Α-Ε-Ρ-Α!

Τις τελευταίες ημέρες περνάμε πραγματικά πολύ όμορφα. Στιγμές με φίλους αγαπημένους, στιγμές στο στολισμένο μας σπίτι, βόλτες, αναμμένο τζάκι και ζεστό τσάι, Χριστουγεννιάτικες μυρωδιές και αρώματα κανέλλας, γαρύφαλλου και πορτοκαλιού, πολλές αγκαλιές, βιβλία νέα και παλιά, όμορφες συνομιλίες και μοιράσματα, σχέδια και όνειρα για το μέλλον και πολλά πολλά ακόμα. Δομούμε μια ζωή στηριγμένη στην αγάπη και την προσπάθεια για αλληλοκατανόηση, σεβασμό, φροντίδα και υπομονή. Και τσακ, να που είπα τη λέξη που καίει: υπομονή.
Παρόλα λοιπόν τα τόσα όμορφα που περιγράφω πιο πάνω, ακόμα και η υπομονή εξαντλείται κάποιες φορές, ειδικά σε εμάς τις μαμάδες. Όσο και να λατρεύεις τα παιδιά σου, όσο ζεν και να είσαι, όσες αναπνοές και αν παίρνεις πριν μιλήσεις, όσα ΟΜ, όση προσπάθεια, όσο διάβασμα, όσο οτιδήποτε, θα έρθουν στιγμές που η υπομονή στερεύει, το ποτήρι ξεχειλίζει και θέλεις απλά να ουρλιάξεις ΑΕΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!! Και να ανοίξει η γη να σε καταπιεί. Ή να πηδήξεις από το παράθυρο ένα πράγμα. Ή να πατηθεί εκείνο το μαγικό κουμπάκι που θα σε μεταφέρει σ'άλλη γη-σ'άλλα μέρη όπου δε θα ακούς τίποτα και κανέναν αλλά μόλις και μετά βίας την αναπνοή σου. Μια φυγή. Και ναι, ας το απενοχοποιήσουμε, μια φυγή από τις επιλογές σου τις ίδιες, από εσένα την ίδια. Δεν μπορώ να πιστέψω πως υπάρχει γυναίκα-μάνα που δεν έχει βιώσει αυτό το συναίσθημα.

Οι χιλιάδες καθημερινές απαιτήσεις φροντίδας μιας οικογένειας και ειδικά όταν υπάρχουν μικρά παιδιά πολύ εύκολα μας στεγνώνουν, μας αδειάζουν, μας διαλύουν ψυχικά και σωματικά. Όσο και να επιλέξαμε τον ρόλο μας και να νιώθουμε καλά μέσα σε αυτόν, θα έρθουν και οι στιγμές εκείνες που απλά θα νιώσουμε ότι 'δεν πάει άλλο΄. Κι όμως....Θέλοντας και μη προσαρμοζόμαστε όπως και να έχει στην εκάστοτε περίπτωση και σε ό,τι αυτή ζητά από εμάς. Υπάρχει κόστος; Ναι φυσικά. Υπάρχει όμως και πλούτος ψυχής ως ανταπόδοση. Μπορεί όχι τη στιγμή που ζούμε το δράμα μας. Μπορεί ούτε καν την επόμενη ημέρα, εβδομάδα, μήνα.  Μπορεί όχι με τον άμεσο, ξεκάθαρο τρόπο που την περιμένουμε. Υπάρχει όμως. Και βρίσκεται ανάμεσα στις λέξεις και τις γραμμές, ανάμεσα στα βλέμματα και τις κινήσεις της κάθε ημέρας, κάθε ώρας που περνά, κάθε μικρού και μεγάλου τώρα που μας παρουσιάζεται, ενώ νομίζουμε ότι η ζωή είναι αλλού και προσπαθούμε να ξεγλυστρίσουμε περιμένοντας κάτι άλλο καλύτερο, πιο άνετο, πιο ήρεμο, πιο ξεκούραστο. Δεν είμαι πλέον καθόλου σίγουρη ότι υπάρχει αυτό το κάτι άλλο. Υπάρχει μόνο το τώρα, όπως και να είναι αυτό.

Και έτσι, η μοναδική επιλογή που βλέπω είναι η αποδοχή και η πλήρης παράδοση σε ό,τι έρχεται, ό,τι παρουσιάζεται, ακόμα και το δυσκολότερο, το 'χειρότερο', τη μεγαλύτερη πρόκληση, το πιο εξαντλητικό πράγμα στην όλη διαδικασία της μητρότητας. Και τα γράφω αυτά ζώντας την απόλυτη 'αντίφαση'- από τη μία αυτή την ευτυχία και από την άλλη αυτή την ολική εξάντληση σώματος, νου, ψυχής. Κοινώς, τα έχω παίξει η μάνα...!

***

Έτσι δεν είναι όμως και η ζωή μας γενικότερα; Γεμάτη αντιφάσεις και αντιθετικές -φαινομενικά έστω- καταστάσεις. Ας την ζήσουμε όπως ακριβώς είναι και ας μας αγαπήσουμε με συγχώρεση και συμπόνοια για κάθε μικρή και μεγάλη στιγμή που νιώθουμε αποτυχημένοι και ότι θα έπρεπε να είχαμε μιλήσει, φερθεί, σταθεί κλπ με άλλο τρόπο. Στον εαυτό μας, στα παιδιά μας, στους δικούς μας ανθρώπους ευρύτερα.

Δεν πειράζει. Είναι όλα μέσα στο μαγικό γαϊτανάκι που λέγεται ζωή και ας προσπαθήσουμε να εισπνεύσουμε και να εκπνεύσουμε αυτόν τον αέρα, αυτόν τον 'χώρο' που έχουμε όλοι ανάγκη, χωρίς να πασχίζουμε να ξεφύγουμε από τα πράγματα, αλλά με αγάπη και παράδοση. Και έτσι όλα περνάνε, έρχονται και φεύγουν πιο ανάλαφρα, σαν ένα φύσημα του ανέμου και κυλάει η ζωή σαν το γάργαρο κελαρυστό νερό. Και ρέει άφθονο το φως.

Σας φιλώ, xoxo & stay inspired!
Namaste


FACEBOOK

INSTAGRAM