Οι σκέψεις της τελευταίας Παρασκευής του Καλοκαιριού...

Είναι εύκολο να μεταθέτουμε την ευθύνη του εαυτού μας σε τρίτους. Σε αυτούς που νιώθουμε ότι μας πόνεσαν, μας αδίκησαν, μας δυσκόλεψαν, μας έβαλαν τρικλοποδιές, μας μίλησαν άσχημα ή πικρά, μας παρεξήγησαν, μας πλήγωσαν, μας απογοήτευσαν και πάει λέγοντας. Η λίστα δεν έχει τελειωμό. Είναι εύκολο γιατί μας βγάζει από την ευθύνη της πράξης, της δράσης και της αλλαγής του εαυτού μας και μας βουτάει μας σε μια παθητική στάση που εύκολα και ασυνείδητα καθιερώνουμε ως στάση ζωής. Τί φταίω εγώ, καθώς ο/η τάδε μου έκανε, μου είπε, μου έρανε αυτό, εκείνο, το άλλο...πόσες φορές τα έχουμε πει όλοι μας αυτά ανασηκώνοντας τους ώμους μας με το ύφος του θύματος και τάχα ανήξερα, νιώθοντας ότι έχει πληγεί η αθωότητά μας; Στην πραγματικότητα όλη αυτή η διαδικασία έχει ως βαθύτερο αποτέλεσμα την αποσύνδεσή μας από τον εαυτό μας και το κέντρο μας. Και στο κέντρο μας, βρισκόμαστε μόνο εμείς, ποτέ κάποιοι άλλοι.

***

Έρχεται λοιπόν κάποια στιγμή στη ζωή μας η ώρα που καλούμαστε να ενηλικιωθούμε ουσιαστικά. Μια ενηλικίωση που καμία σχέση δεν φέρει με την βιολογική μας ηλικία, αλλά αφορά βαθύτερα συναισθηματικά κομμάτια μας. Η ώρα που κάποια αφορμή μας ανοίγει τα μάτια και την καρδιά στη συνειδητοποίηση ότι ανεξάρτητα από τους παράγοντες και τους ανθρώπους έξωθεν, στην πραγματικότητα όλες οι απαντήσεις που ζητάμε βρίσκονται μέσα μας και μόνο εκεί. Και ναι, σαφώς και επηρεαζόμαστε από πρόσωπα, καταστάσεις και συμπεριφορές τρίτων, όμως το να τους επιτρέπουμε τελικά να μας ορίζουν αποτελεί στην ουσία μια βολική παραμονή σε μια παιδομορφική υπόσταση. Πολλές δυσκολίες μας μπορεί να προκλήθηκαν από τρίτους, εμείς ωστόσο είμαστε υπεύθυνοι στην ενήλικη ζωή μας για το πώς θα τις διαχειριστούμε στη συνέχεια. Για το αν θα τις μετατρέψουμε σε μαθήματα που μπορούν να μας πάνε παραπέρα, σε ευκαιρίες για μεγαλύτερη αυτογνωσία και επαφή με τα συναισθήματα και τις ανάγκες μας. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι να θεραπεύσουμε τις πληγές μας και μόνο έτσι, αναλαμβάνοντας την ευθύνη του εαυτού μας, δυναμώνουμε, μεγαλώνουμε, ζούμε το τώρα ουσιαστικά και προχωράμε μπροστά, χωρίς να μηρυκάζουμε λάθη και ιστορίες του παρελθόντος και χωρίς πια ενδιαφέρον να κατηγορήσουμε κανέναν. Στρεφόμενοι προς τον εαυτό μας και παύοντας να κοιτάμε τί (μας) κάνουν, λένε, πιστεύουν κλπ οι άλλοι, συνειδητοποιούμε επίσης την δική μας συμμετοχή και συναίνεση σε σχέσεις ή καταστάσεις που δεν προωθούν την ευημερία μας. Μια συμμετοχή που είτε από άγνοια, απειρία, έλλειψη σύνδεσης και αυτοπεποίθησης δεν γίνεται εύκολα αντιληπτή τη στιγμή που λαμβάνει χώρα, κάνοντάς μας έτσι να πετάμε το μπαλάκι των ευθυνών σε κάποιον άλλον, πέρα και έξω από εμάς.

Όλα όμως όσα χρειαζόμαστε βρίσκονται σε εμάς, μέσα μας. Όλα όσα χρειάζεται να ξέρουμε, όσα χρειάζεται να αλλάξουμε, όσα χρειάζεται να αποδεχτούμε, όσα χρειάζεται να συγχωρέσουμε, όσα χρειάζεται να απελευθερώσουμε, όλα όσα έχουμε ανάγκη για να είμαστε καλά, όλα όλα όλα είναι μέσα. Το έξω δεν είναι παρά ένας καθρέφτης μας, και ο άλλος δεν είναι παρά εμείς οι ίδιοι, μια αντανάκλασή μας και άρα και μια ευκαιρία να μας δούμε βαθιά και να μας πάρουμε -μη περιμένοντας κανέναν άλλον να το κάνει για λογαριασμό μας- από το χέρι για να προχωρήσουμε, σταματώντας να γυρίζουμε γύρω από την ουρά μας, μπροστά. Με το βλέμμα και τη συγκέντρωση στραμμένα μέσα μας και όχι απέναντι και έξω.




Με αυτές τις σκέψεις σας χαιρετώ και σας εύχομαι ένα καλό Σαββατοκύριακο, το καλοκαιράκι τελειώνει ημερολογιακά, όχι όμως απαραίτητα και στην καρδιά μας ❤.


Με αγάπη,
αμελί




Σχόλια

  1. Ο δρόμος προς την ενηλικίωση είναι πολύ μακρύς αλλά είναι ένα ταξίδι που πρέπει να κάνουμε με υπομονή και αγάπη προς τον εαυτό μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάπως έτσι ναι...Για τον καθένα το κάθε πράγμα έχει τον δικό του χρόνο! Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου :-)

      Διαγραφή
  2. Με έβαλε σε βαθιές σκέψεις. Σε ευχαριστώ πολύ για αυτό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το διαβάζω σε στιγμή που το είχα ανάγκη μάλλον. Σ' ευχαριστώ. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου