YOGA DIARY #5: (ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ) ΩΔΗ ΣΤΗ ΓΙΟΓΚΑ

      *photo via unsplash


Έχεις νιώσει ποτέ σαν να σου κόβουν τον αέρα;
Σαν να μην μπορείς να ανιχνεύσεις ίχνος αναπνοής στα πνευμόνια σου; Ασφυξία. Πλάκωμα. Σκοτάδι. Ένα γνώριμο σκοτάδι, ένα γνώριμο σκοτεινό πλάκωμα.

*

Κοντεύω τα 40 και με τη γιόγκα ασχολούμαι από τα 20 μου, από την εποχή που ήμουν φοιτήτρια στην Αγγλία. Στη γιόγκα οφείλω σε μεγάλο βαθμό, αυτό που είμαι τώρα, ένας μεταμορφωμένος άνθρωπος. Η γιόγκα μου άνοιξε το δρόμο προς την αυτογνωσία και τη συνειδητότητα. Η γιόγκα μου άναψε, και μου ανάβει ξανά και ξανά το φως, κάθε στιγμή που το σκοτάδι που έχει βιωθεί είναι πια περίσσιο και ψάχνει και αυτό μια χαραμάδα για να ανασάνει. Και μαζί με αυτό και εγώ. Η γιόγκα μου δίδαξε και μου διδάσκει καθημερινά το σεβασμό και την αποδοχή σε αυτό που ε ί ν α ι. Σε αυτό που είναι, στο εδώ και τώρα. Σεβασμό και αποδοχή στα όριά μου, σώματος και νου. Η γιόγκα μου έμαθε να συμπονώ και να συγχωρώ, να αγαπώ άνευ όρων μα με όρια.
Μέσω της γιόγκα, στα 20 αυτά χρόνια, ήρθα σε επαφή με ανθρώπους κάθε λογής και από όλο τον κόσμο. Με δασκάλους επηρμένους και δασκάλους ταπεινούς, όσο ένα μικρό μυρμήγκι. Με ασκούμενους-ξερόλες και 'πρωταθλητές' στην εκτέλεση της πρακτικής και ασκούμενους σιωπηλούς που διόλου δεν τους ενδιαφέρει η πόζα, η σωστή άσανα, οι καλοί κοιλιακοί, το μοδάτο κολάν και το πώς θα βγάλουν μια εντυπωσιακή φωτογραφία για να δείξουν στον κόσμο ότι κάνουν γιόγκα και μπορούν, ασκούμενους που το μόνο τους μέλημα είναι η σύνδεσή τους με το μέσα τους και το τώρα, μέσα από τη μαγεία της κίνησης και της αναπνοής. Η γιόγκα μου έφερε δώρο έναν τέτοιο άνθρωπο, μια φίλη, συνοδοιπόρο και fellow-yogi, που όσο μακριά και αν βρίσκεται, είναι πάντα κοντά. Και την ευγνωμονώ. (Και την φίλη και την γιόγκα!)

***

Η γιόγκα με επαναφέρει στο κέντρο μου, σε εμένα και στη χαμένη, ξεχασμένη και καταπλακωμένη από καθημερινούς αγώνες και αγωνίες, αναπνοή μου. Η γιόγκα μου θυμίζει ότι αρκεί απλώς να είμαι και να αναπνέω. Ότι όλα τα υπόλοιπα είναι δρόμος.
Εισπνοή-εκπνοή. Ξανά και ξανά. Ένα εκατομμύριο χιλιάδες φορές και άλλες τόσες.
Και όταν αναπνέεις, όσες φορές και αν πέσεις, όσες φορές και αν γκρεμοτσακιστείς, άλλες τόσες θα μαζέψεις ταπεινά τα κομμάτια σου, θα σηκωθείς και θα προχωρήσεις μπροστά. Τόσο στην πρακτική όσο και στη ζωή. Ξανά και ξανά.
Αυτό κάνω και εγώ. Και όταν το καταφέρνω όλα ρέουν και κυλούν σαν το νερό. Και εγώ μαζί τους.

Namaste.

~

Σας φιλώ,
αμελί ❤