Yoga Diary #3: μάθημα ταπεινότητας

Βράδυ. Ένα κείμενο που γράφεται βράδυ, ενώ εσείς θα το διαβάσετε το πρωί. Καλημέρα λοιπόν και καλή εβδομάδα, με όλα όσα επιθυμεί ο καθένας από εσάς!

Βράδυ και γράφω με τα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου να αναβοσβήνουν, μιας που δεν έχουμε καταφέρει να ξεστολίσουμε ακόμα. Με μια κούπα καυτό τήλιο, κεριά και μια μηλόπιτα να ψήνεται στο φούρνο. Στιγμές πέρα για πέρα διαλογιστικές για εμένα, μιας που την ησυχία αυτή στο σπίτι και μέσα μου μόνο κάτι τέτοιες ώρες μπορώ να την βρω. Αυτές τις ώρες, αφού έχουν κοιμηθεί τα μικρά μου και αφού γενικότερα όλα στο σπίτι έχουν μπει σε ένα μοτίβο ησυχίας, εσωτερικότητας, σιωπής. Ευτυχία!

***

Περάσαμε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο παρέα με καλούς φίλους, όμως την θετική μου διάθεση και ενέργεια την οφείλω ως επί το πλείστον στην πρακτική μου στη γιόγκα, στην οποία εμβαθύνω όλο και περισσότερο καθώς περνά ο καιρός.
Το ότι ασχολούμαι με τη γιόγκα εδώ και σχεδόν μια εικοσαετία το έχω ξαναγράψει, όπως και πολλά ακόμα για τη σχέση μου με τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής και θέασης των πραγμάτων. Αυτό που δεν έχω γράψει και συνειδητοποίησα μόλις πρόσφατα είναι το πόσο πιο ταπεινό άνθρωπο με έχει κάνει αυτή η πρακτική. Αφορμή για αυτή τη συνειδητοποίηση στάθηκε μια ανάμνησή μου που ήρθε πρόσφατα στην επιφάνεια των σκέψεών μου-περιγράφω παρακάτω.

Μια εποχή κάποια χρόνια πίσω, θυμάμαι, έκανα γιόγκα σε ένα στούντιο και στο μάθημα οι 'συμμαθήτριές' μου ήταν κυρίως γυναίκες αρκετά μεγαλύτερης ηλικίας από εμένα τότε και σε τελείως διαφορετική φάσης ζωής. Οι περισσότερες, αν όχι όλες, από τις γυναίκες αυτές, δεν μπορούσαν καλά-καλά να κάνουν ένα adho mukha svanasana ή αλλιώς downward-facing dog (downdog), κοινώς τον 'κάτω σκύλο', εν ολίγοις μία από τις πιο κλασικές ασάνες της γιόγκα. Πωπωωωωω! Τρομερό, για τα τότε δεδομένα και μυαλά μου!
Κάποια στιγμή σταμάτησα να πηγαίνω στα συγκεκριμένα μαθήματα και θυμάμαι είχα πει στη δασκάλα μου ότι 'νιώθω πως δεν ταιριάζω με το συγκεκριμένο γκρουπ ανθρώπων' ενώ μέσα μου σκεφτόμουν "μα τί δουλειά έχω εγώ με ένα μάτσο νοικοκυρές που προσπαθούν μάταια να ακουμπήσουν τις φτέρνες τους στη γη στον 'κάτω σκύλο' ενώ εγώ είμαι χιλιόμετρα μπροστά στην πρακτική μου;"
Πόσο αδαής υπήρξα! Πόσο αλλαζόνας, πόσο μικρή, πόσο άπειρη, πόσο μακριά από την αληθινή ουσία της γιόγκα, και ναι, πόσο επιφανειακή! Τώρα βέβαια θυμάμαι αυτό το σκηνικό και γελάω αλλά κυρίως γεμίζω με ευγνωμοσύνη. Γιατί αυτή η πολυδιάστατη πρακτική, αυτή η φιλοσοφία, ο τρόπος ζωής, η ύπαρξη η ίδια και η ένωσή μας με αυτήν, που ονομάζουμε γιόγκα, με πήρε απαλά από το χέρι, με αποδοχή και συγχώρεση, χωρίς ίχνος κριτικής και απόρριψης, και μου δίδαξε τί σημαίνει να είναι κανείς αληθινά ταπεινός. Μέσα στα χρόνια μου ως ασκούμενη μοιράστηκα, και μοιράζομαι βέβαια ακόμα, πολλές, πάρα πολλές ώρες πάνω στο στρωματάκι μου πλάι σε όλων των ειδών τους ανθρώπους. Σούπερ γιόγκις, δασκάλους, μαθητές και ασκούμενους με απίστευτα κορμιά δουλεμένα και δοσμένα με όλο τους το είναι στην πρακτική, αρχάριους, πιο προχωρημένους, ανθρώπους που έρχονται με μοναδική συνέπεια κουβαλώντας την ωραία τους ενέργεια και αύρα μαζί, άτομα που κάνουν γιόγκα και άτομα που ΕΙΝΑΙ γιόγκα, αδύνατους, ευτραφείς, χοντρούς, ανορεξικούς, γυμνασμένους, πλαδαρούς, όλες οι ταμπέλες παρούσες, ανθρώπους που ασκούνται στην πρακτική της γιόγκα περιστασιακά, ανθρώπους που κάνουν γιόγκα για να βελτιώσουν το σώμα τους και άλλους που την προσεγγίζουν με πιο ολιστικό τρόπο, ανθρώπους που τηρούν ευλαβικά συγκεκριμένο πρόγραμμα και άλλους που δεν ξέρουν γιατί διάλεξαν τη γιόγκα αλλά ψάχνονται, άντρες, γυναίκες, όλων των ηλικιών, επαγγελμάτων, εθνικοτήτων, κατευθύνσεων, επιλογών ζωής γενικότερα και ναι και νοικοκυρές που μπορούν ή δεν μπορούν να ακουμπήσουν τις φτέρνες τους στη γη στον 'κάτω σκύλο'. Και ξέρετε κάτι; Ήταν και είναι όλοι τους υπέροχοι. Και οι νοικοκυρές και όλοι. Και όχι, δεν έχει καμία σημασία το σώμα του καθένα, το τί μπορεί να κάνει και τί δεν μπορεί, μέχρι πού φτάνει και αν μπορεί ή όχι να δεθεί κόμπος, το πόσο δοσμένος και με ποιόν τρόπο είναι στην πρακτική του. Διότι η γιόγκα είναι για όλους, μηδενός εξαιρουμένου. Χωράνε όλοι, και όλοι αξίζουν και μπορούν εξίσου. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο, στο δικό του χρόνο και με τον δικό του ρυθμό. Η γιόγκα δεν είναι διαγωνισμός, δεν είναι αγώνας, δεν υπάρχουν νικητές, ηττημένοι, καλύτεροι, χειρότεροι, πιο έτσι, πιο αλλιώς. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που ασκούνται σε αυτή την πρακτική και ο καθένας διανύει τη δική του διαδρομή, έχει την δική του πορεία, το δικό του ταξίδι. Και κάθε ταξίδι είναι αποδεκτό, σημαντικό, μοναδικό. Το ζήτημα δεν είναι οι πόζες καθεαυτές και το πόσο 'καλά' ή όχι, πόσο 'σωστά' ή 'λάθος' τις εκτελούμε, αλλά το πόσο εμβαθύνουμε σε αυτές, το πού μας πάνε, πώς μας συνδέουν με τον εαυτό μας, πώς και πόσο μας επαναφέρουν στο κέντρο μας, στην επίγνωση και τη συνειδητότητα στο εδώ και τώρα, πόσο επιτρέπουμε να μας πλάσουν από την αρχή και να μας σμιλέψουν, βάζοντάς μας στο μονοπάτι της αποδοχής, της ταπεινότητας, του σεβασμού, της συμπόνοιας και της αγάπης.

Με αυτές τις σκέψεις σας καληνυχτίζω και σας καλημερίζω μαζί και σας εύχομαι μια φωτισμένη καινούρια εβδομάδα γεμάτη από θετική ενέργεια και όμορφες στιγμές!
Α, και όσοι δεν έχετε ασχοληθεί ποτέ με τη γιόγκα, σκεφτείτε το και δώστε της μια ευκαιρία!😉


Σας φιλώ, xoxo & stay inspired!
Namaste



FACEBOOK

INSTAGRAM