ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΖΟΡΙΖΟΥΝ...

      photo by unsplash

Γειά σας, γειά σας, γειά σας και καλή εβδομάδα!

Σήμερα θα σας πω τί κάνω εγώ, όταν το καταφέρνω, ή έστω τί προσπαθώ να κάνω, τί θα ήθελα ιδανικά να κάνω, όταν τα πράγματα ζορίζουν. Όταν το στρες με καταβάλει και με ακινητοποιεί. Όταν δύσκολα συναισθήματα μου παίρνουν τον έλεγχο και τείνω να ταυτιστώ μαζί τους. Όταν με κυριεύουν αρνητικές σκέψεις ή ο φόβος ότι θα συμβεί το ένα, το άλλο, το παράλλο σε εμένα και τους αγαπημένους μου. Όταν αυτός ο φόβος επιτρέπει στο μυαλό μου να κάνει σενάρια επιστημονικής φαντασίας για την (ολική) καταστροφή του κόσμου (μου). Όταν αφήνω να με καθοδηγεί ο θυμός. Όταν όλα τα παραπάνω συσπούν τους μύες του σώματός μου, σφίγγουν την καρδιά μου και κλέβουν τον αέρα από τα πνευμόνια μου.

Όταν λοιπόν, συμβαίνει κάτι από τα παραπάνω, ή και όλα μαζί, όταν, εν ολίγοις, τα πράγματα ζορίζουν, τόσο πολύ που δε μπορώ σχεδόν να πάρω ανάσα:

1) Καταρχάς κάνω μια παύση. Κατεβάζω διακόπτες και ρολά. Απομωνώνω πράγματα, ανθρώπους, καταστάσεις, συνομιλίες και ήχους και επικεντρώνομαι στον εαυτό μου, κάνοντας βουτιά μέσα μου, σε μια προσπάθεια να ξαναβρώ το κέντρο μου. Προσπαθώ να παρατηρήσω τί μου συμβαίνει χωρίς απαραίτητα να αναζητώ τους λόγους που αυτό συμβαίνει, χωρίς να με επικρίνω για αυτό που νιώθω. Για την ακρίβεια, προσπαθώ ΠΟΛΥ να διώξω αυτόν τον κλέφτη και λωποδύτη κριτή του εαυτού μου που θέλει πάλι να μου πει ότι, για άλλη μια φορά, δεν τα κατάφερα καλά, πάλι αγχώθηκα, πάλι το ένα και πάλι το άλλο, τον κριτή που θα μου πει πως απέτυχα ξανά και που είναι τελικά αυτός που θα μου κλέψει τις ανάσες μου. Πετάω έξω τον εσωτερικό μου κριτή γιατί ο κριτής είναι ένα μόνο κομμάτι μου αλλά όχι ολόκληρη εγώ. Ένα κομμάτι που λειτουργεί ακόμα κάπως, παίζοντας σκοπούς από παλιές κασέτες και εγγραφές της ζωής μου, και που όμως διόλου δεν με εξυπηρετεί στο σήμερα. Το αποδέχομαι και αυτό και αναγνωρίζω την ύπαρξή του, μέχρι εκεί όμως. Το αφήνω στην άκρη, και αυτό, και όλα τα τσιτάτα περί αποτυχίας και μη επαρκούς ύπαρξης, που μου υπαγορεύει. Κάνει τόσο θόρυβο, τη στιγμή που εγώ θέλω ησυχία για να με ακούσω. Να ακούσω εμένα και τη χαμένη μου αναπνοή.

2) Προσπαθώ να πάρω πίσω τη χαμένη ή κλεμμένη μου ανάσα. Χέρι με χέρι με την παραπάνω διαδικασία συγκέντρωσης στον εαυτό μου πάει και η προσπάθειά μου να ανακτήσω μια κανονική αναπνοή. Παίρνω λοιπόν μερικές μεγάλες, χορταστικές, βαθιές ανάσες, αρχικά χωρίς καμία συγκεκριμένη τεχνική. Αν δω ότι αυτό δεν λειτουργεί ή δεν επαρκεί για να με επαναφέρει σε μια κάποια ήσυχη ισορροπία, επιστρατεύω τις γνώσεις μου στις τεχνικές αναπνοής, διαλογισμού και γιόγκα και μπαίνω σε μια διαδικασία συνειδητών αναπνοών με συγκεκριμένους τρόπους. Δοκιμάζω τί μπορεί να λειτουργήσει στην εκάστοτε περίπτωση. Συνήθως λειτουργεί κάτι από όλα αμέσως, κυρίως όμως αν συνδυαστεί και με μια ήπια πρακτική της γιόγκα που φυσικά δεν είμαι πάντα σε θέση να κάνω. Είτε γιατί τη στιγμή της πίεσης μπορεί να βρίσκομαι στη δουλειά μου είτε γιατί και στο σπίτι να είμαι μπορεί να είναι οι συνθήκες τέτοιες που να μην μπορώ, είτε οτιδήποτε. Εκεί ακριβώς, όμως, είναι που προσπαθώ και να παρατήσω τη τελειομανία μου στην άκρη, αυτή τη σπαστική 'όλα-ή-τίποτα' κυρία που έρχεται για να μου πει ότι 'αααα ε, εμα δε μπορείς να κάνεις και γιόγκα, ε τι τα θες, τίποτα δε θα καταφέρεις, παράτα τα΄. Την αφήνω στη τύχη της, γιατί ξέρω ότι πάλι πάει να με σαμποτάρει. Ακόμα ένα αυτογκόλ, όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω!
Δεν μπορώ πάντα να τα έχω όλα στην εντέλεια για να κάνω το ένα ή το άλλο, δεν είναι ποτέ οι συνθήκες ιδανικές και ούτε και θα είναι, οπότε ας κάνω στο τώρα αυτό που μπορώ με τα εργαλεία  και τα μέσα που διαθέτω, και όσο μπορώ, η προσπάθεια και μόνο θα είναι αρκετή. Αναπνέω λοιπον, πάραυτά, ξανά από την αρχή. Εισπνοή-Εκπνοή. Μέσα η ειρήνη, έξω ο πόλεμος. Εισπνέω ό,τι χρειάζομαι, εκπνέω και αφήνω ότι μου είναι περιττό. Η σύνδεση με την αναπνοή μου, μου υπενθυμίζει την αξία της ζωής μου της ίδιας, που ναι, είναι πολύ μικρή, πολύτιμη κι ωραία, για να την περνάω μαχόμενη με την μικροπολιτική που πάει να μου επιβάλει ο σκληροτράχηλος εαυτός μου.

3) Πίνω νερό. Ναι νερό. Δροσερό νερό που το πίνω συνειδητά, αργά-αργά, γουλιά-γουλιά. Νερό για να διακινηθούν όλα τα αρνητικά που εμπεριέχω και λιμνάζουν μέσα μου, δημιουργώντας μου πίεση και στρες, και να βρουν σταδιακά το δρόμο τους προς την έξοδο, με όποιον τρόπο. Το νερό είναι πηγή ζωής και αυτό όσο και απλοϊκό μπορεί να ακουστεί, είναι πέρα για πέρα αληθινό. Με το νερό νιώθω ευεξία, μια αδιόρατη χαρά, νιώθω ότι μπορώ να συνεχίσω να κυλάω και εγώ, όπως και αυτό, και το ίδιο και η ζωή μου, παρά και πέρα από όλες τις αντιξοότητες.

4) Αν κάθομαι, σηκώνομαι κατευθείαν και μετακινούμαι, περπατάω, αλλάζω χώρο, θέση, στάση κλπ. Να αλλάξει η ενέργεια που με περιβάλλει, να οξυγονωθεί λίγο ο εγκέφαλος, να πάρω αέρα και να αερίσω παράλληλα και όλα όσα χρειάζονται να αεριστούν μέσα μου, όλα όσα δεν μπορούν να ανασάνουν, και μαζί τους και εγώ.

5) Εξασκώ, στιγμιαία έστω, την τέχνη της αποδοχής και της ευγνωμοσύνης. Κλείνω λίγο τα μάτια μου και καταρχάς αποδέχομαι ότι μπορεί να αισθάνομαι και χάλια και αυτό είναι οκ. Θα ζήσω. Αποδέχομαι ό,τι υπάρχει μέσα μου, ό,τι εκείνη τη στιγμή εμπεριέχω, στη προσπάθειά μου να μην ταυτιστώ με αυτό, αλλά να το αναγνωρίσω, να το παρατηρήσω, να το αποδεχτώ και στη συνέχεια να το απελευθερώσω, εφόσον δεν το χρειάζομαι άλλο. Μετρώ όλα τα καλά και τις ευλογίες της ζωής μου και τα βλέπω να παρελαύνουν σαν εικόνες στο μυαλό μου, ένα ένα, μία μία. Αυτή η διαδικασία μου φέρνει χαμόγελο, αισιοδοξία και με κάνει να ξεχνώ όσα δεν έχω, όλα τα αρνητικά που μπορεί να έχω ή όλα όσα ο νους μου, μου λέει ότι δεν καταφέρνω, εστιάζοντας τελικά, έχοντας δει και δεχτεί και τα σκοτάδια μου, στη φωτεινή πλευρά της ζωής μου και της ζωής ευρύτερα.

***

Αυτά τα απλά μικρά πραγματάκια κάνω ή προσπαθώ να κάνω εγώ, όταν τα πράγματα ζορίζουν. Και διάφορα άλλα ακόμα, εδώ όμως ήθελα να μοιραστώ μαζί σας αυτά, ως τα πιο ουσιαστικά για εμένα.

Εσείς πώς αντιμετωπίζετε τον εαυτό σας, όταν η ζωή σας υπερβαίνει και νιώθετε αυτό το 'πνίγομαι'; Τί κάνετε, όταν τα πράγματα ζορίζουν;


Σας φιλώ,
αμελί ❤