιο φόβο έχει εκφραστεί. Το στάδιο, όταν νιώθω ισορροπημένα μέσα μου, της προσωπικής βεβαιότητας πως ό,τι και να φοβούνται τα παιδιά μου, είναι φυσιολογικό, αποδεκτό και σίγουρα προσωρινό. Γιατί όλα αλλάζουν στο μεγάλωμα ενός παιδιού. Όλα είναι φάσεις που έρχονται, παρέρχονται, επανέρχονται ή δίνουν τη θέση τους σε άλλες...και ούτω καθεξής.

***

Όπως με όλα λοιπόν, έτσι γίνεται και με τους παιδικούς φόβους. Έρχονται και κάποια στιγμή φεύγουν. Αρκεί να τους ακούσουμε, να τους αγκαλιάσουμε και να τους αποδεχτούμε. Να μπορούμε να τους εμπεριέχουμε. Γιατί έχουν και αυτοί τη χρησιμότητά τους, αν το καλοσκεφτούμε. Κάτι εξυπηρετούν. Και γιατί είναι ανθρώπινοι, όποιοι και να είναι, και είναι οκ να υπάρχουν. Κανείς δεν γεννήθηκε μεγάλος, έμπειρος, παντογνώστης και έτοιμος. Είμαστε όλοι μας, και ιδιαίτερα τα παιδιά μας, ένα έργο σε εξέλιξη. Και καθώς προχωράμε, όταν συναντάμε αποδοχή για τα όποια συναισθήματά μας, όταν τους δίνεται χώρος να υπάρξουν και να εκφραστούν χωρίς επίκριση, μπορούμε και να τα επεξεργαστούμε μέσα μας, ώστε να κρατήσουμε για το ταξίδι μας μόνο όσα μας είναι χρήσιμα, απελευθερώνοντας και
αφήνοντας πίσω μας τα περιττά.


Σας φιλώ με αγάπη και σας εύχομαι μια όμορφη νέα εβδομάδα,
αμελί ❤