Η Πολίτισσα γιαγιά μου, οι Χαϊνιδες και μια αγαπημένη τάρτα!

Συχνά σκέφτομαι τη ζωή μου σαν ένα soundtrack. Αυθόρμητα συνδέω και συνταιριάζω τραγούδια και μελωδίες με στιγμές, εποχές, περιόδους, καταστάσεις και γεγονότα, τόσο έντονα που όταν τελικά σε ανύποπτο χρόνο ξαναθυμάμαι συγκεκριμένες μουσικές είναι σαν να επαναφέρω κάποιο κομμάτι του εαυτού μου που ενώ έχω αφήσει πίσω μου, το περιέχω, το φέρω και το αγαπώ. Συμβαίνει, μάλιστα, και το εξής μαγικό, πιάνω συχνά-πυκνά τον εαυτό μου να σιγοτραγουδώ κάτι που ενώ νομίζω τη στιγμή εκείνη πως είναι καθαρά της φαντασίας και επινόησής μου, διαπιστώνω στη συνέχεια πως ανταποκρίνεται σε κάποιο τάδε γνωστό τραγούδι, την ύπαρξη του οποίου περιέργως αγνοώ! Πολύ συνειρμικό όλο αυτό, αλλά συμβαίνει! ΜΟΥ συμβαίνει δηλαδή!

Έτσι λοιπόν, τις προάλλες, μετά το βραδυνό της μπάνιο και αφού είχαμε παίξει, γαργαληθεί, κρυφτοκηνυγηθεί κλπ, κλπ, κλπ με την ίσι και είχε έρθει πια η ώρα να χαλαρώσουμε την ατμόσφαιρα χτενίζοντας μαλλάκια, λέγοντας όμορφα λογάκια, φιλώντας μαγουλοπατουσάκια και χαζεύοντας βιβλιαράκια (όλα σε -άκια!), άρχισα να της σιγανοτραγουδώ μια μελωδία που δεν ήξερα τί είναι, μέχρι που ο Δ. μπήκε στο δωμάτιο και μου λέει, τί της τραγουδάς;! Δεν ξέρω, κάτι δικό μου που μου ήρθε, του λέω, αν και κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει, τί όμως;;! αχχχ! Μα, αυτό είναι εκείνο το εκπληκτικό τραγούδι των Χαίνιδων, οι συνταγές μαγειρικής, μου λέει!! Εξεπλάγην! Το τραγούδι δεν το ήξερα ή ίσως απλά να το είχα ακούσει σαν ηχητικό χαλί άλλων καταστάσεων/φάσεων και να είχε εγγραφεί μέσα μου, χωρίς όμως να το θυμάμαι συγκεκριμένα -πώς και γιατί το επανέφερα τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή παραμένει ένα από τα μαγικά μυστικά της ζωής (μου)!
Να πω εδώ, ότι με την Κρήτη και τους Χαϊνιδες δεν έχω καμία ιδιαίτερη σχέση, μόνο αποσπασματική. Στην Κρήτη έχω πάει δυο, τρεις φορές παλιότερα κάτι καλοκαίρια και πιο πρόσφατα για κάτι 3ήμερα, τη μια φορά για να επισκεφθούμε αγαπημένους φίλους που μένουν πλέον στα Χανιά και την άλλη για το γάμο της ξαδέρφης μου, τον οποίο οι Χαϊνιδες έντυσαν ζωντανά με τη μουσική τους. Δεν ξέρω λοιπόν όλα αυτά πώς ακριβώς λειτούργησαν και "θυμήθηκα" το τραγούδι, είμαι παιδί των συνειρμών και δημιουργώ μονίμως σενάρια και εικονικά κολλάζ στο μυαλό μου, άρα μάλλον κάπως έτσι προσγειώθηκαν εκείνο το βράδυ στο σπίτι μας και οι Συνταγές Μαγειρικής...

Αφού λοιπόν η ίσι αποκοιμήθηκε μπορεί να ακούσαμε το τραγούδι και 10 φορές συνεχόμενα. Μου ήρθε στο νου η γιαγιά μου από την Πόλη, μια γυναίκα όμορφη και πληθωρική από κάθε άποψη, ένας άνθρωπος που, ό,τι και αν είχε περάσει στη ζωή του, έδινε την αίσθηση του ανθρώπου που έχει ζήσει με αφθονία σε όλα τα επίπεδα. Στο νου μου φέρνω από την παιδική μου ηλικία κάτι μεγάλα οικογενειακά Κυριακάτικα τραπέζια με γεύσεις και αρώματα της Πόλης αλλά και της γιαγιάς μου της ίδιας, στοιχεία που έχουν εκλείψει και που σίγουρα μου έχουν λείψει, νοσταλγώ και ευγνομωνώ. Και ενώ δε θα έλεγα ότι είμαι ένας άνθρωπος της εποχής μου σε καμία περίπτωση, έχοντας κληρονομήσει πολλά από τη γιαγιά μου και έχοντάς της μοιάσει σε άλλα τόσα, δεν είμαι σίγουρα παραδοσιακή πολίτισσα μαγείρισσα και ούτε και φιλοδοξώ να γίνω! χα! Έχω μια δική μου τρέλα με τη μαγειρική, νομίζω πως η μαγειρική μου είναι σαν ένα τεράστιο patchwork με διάφορα bits & pieces από τόπους, ανθρώπους, μέρη, εποχές, μυρωδιές, φιλίες, αναμνήσεις, ιστορίες και ηλικίες που αγάπησα. Στο patchwork αυτό η Πολίτισσα γιαγιά μου χώνεται παντού για να μου υπενθυμίσει ότι η μαγειρική γίνεται καλή μόνο όταν εμπεριέχει νοιάξιμο, αγάπη, ψυχή, κομμάτια της καρδιάς μας.

Τα βάζω λοιπόν όλα τα παραπάνω, και αυτό το τελευταίο ακόμα περισσότερο, στο κουτάλι της έμπνευσής μου, τα ρίχνω στην κατσαρόλα μου, ανακατεύω λίγο και τσουπ, ξεκινώ!

Ο Μάρτης είναι άνοιξη, εμπεριέχει όμως και αρκετό χειμώνα ακόμα, άρα με παίρνει να προλάβω να σας χαρίσω μια συνταγή πιο χειμερινή και ως αίσθηση αλλά και από πλευράς υλικών επίσης. Πρόκειται για τάρτα, καθώς οι τάρτες είναι η μεγάλη μου αγάπη, και είναι συνταγή δική μου. Την ταρτούλα αυτή την ξαναέκανα μετά από καιρό, με την αφορμή μιας απρόσμενης και τυχαίας συνάντησης χτες το πρωί στο σούπερ-μάρκετ με ένα ζευγάρι καλών φίλων που είχαμε να δούμε καιρό και που μας επισκέφθηκαν τελικά το βράδυ στο σπίτι!

Διαβάσε το ποστ, φτιάξε την τάρτα, κάνοντας της δικές σου προσθαφαιρέσεις και βάζοντας πάντα και τη δική σου έμπνευση ως το σημαντικότερο συστατικό μέσα, ακούγοντας τις Συνταγές Μαγειρικής, ένα τραγούδι που αν δε σε κάνει νοσταλγό περασμένων εποχών με ένα δάκρυ να παραμονεύει, σίγουρα θα σε κάνει να σκεφτείς αγαπημένες γυναίκες της ζωής σου, μητέρες, γιαγιάδες, προγιαγιάδες, θείες, ξαδέρφες, παραμάνες, φίλες, αδερφές...μητρικές φιγούρες του παρελθόντος ή και του παρόντος σου που μαγείρευαν και μαγειρεύουν γιατί νοιάζονταν και νοιάζονται. τόσο απλά.

Τάρτα με πράσο και κολοκύθα

Υλικά γέμισης:

• πράσα κομμένα σε ροδέλες (ανάλογα με το μέγεθος της ταρτιέρας σας, με το μέγεθος των πράσων και με το πόσο φουσκωτή ή όχι θέλετε την τάρτα/εγώ έβαλα 10 πράσα που είναι πολλά, αλλά περίμεναν στο ψυγείο μέρες και θα χαλούσαν και επειδή δεν υπήρχε περίπτωση να τα πετάξω, τα χρησιμοποίησα όλα).
• κολοκύθα κομμένη σε κυβάκια, έβαλα περίπου 380 γρ.
• 2 αυγά
• λίγο (πχ μισή κούπα, ή λίγο παραπάνω) γάλα (χρησιμοποίησα γάλα αμυγδάλου καθώς δεν πίνουμε αγελαδινό ή κάποιο άλλο ζωικό γάλα στο σπίτι, αλλά μπορείτε φυσικά να χρησιμοποιήσετε ό,τι θέλετε και έχετε διαθέσιμο!
• ανθότυρο, περίπου 300 γρ.
• γραβιέρα Κρήτης, ένα μικρό κομμάτι που το έτριψα, μόνο και μόνο γιατί αυτό είχα εκείνη τη στιγμή, βάζετε ό,τι τυριά θεωρείτε πως ταιριάζουν γευστικά.
• ξερό εστραγκόν
• φρέσκο μάραθο
• κύμινο, λίγο αλάτι Ιμαλαϊων, λίγο πιπέρι, τριμμένο ξερό τζίντζερ, κίτρινο ζάταρ

Απλά σωτάρουμε τα πράσα και την κολοκύθα μαζί με τα μυρωδικά και μπαχαρικά σε λάδι, βούτυρο καρύδας ή φρέσκο βούτυρο, ό,τι απ' όλα θέλετε, μέχρι να μαραθούν και τα ενσωματώνουμε μετά στο μείγμα αυγών-τυριού-γάλακτος. Τα αφήνουμε στην άκρη.

Υλικά βάσης:

• 200 γρ. φρέσκο βούτυρο σε κομματάκια και κατά προτίμηση σε θερμοκρασία δωματίου (προσοχή, όχι βιτάμ, μαργαρίνες κλπ)
• 400 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
• 2 αυγά
• 50 γρ. νερό
• 1 πρέζα αλάτι

Χτυπάμε όλα τα υλικά με το γάντζο του μίξερ, μέχρι το μείγμα μας να γίνει μια μπάλα που ξεκολλά από τα τοιχώματα του κάδου. Το ιδανικό είναι να βάλουμε τη ζύμη μας για ένα μισάωρο με 40λεπτο στο ψυγείο τυλιγμένη με μια μεμβράνη, αλλά αν βιάζεστε, όπως εγώ χτες, και όπως η γιαγιά μου η Αναστασία ΜΟΝΙΜΩΣ (!!!), ανοίγετε το φύλλο της βάσης κατευθείαν. Λαδώνετε ή βουτυρώνετε λίγο την ταρτιέρα σας (εκτός και αν χρησιμοποιείτε ταρτιέρα σιλικόνης που δεν θέλει τίποτα) και τοποθετείτε τη βάση της τάρτας -την τσιμπάτε με ένα πηρουνάκι εδώ κι εκεί για να μη μαζέψει αέρα και μετά ΤΣΑΚ!κάνετε το εξής μαγικό:

βάζετε πάνω από τη βάση μια λαδόκολλα στην οποία ρίχνετε όσπρια (αμαγείρευτα εννοείται!) βαριά (πχ εγώ βάζω γίγαντες) ώστε στο προ-ψήσιμο της βάσης σας αυτή να μη φουσκώσει! Στη κουζίνα μου υπάρχει πάντα ένα βάζο με γίγαντες που χρησιμοποιώ αποκλειστικά για τις τάρτες μου!
Προψήνετε λοιπόν τη βάση για περίπου ένα τέταρτο-εικοσάλεπτο, σε προθερμασμένο φούρνο και όχι πάνω από τους 180 βαθμούς (τα γράφω έτσι γιατί είναι όλα σχετικά αυτά και αναλόγως τη κουζίνα και τον φούρνο του καθενός).

Αφαιρείτε τη λαδόκολλα (και ΔΕΝ πετάτε τα όσπρια αλλά τα φυλάτε για επόμενη χρήση!) και ρίχνετε από πάνω τη γέμιση της τάρτας. Αν θέλετε χτυπάτε και ένα αυγό και αλοίφετε την επιφάνεια της τάρτας ώστε να κάνει καλύτερη κρούστα καθώς ψήνεται. Αν θέλετε, επίσης, ρίχνετε από πάνω και κάποιο κίτρινο τριμμένο τυράκι, εγώ δεν έβαλα κάτι εκτός από το αυγό.
Ψήνετε για καμιά ώρα (ποτέ δε ξέρω επακριβώς χρόνους ψησίματος/μαγειρέματος και δεν προτείνω κιόλας για τον λόγο που είπα και παραπάνω, ο κάθε φούρνος ψήνει διαφορετικά) ή ίσως και λίγο παραπάνω μεταξύ 150-180 βαθμών.

και voila! και η τάρτα, και οι αναμνήσεις, άντε και ένα δέντρο που είχα ζωγραφίσει σε ένα παλιό μου σημειωματάριο που σας άνοιξα μόλις, το ονομάζω 'το δέντρο της ζωής', γιατί ταιριάζει στην περίσταση!

Σημειώσεις:

* για τη βάση στις τάρτες μου χρησιμοποιώ συχνά και ελαιόλαδο αντί για βούτυρο (που παραδοσιακά χρησιμοποιείται στις τάρτες), ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες για ένα πιο μεσογειακό αποτέλεσμα, όμως επειδή ακόμα κρυώνουμε λιγάκι, το φρέσκο βούτυρο δίνει μια πιο 'γεμιστική' και τύπου comfort-food γεύση και αίσθηση.
* η βάση της τάρτας είναι σε υλικά, στο περίπου, αυτή που έχω δει σε διάφορες συνταγές για τάρτες του Σ. Παρλιάρου.
* μετά από χρόνιους πειραματισμούς, έχω καταλήξει στο ότι το πιο βολικό είναι να χρησιμοποιεί κανείς γυάλινη ταρτιέρα, για τον απλούστατο λόγο ότι μπορεί να δει αν ψήθηκε επαρκώς η τάρτα και από κάτω. Αν πχ σας φαίνεται 'ωμούτσικη' ακόμα, βάζετε στο τέλος για ένα δεκάλεπτο τον φούρνο σας να ψήνει μόνο στην κάτω αντίσταση.
* το εστραγκόν, ένα μυρωδικό που λατρεύω, σε συνδυασμό και με τη γλυκάδα των πράσων & κολοκύθας προσδίδει στην τάρτα μια απίστευτη γευστική κομψότητα, ενώ ο σπιρτόζικος μάραθος, ένα παιχνίδισμα -έτσι έχουμε μια ωραία ισορροπία που θα χαλάσει εντελώς αν βάλετε πολύ αλάτι ή πολλά και αλμυρά τυριά. Γενικά είναι μια τάρτα με προσωπικότητα, αλλά με χαμηλών τόνων προφίλ.
* ζάταρ είχα φέρει από ένα ταξίδι μου στη Συρία αλλά είμαι σίγουρη πως μπορείτε να βρείτε και στα γνωστά μπαχαράδικα του κέντρου.

Καλά μαγειρέματα, πάντα με αγάπη, και όποιος/όποια φτιάξει την τάρτα ή μια παραλλαγή αυτής περιμένω feedback για έξτρα έμπνευση, σχόλια, παρατηρήσεις, ιδέες, ερωτήσεις, ό,τι!

σας φιλώ, xoxo & stay inspired!
Namaste