Μητρική αγάπη, μια ολοκληρωτική παράδοση στο τώρα.

Μερικές φορές εύχομαι να μπορούσα να σταματήσω το χρόνο. Να μπορούσα να τον 'παγώσω' στη στιγμή που ζω.

Με τη μητρότητα η αίσθηση αυτή γίνεται ακόμα πιο δυνατή. Είναι γιατί ο χρόνος όταν έχει κανείς παιδιά τρέχει...και πολλές φορές χάνομαι και εγώ στην κούραση και τον εκνευρισμό μου, ενώ παράλληλα μέσα από τα χέρια και τα μάτια και την καρδιά μου ξεγλυστρούν οι γαλήνιες ανάσες του μωρού μου καθώς κοιμάται στο στέρνο μου, τα αμυδρά πρώτα του χαμόγελα, ο ήχος του κελλαριστού γέλιου της κόρης μου, τα χιλιάδες 'μαμά, κοίτα' της, τόςα και τόςα μεγάλα και μικρά, στιγμές και εικόνες τόσο τρομακτικά πολλές και δυνατές που χάνεται το μέτρημα, η καταγραφή, ακόμα και η μνήμη πολλές φορές. 

Ο χρόνος τρέχει και πετάει και εξανεμίζεται και πίσω δε γυρνά. Και οι στιγμές είναι τόσο πολύτιμες. Οι στιγμές των παιδιών μου είναι ό,τι έχω, ό,τι με περιέχει πιο αληθινά από οτιδήποτε άλλο, ό,τι με διδάσκει με σοφία τα σπουδαιότερα μαθήματα, ό,τι θελω να φυλάξω σαν τον πολυτιμότερο θησαυρό μέσα στην καρδιά μου.

Και έτσι, τελικά απλά προςπαθώ. Προσπαθώ να μη πολύ δίνω σημασία στα δύσκολα και τα κουραστικά αλλά να εστιάζω στα όμορφα γιατί αν δεν το κάνω αυτά απλά θα φύγουν και θα πετάξουν και ο χρόνος όςο και να το θέλω δεν παγώνει. Και οι δυσκολίες ξεχνιούνται καθώς τις απαλύνει στη μνήμη μας ο καιρός που περνά. Γιατί όμως μαζι με αυτές να ξεχνιούνται και οι ομορφιές;

Βγάζουμε ενα σωρό φωτογραφίες, τις μοιραζόμαστε απο δω και απο εκεί, στα μεςα κοινωνικής δικτύωσης, σε μηνύματα με φίλους, στις επικοινωνίες μας ευρύτερα. Για να μοιραστούμε τη χαρά, την περηφάνια και την αγάπη που εισπράττουμε από την εκάστοτε στιγμή. Και για να μην ξεχάσουμε. Μα δεν αρκεί αυτό.

Θέλω να είμαι πιο παρούσα στο τώρα, με σταθερή αίσθηση ευγνωμοσύνης για το θαύμα της μητρότητας, ένα δώρο στα αλήθεια που νιώθω οτι δεν το εκτιμώ πάντα σε όλη του τη διάσταση. Άθελα μου το προσπερνώ, θεωρώντας το δεδομένο.

Θέλω να αφήσω τα συναισθήματα να με πλημμυρίσουν χωρίς τα χιλιάδες 'αλλά', 'όμως', 'μήπως'.

Θέλω να είμαι πιο παρούσα στην καθε στιγμή εδώ και τώρα και να αποτίναξω απο πάνω μου επιτέλους αυτό το 'μισό λεπτό' που τόσο ευκολα ξεστομίζω.

Θέλω να έχω το θάρρος και το κουράγιο για τη μητρική αγάπη άνευ όρων ακόμα και όταν αυτό μοιάζει ανέφικτο.

Και τέλος θέλω να μένω συνδεδεμένη με το παρόν, απο μέσα προς τα έξω, με αποδοχή και πίστη.

Επιθυμώντας να ειμαι ή να γίνω η μαμά που ονειρεύομαι, χάνω τη μαμά που μπορώ να είμαι στο παρόν και άρα και τις πολύτιμες στιγμές της. Αποςυνδέομαι.

Για αυτό λοιπόν παραιτούμαι συνειδητά και με επίγνωση απο την τέλειοθηρία, καθώς και από την όποια υπερπροσπάθεια για το καλύτερο, καθώς συνειδητοποιώ πως έτσι και αλλιώς κάνω κάθε φορά το καλύτερο που μπορώ βάσει των δεδομένων μου. Παραδίνομαι στη στιγμή και την απολαμβάνω για αυτό που είναι, όπως και αν είναι.

Τι παραπάνω άλλωστε ειναι η μητρότητα από μια ολοκληρωτική παράδοση, ένα άφημα του ελέγχου και της μανίας για το τέλειο, μια βουτιά στην αγάπη και στη στιγμή χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς πολλή αγωνία, μα με τη χαρά που φέρνει το αίσθημα πληρότητας που έχουμε όταν καταφέρνουμε να ζήσουμε με όλο μας το είναι το σπουδαιότερο κεφάλαιο που χάρισε η φύση στη ζωή μας.

Σας φιλώ, xoxo & stay inspired!

Namaste