Ο φίλος μου ο πυρετούλης, o Μάρτης, ο αριθμός 5 και μια καινούρια εποχή!

...και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Τα μικρόβια αποίκισαν το σώμα μου, ο ιός μιας απαίσιας τερατούλας και κακιάς γρίπης ρούφηξε ό,τι είχε απομείνει από ενέργεια μέσα μου και ο πυρετός έγινε ο καθημερινός μου επισκέπτης, όλα αυτά για μία γεμάτη εβδομάδα πριν από περίπου ενάμιση-δύο μήνες. Χαρτομαντηλάκια, μυξάκια, φταρνισματάκια, τσαγάκια, ροφηματάκια, πορτοκαλάκια, ομοιοπαθητικούλια, κουβερτούλες, πιτζαμούλες, βιβλιαράκια, και ξανά τσαγάκια και ροφηματάκια και βιβλιαράκια αλλά και χαρτάκια τώρα και μολυβάκια και αυτοκολητάκια και τσουπ, ξαφνικά όσο πάει γίνεται και καλύτερο και η ασθενής ξεχνά την ασθένεια σχεδόν και ξαναανακαλύπτει τις δημιουργικές πτυχές της -δικές της και της ασθένειας! ααααμάααααν!! αμάν-αμάν! Γίνεται; Γίνεται!
Brainstorming ή αλλιώς δημιουργικός εγκεφαλικόσυναισθηματικός ομορφοχαμός και καταιγισμός! Baaaam!!! Baaaaam Booom, Ka-booooom!! Αν μπορούσα, θα σας το ζωγράφιζα!

Αρρωσταίνουμε όταν αφήνουμε το άγχος και τις αρνητικές σκέψεις να μας ροκανίσουν τα σωθικά, όταν ξεχνάμε να μας αγαπάμε και να μας φροντίζουμε επαρκώς και όπως ζητά η καρδιά μας - το σώμα μας, μας εγκαταλείπει αφού πρώτα έχουμε εγκαταλείψει εμείς οι ίδιοι την ψυχή μας. Βαριές κουβέντες ή απλά αληθινές; ...
Περνώντας λοιπόν ο καθένας μας τις δικές του δυσκολίες και παλεύοντας για μια χαραμάδα φωτός, ή και παραπάνω, κάθε μέρα, φτάνουμε πολλές φορές στον πάτο, πράγμα που μεταφράζεται και εγγράφεται και στο σώμα και τον οργανισμό μας. Στο δέρμα, στα μαλλιά, στην όψη μας, στα μάτια. Στο βλέμμα. Τίποτα άλλωστε δε λέει περισσότερη αλήθεια για το πώς είμαστε μέσα μας από το ίδιο μας το βλέμμα. Από τον τρόπο που κοιτάμε. Είναι τα μάτια μας θαμπά, ζωηρά, θολά ή παιχνιδιάρικα; Ο πάτος φέρνει κούραση και στρες, αυτά με τη σειρά τους εξασθένηση και τελικά ασθένεια. Τόσο τοξική όσο προσπαθούμε να την καταπολεμήσουμε, τόσο χρήσιμη και φίλη όσο απλά την αποδεχόμαστε και την αφήνουμε να κάνει τη δουλειά της και να φύγει αφού την ολοκληρώσει. Και ποιά είναι η δουλειά της; Η αφύπνιση! Η εκμάθηση του να αφουγκραζόμαστε καλύτερα τον εαυτό μας, του να τον σεβόμαστε και να τον αγαπάμε! Να τον αγαπάμε με μια αγάπη χωρίς όρους! Αυταγάπη, παντού, πάντα, συνέχεια, αυταγάπη που όταν είναι άφθονη μας κάνει να μπορούμε να αγαπάμε πλέρια και τους γύρω μας με μια αγάπη απλή και ρέουσα, μια αγάπη με όρια αλλά χωρίς όρους.
Και άλλα πολλά χρήσιμα και δημιουργικά πράγματα έρχεται για να μας διδάξει ή έστω να μας υπενθυμίσει μια γρίπη, ένα κρύωμα, μια ασθένεια, μια οποιαδήποτε τελοσπάντων σωματική αδυναμία να λειτουργήσουμε κατά τα γνώριμα και τα γνωστά μας. Αρκεί να αφήσουμε τον έλεγχο (που νομίζουμε πως έχουμε) και να πάμε απλά με τη ροή του όπως και αν είμαστε ή αισθανόμαστε.

Περνώντας λοιπόν και εγώ, για διάφορους δικούς μου λόγους, μερικούς όχι άσχημους αλλά λιγάκι θαμπούς και μουδιασμένους φθινοπωρινούς & χειμερινούς μήνες, έφτασα, όπως προείπα άλλωστε, προ καιρού, να έχω καθημερινό πυρετό και να σέρνομαι με τις πιτζάμες στο σπίτι, νιώθωντας τελικά καλύτερα όταν σταμάτησα να αντιστέκομαι και να προσπαθώ να αντιπαρέλθω στην όλη κατάσταση/αίσθηση. Η μαίρη πόπινς της παιδικής μου ηλικίας μου θύμισε το just a spoonful of sugar helps the medicine go down, του-ρου-ρου, τρα-λα-λα, θυμήθηκα μαγικές ομπρέλες, ανθρώπους και τσαγιέρες που ίπτανται γελώντας εκστατικά και με τρέλα,  έβαλα τα δικά μου εισαγωγικά -καθότι ζάχαρες δεν καταναλώνω και φάρμακα δεν παίρνω- και συνειδητοποίησα επιτέλους το προφανές, την αυγή μιας νέας τελικά εποχής που με έσπρωχνε να αντικρύσω αυτός ο κακούλης, ο επίμονος πυρετός μου! Ο φίλος μου ο πυρετούλης! Όταν λοιπόν αποδέχτηκα, άκουσα, κατάλαβα, ενσωμάτωσα, και, και, και, και..., επανήλθα στη καθημερινότητα της ζωής μου, νιώθοντας όμως αλλαγμένη, ανανεωμένη -ναι, σα να άλλαξα δέρμα ένα πράγμα!-  και σαφώς σοφότερη.
Τόσο καιρό με είχα λίγο ξεχάσει και είχα ξάφνου πολλά, πάρα πάρα πάρα πολλά να κάνω, να σκεφτώ, να πραγματοποιήσω, να γράψω, να πραγματευτώ. Μου παρουσιάστηκαν όλα μαζί, σαν δώρα που σου φέρνει ένας φανταστικός αγαπημένος σε ένα τεράστιο καλάθι με καρό τραπεζομάντηλο και αγριολούλουδα, μια Κυριακή πρωί με ήλιο και φως τόσο όσο ακριβώς χρειάζεσαι για να ζεστάνεις και τις πιο παγωμένες γωνιές της καρδιάς σου!
...
Αγαπήστε τον εαυτό σας και τον πυρετό σας, μπορεί να κάνει και αυτός το δικό του θαύμα!Δοκιμάστε έστω! Δείτε το αλλιώς! Εν ανάγκη βάλτε γυαλιά με χρωματιστούς φακούς -ο κόσμος θα δείξει σίγουρα αλλιώτικος στα μάτια σας! Κάντε μια κολοτούμπα στην άμμο ή χορέψτε στη βροχή! Αγκαλιάστε ένα δέντρο! Κοιταχτείτε στον καθρέφτη και πείτε στον εαυτό σας ότι είστε ο ωραιότερος και γοητευτικότερος, ο συναρπαστικότερος τύπος που έχετε ποτέ συναντήσει! Κάντε μια τρέλα! τσουπ, πάει ο πυρετός!

Σε γλώσσα γιόγκα, που τόσο αγαπώ, breathe in-breathe out-accept-release, love & let go, love & let go, love & let go, και μετά έρχεται η έμπνευση! δεν είμαι ψώνιο -μόνο λίγο!- αλλά μερικοί νοηματικοί κώδικες δεν αποτυπώνονται επιτυχώς στα ελληνικά...στη δική μου ζωή και σφαίρα τουλάχιστον!

Επαναφέρω τα πόδια μου στη γη....τσακ τσακ...φρουπ!ο καιρός πέρασε και καταπιάστηκα με πολλά και διάφορα, στο σπίτι, με την Ισιδώρα, με τον εαυτό μου, με αυτό εδώ το μπλογκ, με καινούριες αρχές που έγιναν και αποφάσεις που πάρθηκαν, νέα πλάνα και η λίστα τελειωμό δεν έχει! αχ ευτυχώς! ω, ευτυχώς!

Μπήκε και ο Μάρτης που άρχισα να αγαπώ όταν άρχισα να αγαπώ το Δημήτρη, γιατί είναι ένα ΠΣάρι του Μαρτιού με γενέθλια στις 19 του μήνα, μια μέρα με πολλά σχέδια για διάφορες χαζομαρίτσες που μας αρέσουν, γέλια, παιχνίδια και ωραίες χρωματιστές στιγμές!
Διάλεξα να εμφανίσω με ένα pop! σαν αυτό της ροζ τσιχλόφουσκας που σκάει πονηρούτσικα, το ημερολογιο-μπλογκάκι 'μιας κουταλιάς έμπνευσης', σήμερα 5 Μαρτίου του 2015, γιατί σήμερα η Ίσι έχει μηνέθλια, γίνεται 19 μηνών και όπως καταλαβαίνετε χαιρόμαστε και αγαπιόμαστε οικογενειακώς ακόμα περισσότερο τέτοιες μέρες και δεν τις ξεχνάμε/προσπερνάμε ποτέ, χουπ! Ο αριθμός 5 είναι αγαπημένος λοιπόν, 5 με πανσέληνο, όπως και σήμερα, γιατί 5 με πανσέληνο έναν Αύγουστο πριν σχεδόν δύο χρόνια είδε για πρώτη φορά το φως του κόσμου τούτου, αυτό το μικρό φραουλένιο πλασματάκι που γυρνοβολά και στριφιγυρίζει ανάμεσα στα πόδια μας, προσφέροντας και μαθαίνοντάς μας καθημερινά την άνευ όρων αγάπη! Σαν 5 του Απρίλη τέλος, για να κλείσω επιτέλους με τους συνειρμούς των αριθμών και των λοιπών χρονο-σημάτων, είπαμε με τον καλό μου να παντρευτούμε τελικά, πριν από δύο χρόνια, με το ισιμωράκι να παρακολουθεί και να παρίσταται υπερηχογραφηματικά (νέα λέξη) στη στιγμή, μέσα από την 6 μηνών σχεδόν φουσκωμένη (λέμε τώρα) κοιλιά μου! Τσουπ! Μου αρέσουμε!

Μ'αυτά και μ'αυτά (επαν)έφερα την άνοιξη μέσα κι έξω μου και σας περιμένω να εμπνευστούμε παρέα με πολλές και διάφορες ομορφιές που μας συνεπαίρνουν και κάνουν τα μαλλιά μας να ανεμίζουν στο φύσημα του ανέμου και τα μάτια μας να μισοκλείνουν απ' το ηλιόφως που μας φλερτάρει πεισματικά, καθώς μια καινούρια εποχή ήρθε για να γαργαλίσει τρυφερά τις γυμνές πατούσες μας πάνω στο χορτάρι, σε εκείνο το κυριακάτικο πικ-νικ της παιδικής μας ηλικίας, αυτής που όλοι κουβαλάμε στην πλάτη μας σαν τη βαρύτερη αλλά και πολυτιμότερή μας αποσκευή! ουφ, τα είπα! μπαμ και κάτω, μια κι έξω! Και τώρα πια, ανάλαφρη, μπορώ να ρολάρω κλείνοντάς σας το μάτι πονηρά! ναι, αμέ!

σας φιλώ, xoxo & stay inspired!
Namaste