ΚΟΑΝ ΖΕΝ

Αυτό που σου λείπει ψάξε το σε αυτό που έχεις.

Ναι.

Αυτό που μου λείπει είναι η γνώση της διαίσθησης. Η γλώσσα της σύνδεσης. Το όχημα που θα με μεταφέρει σε έναν τόπο όπου τίποτα στ’αλήθεια δεν (μου) λείπει.

Ένας καθημερινός, ασίγαστος κάματος.  Να ψάχνεις διαρκώς κάτι. Αυτό το κάτι που συνεχώς σου ξεγλυστρά, σαν το ψάρι που μόλις έπιασες και πασχίζει να επιστρέψει στο νερό. Σπαρταρώντας.

Μια απελπισία, μια ερήμια. Μια αίσθηση πως τίποτα ποτέ δεν είναι αρκετό, τίποτα και κανείς δεν φτάνει, εσύ δεν φτάνεις, πού στ’αλήθεια όμως να φτάσεις, τι να πιάσεις, ποιόν να βρεις;

Βρες εσένα. Μόνο εσένα μπορείς να ψάχνεις εξάλλου. Νουθεσίες στον εαυτό.

Μείνε εκεί, με ό,τι και αν βρεις σε εσένα. Υπάρχει πολύ σκοτάδι εκεί μέσα. Αντέχουμε, οι άνθρωποι.

Μέσα σε αυτό κατοικεί η ζωή, η δική σου. Η ζωή μέσα στο σκότος. Ή η ζωή μέσα από το σκότος. Το φως στο σκοτάδι. Το δικό σου φως στο δικό σου σκοτάδι. Όλα λιώνουν, γίνονται ένα, το ένα το κάτι το δικό σου- Εσύ.

Αυτό που σου λείπει ψάξε το σε αυτό που έχεις.
Ναι, εκει.

Σταματώ να κοιτώ δεξιά, αριστερά, έξω και πέρα μακριά. Κοιτώ εδώ μέσα. Μέσα υπάρχει αυτό που ψάχνω.

Μέσα σε ένα τούνελ λέξεων, εννοιών, μικρών φιλοσοφικών, τάχα μου, μυστικών.

Κλείνοντας τα μάτια μπορώ να με δω. Γιατί κλείνοντας τα μάτια σκοτεινιάζει, σκοτεινιάζω, παύουν οι ήχοι και οι -οπτικές- παρεμβολές. 

Αντέχουμε, οι άνθρωποι.

Πού αλλού μπορεί να βρίσκεται άραγε η αλήθεια ή η απάντηση αν δεν εμπεριέχεται στο υποκείμενό της;