Birth Voice #2: Η γέννηση της Μαρίας και του Μάνου
Καλημέρα και καλό, φωτεινό Δεκέμβρη σε όλους και όλες!
Καθώς χειμωνιάζει και πλησιάζουμε προς τις γιορτές και μιας και σήμερα είναι η πρώτη ημέρα του νέου αυτού εορταστικού μήνα, θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις όμορφες ιστορίες γέννησης της Μαρίας και του Μάνου που μου εμπιστεύθηκε με μεγάλη χαρά η διαδικτυακή μου φίλη, Δήμητρα. Όπως και τα Χριστούγγενα που έρχονται, έτσι και κάθε γέννηση είναι μια γιορτή που φέρνει Αγάπη, Φως, Σοφία, Νέα Πνοή, κι άλλη Ζωή να μας πλουτίσει και να μας γεμίσει με καινούριες εμπειρίες, όμορφα ταξίδια και πολλά μαθήματα ψυχής.
Θα αφήσω λοιπόν την φίλτατη Δήμητρα να μας τα πει με τα δικά της λόγια.
Η γέννηση της Μαρίας
39+1. Λίγες ώρες πριν έρθει στον κόσμο το μωράκι μας, κι εμείς παίζουμε
τάβλι καθισμένοι στην κουζίνα.”Δεν πάμε σιγά σιγά;» ρωτάει ο αντρούλης
μας. «Πρέπει, ε;» ρώτησα λίγο απρόθυμα.
Θα πηγαίναμε απλά για να ξανακάνουμε nst, αλλά καλού κακού θα
παίρναμε και τη βαλίτσα στο αυτοκίνητο, έτσι να μας βρίσκεται...
Φεύγοντας, ένιωσα πως τα σκυλάκια μας και το σπιτάκι μας θα έκανα να
το ξαναδώ μέρες... Και με έπιασε μια μελαγχολία....
Φτάνοντας στο νοσοκομείο, κάνω το nst στον όροφο των τοκετών, πολύ
χαλαρή, λες και θα γύριζα σπίτι μετά. Μέχρι που μου είπε εκείνος ο
μελαμψούλης ειδικευόμενος οτι θα με κρατήσουν! «Ωχ, σκέφτηκα,
γεννάμε!!!» Πήρα τηλέφωνο τον αντρούλη μου και του είπα τα ευχάριστα
με ανάμεικτα συναισθήματα. Επιτέλους θα έβλεπα την μπεμπούλα μου!!!
Ακολούθησε καταγραφή ιστορικού, και ήρθε κι ένας γιατρός που φορούσε
πουκαμισάκι και βερμούδα. Πιο πολύ για περαστικός μου έκανε.... Μου
είπε το επίθετό του, κι εγώ το δικό μου, χαριτολογώντας. Και για να μου
διευκρινίσει, μου λέει με σοβαρό τόνο «Είμαι ο εφημερεύων.» Ξαφνικά
απέκτησε όλο το κύρος που του βούτηξα απ’τα χέρια!!! Ε, μετά μια μαία
μου έκανε το ξύρισμα και έλεγε αστεία όλη την ώρα, δεν με ενόχλησε
καθόλου όπως περίμενα...
Κατέβηκα κάτω και ο αντρούλης μου είχε ήδη ειδοποιήσει τους πάντες,
και ήταν όλοι περιχαρείς στον δρόμο για το νοσοκομείο! Πανικοβλήθηκα
ελαφρώς. Με έβαλαν σε δωμάτιο και άρχισα να κάνω βόλτες στην αυλή
μπας και κατέβει η μικρή. Ήρθαν όλοι σιγά-σιγά (μαμά, αδέρφια,
πεθερικά) και με κοίταγαν λες και πήγαινα για σφαγή, εγώ αντιθέτως
ήμουν πολύύύύύ χαλαρή γιατί δεν πονούσα καθόλου! Ακόμη δεν το είχα
συνειδητοποιήσει πως θα συνέβαιναν σε εμένα όλα αυτά! Οι γιατροί με
έψαχναν για να με βάλουν στο nst. Έφεραν καρδιοτοκογράφο στο
δωμάτιο και ήταν και η μαμά μου δίπλα μου, διάβαζε προσευχές. Οι
συσπάσεις έφταναν μέχρι και 103 σε ένταση, κι εγώ δεν καταλάβαινα
τίποτα.... Κάποια στιγμή ήρθε μια μαία και μου είπε πως θα ανέβω πάνω
στους τοκετούς για παρακολούθηση, και μου έδωσε μια λευκή ρόμπα να
φορέσω. Έπιασα και τα μαλλιά μου κοτσάκι και μου θύμισα κάτι
αγγελάκια!... Τον χαβά μου εν ολίγοις!
Στον δρόμο για το ασανσέρ χαιρέτησα τον αντρούλη μου, τη μαμά μου
και όλους τους άλλους. Με είδαν τελευταία φορά χαμογελαστή και
χαλαρή!
Ανεβαίνοντας πάνω με έβαλε στο δωμάτιο εκείνος ο μελαμψούλης
γιατρός. «Εδώ θα γεννηθεί;» Τον ρώτησα, και μου λέει «αν όλα πάνε
καλά, ναι!»
Ξαφνικά εκείνο το δωμάτιο απέκτησε απίστευτο νόημα για εμένα. Λες και
είχε μια μαγική ενέργεια, μια δύναμη... Είδα και την αναισθησιολόγο, και
της λέω «Για εμένα ήρθατε;» μου απάντησε θετικά και της είπα «Μα δε
θέλω επισκληρίδιο!» Ο γιατρός με κοίταξε παραξενεμένος και δύσπιστος,
και μου λέει «Καλά, όταν θα θες θα είναι αργά....» «Πόση διαστολή έχω;»
«Δύο» μου απάντησε. «Ε, μέχρι το 4 προλαβαίνω να αλλάξω γνώμη!»
Ξάπλωσα, με έβαλαν πάλι στο nst και από εκείνη την ώρα και μετά
άκουγα συνεχώς και δυνατά την καρδούλα της.
Γύρω στη 1 το βράδυ μου έσπασαν τα νερά αφού μου έκαναν κλύσμα, και
ένοιωσα έναν ζεστό χείμαρρο να τρέχει και να μουσκεύει το κρεβάτι, μα
δε με ένοιαζε τίποτα, πραγματικά. Μου έβαλαν και πόνους πάνω στις
συσπάσεις μου γιατί παραήμουν γαϊδούρι,(αργότερα έμαθα για την
ωκυτοκίνη που οργανώνει τους πόνους σε πολύ πιο δυνατούς) και τότε
άρχισα λίγο – λίγο να πονάω σαν να είχα περίοδο. Οι ώρες περνούσαν, οι
δύο ειδικευόμενοι και η μαία πηγαινοέρχονταν για να δουν αν είμαι καλά
και να ελέγξουν τη διαστολή μου. Ήταν πολύ φιλικοί μαζί μου! Εγώ
άρχισα να πονάω όλο και πιο έντονα. Μερικές φορές μέσα στους πόνους
μου χαμογελούσα ευτυχισμένη, δεν το πίστευα οτι συνέβαινε σε εμένα
αυτό! Σκεφτόμουν τη ζωή μας μετά, στο σπιτάκι μας, στη φύση, τον ήλιο,
με τα σκυλάκια μας και την κορούλα μας! Στο ραδιόφωνο έπαιζε σιγανά
μουσική, ευτυχώς τα περισσότερα ήταν της αρεσκείας μου και οι πόνοι
γίνονταν πιο υποφερτοί.
Κάποια στιγμή, ο ένας από τους δύο ειδικευόμενους, ήρθε, με κοίταξε
σοβαρός και μου είπε πως είμαι πολύ καλός άνθρωπος. Δεν κατάλαβα
γιατί το είπε αυτό, πάντως μου έδωσε πολλή δύναμη! Η μαία, μέχρι αέρα
που μου έκανε! Με βοηθούσε με τις αναπνοές για να γίνει πιο υποφερτός
ο πόνος, και έτσι πέρασαν πολλές ώρες με τους πόνους να δυναμώνουν
και εγώ πια να έχω σπασμούς και να τρέμει όλο μου το σώμα. Είχα αφεθεί
στο έλεος του πόνου που έκανε το κορμί μου ότι ήθελε, κυριολεκτικά. Οι
αναπνοές μου δεν ήταν και πολύ αποτελεσματικές.
Όταν έφευγαν οι πόνοι, είχα δυο τρία λεπτά να χαλαρώσω και ήταν
απίστευτα ανακουφιστικό. Κάθε τρεις και λίγο έστελνα τον έναν
ειδικευόμενο ή τη μαία για να ενημερώσουν τον αντρούλη μου για τη
διαστολή μου και για το οτι ήμουν καλά.
Στις 8 το πρωί, οι πόνοι δυνάμωσαν και έγιναν αφόρητοι. Η διαστολή μου
ήταν τελεία, αλλά η μικρή ψηλά. Τα διαστήματα χαλάρωσης ήταν κι
εκείνα γεμάτα πόνο, αλλά νύσταζα τόσο πολύ που με έπαιρνε ο ύπνος κι
ας πόναγα. Δεν φώναξα καθόλου, απλά όταν ερχόταν ο πόνος
κλαψούριζα σιγανά, και από τα μισόκλειστά μου μάτια έβλεπα τον έναν
ειδικευόμενο να με κοιτάει περίλυπος, μια εμένα, μια το ρολόι...
Παρακαλούσα να έρθουν να με εξετάσουν και να μου πουν οτι
τελειώνουμε πια!
Δυστυχώς, οι γιατροί με περίμεναν να γεννήσω κατά τις 9. Τόσο πόνο
είχα ακόμα; Κι όμως, πέρασε η ώρα και ένοιωθα όλο και περισσότερο
εκείνο το συναίσθημα «θέλω να πάω τουαλέτα». Κάποια στιγμή φώναξαν
και τον εφημερεύων γιατρό, ο οποίος ήρθε αγουροξυπνημένος και με
είδε, οπότε και έδωσε την εντολή να αρχίσω να σπρώχνω. Έσπρωχνα μα
μου φαινόταν τόσο δύσκολο!
Ξαφνικά σε χρόνο dt έσπασαν το κρεβάτι, έφεραν τα σχετικά στηρίγματα
για τα πόδια και εμφανίστηκαν πολλοί ειδικευόμενοι και μαίες οι οποίοι
παρακολουθούσαν τη διαδικασία. Οι δύο δικοί μου ειδικευόμενοι ήταν
αριστερά και δεξιά μου, μαζί με τον γιατρό. Τους έβλεπα σαν αγγέλους
εκείνη τη στιγμή που δεν θα με άφηναν μόνη μου σε αυτή τη δύσκολη
ώρα. Και η καρδούλα της μικρής όλο να ακούγεται...
«Σπρώξε δυνατά!!! Έλα, άλλη μια και βγήκε!» Αμ έλα που δεν έβγαινε! Ο
γιατρός μου κρατούσε το κεφάλι και οι ειδικευόμενοι έβαζαν τα σώματά
τους κόντρα στα πόδια μου για να σπρώχνω. Ένοιωθα τέτοια πίεση εκεί
κάτω, που νόμιζα πως θα σκιζόμουν στα δύο. Σε παρακαλώ Θεέ μου,
βοηθησέ με! σκεφτόμουν μόνο, κι ας μην είμαι τύπος που τρέχει στις
εκκλησίες. Μου έκαναν τοπική για να με κόψουν, δεν κατάλαβα τίποτα
απολύτως. Έλα που η μικρή δεν έβγαινε! «Πιάσε τα μαλλάκια της!!!» μου
λέει ο γιατρός. Βάζω το χέρι μου κάτω, και πιάνω το κεφαλάκι της!
Ήθελα τόσο πολύ να την κρατήσω στην αγκαλιά μου! Συνέχισα να
σπρώχνω, ούτε που θυμάμαι πόσες φορές.
Και ξαφνικά σταμάτησαν να ακούγονται οι παλμοί της καρδούλας της από
το μηχάνημα. Ο χρόνος πάγωσε και κατάλαβα οτι είχε κάνει το πέρασμα
από τη μια ζωή στην άλλη, και οτι η κοιλιά μου πια ήταν άδεια. Ένοιωσα
να βγαίνει από μέσα μου απότομα, και άκουσα το κλάμα της!! Την
ακούμπησαν πάνω μου, και ήταν ένα μωβ πλασματάκι που έκλαιγε!
Έπιασα την κοιλίτσα της, μύριζε ολόκληρη αμνιακό υγρό. Πέντε λεπτά
μετά, κι ενώ έτρεχαν τα μάτια μου από τη συγκίνηση, μου την έφεραν και
την έβαλαν στο στήθος. Έπιασε πολύ εύκολα, βεντούζα τα χειλάκια της!
Οι γιατροί με έραβαν και εγώ εκεί ήταν που πονούσα, κι ας μου έκαναν
και δεύτερη ένεση. Είχα όμως τη μικρούλα μου στο στήθος! Μια μαία με
βοηθούσε να τη θηλάσω, και έτσι όπως το χέρι της περνούσε από
μπροστά μου μου ερχόταν να τη δαγκώσω από τον εκνευρισμό των
ραμμάτων!!
Μόλις όλα τελείωσαν, έμεινα στο δωμάτιο εκείνο μόνη, με τους γιατρούς
να μην πολυασχολούνται μαζί μου για να ηρεμήσω. Κι όλο βούρκωνα όταν
σκεφτόμουν πως είχα γεννήσει την κορούλα μας! Ευχαριστούσα κάθε
τρεις και λίγο όλους τους γιατρούς, και ένοιωθα μια τρομερή
ανακούφιση! Εκείνοι, επειδη τελείωνε η εφημερία τους, ήρθαν ένας ένας
και με φίλησαν λες και ήμαστε χρόνια φίλοι. Μου είπαν πως πρώτη φορά
είδαν γυναίκα να είναι τόσο ψύχραιμη και συνεργάσιμη, χωρίς
επισκληρίδιο! Το ίδιο είπαν και στους δικούς μου, και με καμάρωναν όλοι
μαζί! Πήρα και τον αντρούλη μου τηλέφωνο ο οποίος έκλαιγε και μου
έλεγε πως τον έκανα τον πιο υπερήφανο άντρα του κόσμου.
Όταν με πήγαν στο δωμάτιο, ήταν όλοι εκεί για να με συγχαρούν. Τα
μάτια μου βούρκωναν συνέχεια. Όταν μου έφεραν και τη μικρή, άρχισα να
κλαίω και να την κοιτάω μη μπορώντας να το πιστέψω!!!
Και πλέον, είχα γίνει επίσημα... «ΜΑΜΑ»!!!
Η γέννηση του Μάνου
Mόλις είχα αφήσει το Μαράκι μου στη μαμά μου, και κρατούσα στα χέρια μου το γεράνι που μου είχε πετάξει απο το μπαλκόνι για να έχω μαζί μου. Οι σκέψεις ένα μπάχαλο. Το ήξερα οτι πήγαινα για να γεννήσω, κι ας μην είχαν οργανωθεί οι πόνοι. Θα με κρατούσαν. Στην πρωινή εξέταση μου είχαν ζητήσει να ξαναπάω το επόμενο πρωί γιατί υπήρχε δραστηριότητα. Ποιό επόμενο πρωί; Σίγουρα μες στη μαύρη νύχτα θα τους είχα ξεσηκώσει όλους ουρλιάζοντας σαν το αγρίμι!
Ωραία, πάω για να γεννήσω λοιπόν. 40+1. Στην πρώτη μου γέννα, ήμουν πολύ δυναμική!
Χαμογελαστή! Ψύχραιμη! «Η φύση ξέρει πολύ καλά τη δουλειά της» έλεγα, και οι δικοί μου
απορούσαν με το ψυχικό μου σθένος. «Πού πας ρε κουτάβι...» σκέφτηκα κοιτώντας τον δρόμο που είχα κάνει άπειρες φορές τον τελευταίο καιρό. Καμία σύνδεση με το μωρό, ψυχολογία χάλια, όλοι οι πόνοι της γέννας στο μυαλό μου και το λουλούδι του αποχωρισμού στα χέρια μου.
«Μια χαρά θα τα πας, θα δεις!» η φωνή του αντρούλη μου σε μια προσπαθεια να μου δώσει κουράγιο. Χαμογέλασα πικρά «ναι, όλα καλά θα πάνε!» «Φοβάσαι, κουτάβι...» η φωνούλα στο μυαλο μου. Στην αίθουσα τοκετών μπήκα μόνη όσο έψαχνε για παρκάρισμα στο κέντρο της Αθήνας ο καλός μου. Γνώριμος χώρος, ειδικά έτσι όπως είχε σουρουπώσει έξω. Ε, είχα τον αέρα της έμπειρης, λες και ημουν σπίτι μου. Ήμουν νοσοκομειακή και αυτό με έκανε να νιώθω τον κάθε ειδικευόμενο γιατρό μου.
Παρόλαυτά, με τους γιατρούς εκείνης της βάρδιας δεν είχαμε ανταλλάξει ξανά κουβέντα, και ο καθηγητής (άρα και υπεύθυνος, άρα και εκείνος που θα ερχόταν την πιο κρίσιμη στιγμή που θα άρχιζαν οι εξωθήσεις) ήταν εκείνο το ψυχρό ανθρωπάκι που στην πρώτη μου εγκυμοσύνη είχα για γιατρό μέχρι τον έκτο, τρομάρα μου, και μόλις του είπα πως δεν έχω τόσα όσα θέλει με απέφευγε λες και ήμουν γαστρεντερίτιδα.
Νst, κολπική εξέταση, «ωραία, ξεκινάμε».
«Τι ξεκινάμε; Τεχνητούς;»
«Ναι.»
«Δεν θέλω. Θέλω να ξεκινησει μόνο του.»
«Έχει ξεκινήσει, απλά πρέπει να οργανώσουμε τους πόνους γιατί αλλιώς θα γεννάς τρεις μέρες.»
Ακολούθησε ένας διάλογος με εμένα να αρνούμαι πεισματικά και τους γιατρούς να προσπαθούν να με πείσουν. Δεν ήθελα να γεννήσω μαζί τους. (Ήξερα κι όλας οτι στην πρωινή βάρδια ήταν ο ειδικευόμενος που με παρακολουθούσε, και ο ειδικευόμενος που με είχε ξεγεννήσει στην κόρη μου και είχαμε αλληλολατρευτεί!) Μου είπαν κι όλας πως αν φύγω θα πρέπει να υπογράψω οτι φεύγω με δική μου ευθύνη. Και που να πήγαινα; 30 χιλιόμετρα μακριά, σπίτι μου;
«Κάν’τε μου μια εισαγωγή. Θα κοιμηθώ εδώ το βράδυ και το συζηταμε το πρωί.» είπα με πρωτόγνωρη για εμένα αποφασιστικότητα, που μια ζωή είμαι σαν το ταπεινό χαμεμηλάκι και λέω με ντροπαλό χαμόγελο ευχαριστώ κι απο πάνω. Όχι κύριοι, θα περάσει το δικό μου!
Πέρασε λοιπόν το βράδυ με εμένα να πονάω ελαφρά, τις μαίες να διακοπτουν το χουζούρι μου για να με ξυρίσουν, να μου σπάσουν μια δυο φλεβίτσες ψάχνοντας που θα βάλουν τον ενυδατικό ορό, και απο πού θα μου πάρουν αίμα, να μου κάνουν κλίσμα, αλλά τίποτε απο αυτά δεν με πείραζε. Είχα κάνει το πρώτο βήμα για να γίνουν τα περισσότερα όπως τα ήθελα!
Και ήρθε η ώρα, όταν ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα του, να πάω ξανά στην αίθουσα τοκετών.
Ναι, με λίγους τεχνητούς. Ήθελα να τελειώνω γρήγορα, το Μαράκι μου με περίμενε.
Το ψυχρό ανθρωπάκι έλειπε, εγώ ήμουν ξεκούραστη, και άρχισαν να καταφτάνουν τα γνώριμα πρόσωπα. Άλλο το κλίμα. Μύριζε φρέντο απο τον Γρηγόρη, αμνιακό υγρό, και πολλή θετική ενέργεια. Ειδικά όταν είδα τον παλιό γιατρό μου, έλαμψε η αίθουσα. Αγκαλιές, φιλιά, χαμόγελα. Ήμουν έτοιμη λοιπόν! Έβαλα δίπλα στον καρδιοτοκογράφο το κινητό μου κι ένα μπουκαλάκι νερό.
Ωκυτοκίνη στον ορό, φυσιολογικός ορός, και λίγο apotel. «Δε θέλει επισκληρίδιο» είπε ο γιατρός σε κάποιον άλλο. Το κινητό στο χέρι, να ενημερώνω τον αντρούλη μου που περίμενε έξω. Αστειάκια με τις μαίες και τους γιατρούς, κάθε τρεις και λίγο κολπική εξέταση, λες και ήμουν γαλοπούλα εν ώρα γεμίσματος. Καμία πνευματικότητα, ήμουν έτοιμη για δουλειά, ξεκούραστη, με οξύ πνεύμα και τα μυαλά μου 400. Καμία σχέση με την έκσταση και τη νιρβάνα όταν γεννούσα το Μαράκι μου.
Ο καλός μου ο γιατρός ήθελε να μου κάνει και ατμόσφαιρα, μου άναψε φώτα και τα έστρεψε στον τοίχο, μου έβαλε και μουσικούλα, αυτά τα ωραία ροκάκια που μου αρέσουν, στο ραδιόφωνο. (Κρίμα που στο πεντάλεπτο ήρθαν οι μαίες και άναψαν τα μεγάλα, χαχα!)
Και δως του να έχει πάρει φωτιά το viber. «Τώρα μου έβαλαν ορό. Τώρα μου έσπασαν τα νερά. Πονάω λιγάκι. Πονάω πιο πολύ. Διαστολή 4. Ακόμα. Διαστολή 4. Γαμώτο δεν προχωράει... Πεινάω. Τι λέει έξω;» Τον ήθελα άραγε μαζί μου στην αίθουσα; Ήταν καλύτερα έξω;
Ήρθαν και οι πρώτοι δυνατοί πόνοι κι εγώ καλωδιωμένη, στον καρδιοτοκογράφο και στον ορό. Κάθισα στο κρεβάτι οκλαδών κι ας γλιστρούσαν απ’το τζελ οι ζώνες του καρδιοτοκογράφου. Σκεφτόμουν τα γενέθλιά μου που πλησίαζαν. (Τα γενέθλιά μου είναι πάντα στις πιο ευχάριστές μου σκέψεις!!)
Αναπνοές κοφτές, με το πιγούνι στο στέρνο, και ρυθμικές. Σαν να σβήνω κεράκια. Τα 31 παρακαλώ. «να-ζη- σεις-μα- νου-λα- και-χρο- νια-πολ- λα-με- γα-λη- να-γι- νεις-με- ασ-πρα- μαλ-λια- πα-ντου- να-σκορ- πι-ζεις-της- γνω-σης- το-φως- και-ο- λοι-να- λε-νε- να-μι- α-σο- φος». Στο τέλος χρειαζόταν να τραγουδήσω το τραγουδάκι εις διπλούν. Είχαν δυναμώσει οι πόνοι. «Για πες ρε Δήμητρα κανένα καλό μέρος για διακοπές!» «Λευκάδα να πάτε, είναι τέλεια. Φου-φου- φου-φου...»
Περνάει ο πόνος. «Γιατρέ!»
«Έλα μου» (σε ετοιμότητα)
«Αυτά τα σάντουιτς που παραγγείλατε απο τον Γρηγόρη... έχετε κατάλογο να παραγγείλω κι εγώ μόλις γεννήσω;»
«Γέννα εσύ και μην ανησυχείς...»
H πείνα με είχε βαρέσει κατακούτελα. Το μωρό είχε εμπεδωθεί. Βοήθησε και το οτι καθόμουν και δεν ήμουν ξαπλωμένη. Σε κάποια φάση με γύρισαν στο πλάι οι μαίες. Εκεί ο πόνος έγινε αφόρητος! Ήταν πάνω απο τις δυνάμεις μου να τον ελέγξω. Τώρα, ούτε τραγουδακια γενεθλίων, ούτε τίποτα! Μόνο πιο δυνατά φου-φου- φου . Οι μαίες με λυπήθηκαν που πονούσα τόσο (και δε μιλούσα κι ολας) και με γύρισαν στο δεξί πλευρό. Καλύτερα. Ο πόνος όμως, πόνος. Είναι απο εκείνους που ξέρεις πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα παρα να περιμένεις. Κρατούσα με τις παλάμες μου το πρόσωπό μου και έκανα αναπνοές. Και ξαφνικά, ένιωσα το κεφαλάκι του να βγαίνει! Δεν μπορούσα ούτε να μιλήσω και άρχισα να φωνάζω όσο πιο δυνατά μπορούσα (μετα βίας έβγαινε η φωνή) «ε... ε.... εεε....» Σαν να τους λέω «Ε... νομίζω γεννάω...» Με άκουσε η μαία και ήρθε κοντά μου. «Ε... βγαίνει...» Σε κλάσματα δευτερολέπτου έσκασε όλο το team με τον καθηγητή. Ήρεμος και ψύχραιμος, ήταν εκείνος που μου είχε κάνει την αυχενική. Πριν καλά καλά το καταλάβω, έσπρωχνα.
«Να την κόψουμε;»
«Όχι, να, δε θα χρειαστεί.» «Μωρέ κόψε τη!» «Μπα... να, βγαίνει.» «Έλα Δήμητρά μου, σπρώξε!!!»
«Σπρώξε, σπρώξε κάτω!» «Μπράβο! Έλα!» Είχε βγει το κεφάλι κι εγώ συνέχισα να σπρώχνω με απόλυτη συγκέντρωση. Σε λίγο τον είδα να βγαίνει, μπλεγμένος με τον λώρο και μωβ. «Αγόρι μου!» είπα και άγγιξα την κοιλίτσα του. Ήθελα να τον βάλουν αμέσως στην αγκαλιά μου αλλά πρώτα του έκαναν τα κλασικά, δύο μέτρα πιο πέρα. Εκεί ένιωσα πως τα πέντε λεπτά ήταν αιώνας. Τον κοίταζα απο μακριά προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι είχε μόλις συμβεί, και όταν επιτέλους τον έφεραν στην αγκαλιά μου, δέρμα με δέρμα, για να θηλάσει, ένιωθα η πιο ευτυχισμένη μαμά του κόσμου! Κι εκείνος ήταν τόσο ήρεμος... τόσο γαλήνιος... τον έβγαλα και την πρώτη του φωτογραφία, στο στήθος. Σύντομα ήρθε και ο μπαμπάς μας, ντυμένος με αστεία προστατευτικά (και καλά, χαχα!). Μας κοίταζε χαμογελαστός και συγκινημένος. «Πωπω, κούκλος είναι!» «Ε πως να μην είναι...» σκέφτηκα.
Κι απο τότε... είμαστε τέσσερις!
Αν θέλετε να μοιραστείτε τις ιστορίες σας, (στα Ελληνικά ή Αγγλικά, ό,τι σας βολεύει) δεν έχετε παρά να μου τις στείλετε στο mail μου danae.papadi@gmail.com, ιδανικά με τη συνοδεία κάποιας αντιπροσωπευτικής για εσάς φωτογραφίας. Κάθε ιστορία γέννησης θα δημοσιεύεται με αγάπη και σεβασμό στο μπλογκ το συντομότερο δυνατό.
Σας φιλώ, xoxo & stay inspired!
Namaste
FACEBOOK
INSTAGRAM
Καθώς χειμωνιάζει και πλησιάζουμε προς τις γιορτές και μιας και σήμερα είναι η πρώτη ημέρα του νέου αυτού εορταστικού μήνα, θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις όμορφες ιστορίες γέννησης της Μαρίας και του Μάνου που μου εμπιστεύθηκε με μεγάλη χαρά η διαδικτυακή μου φίλη, Δήμητρα. Όπως και τα Χριστούγγενα που έρχονται, έτσι και κάθε γέννηση είναι μια γιορτή που φέρνει Αγάπη, Φως, Σοφία, Νέα Πνοή, κι άλλη Ζωή να μας πλουτίσει και να μας γεμίσει με καινούριες εμπειρίες, όμορφα ταξίδια και πολλά μαθήματα ψυχής.
Θα αφήσω λοιπόν την φίλτατη Δήμητρα να μας τα πει με τα δικά της λόγια.
***
Η γέννηση της Μαρίας
39+1. Λίγες ώρες πριν έρθει στον κόσμο το μωράκι μας, κι εμείς παίζουμε
τάβλι καθισμένοι στην κουζίνα.”Δεν πάμε σιγά σιγά;» ρωτάει ο αντρούλης
μας. «Πρέπει, ε;» ρώτησα λίγο απρόθυμα.
Θα πηγαίναμε απλά για να ξανακάνουμε nst, αλλά καλού κακού θα
παίρναμε και τη βαλίτσα στο αυτοκίνητο, έτσι να μας βρίσκεται...
Φεύγοντας, ένιωσα πως τα σκυλάκια μας και το σπιτάκι μας θα έκανα να
το ξαναδώ μέρες... Και με έπιασε μια μελαγχολία....
Φτάνοντας στο νοσοκομείο, κάνω το nst στον όροφο των τοκετών, πολύ
χαλαρή, λες και θα γύριζα σπίτι μετά. Μέχρι που μου είπε εκείνος ο
μελαμψούλης ειδικευόμενος οτι θα με κρατήσουν! «Ωχ, σκέφτηκα,
γεννάμε!!!» Πήρα τηλέφωνο τον αντρούλη μου και του είπα τα ευχάριστα
με ανάμεικτα συναισθήματα. Επιτέλους θα έβλεπα την μπεμπούλα μου!!!
Ακολούθησε καταγραφή ιστορικού, και ήρθε κι ένας γιατρός που φορούσε
πουκαμισάκι και βερμούδα. Πιο πολύ για περαστικός μου έκανε.... Μου
είπε το επίθετό του, κι εγώ το δικό μου, χαριτολογώντας. Και για να μου
διευκρινίσει, μου λέει με σοβαρό τόνο «Είμαι ο εφημερεύων.» Ξαφνικά
απέκτησε όλο το κύρος που του βούτηξα απ’τα χέρια!!! Ε, μετά μια μαία
μου έκανε το ξύρισμα και έλεγε αστεία όλη την ώρα, δεν με ενόχλησε
καθόλου όπως περίμενα...
Κατέβηκα κάτω και ο αντρούλης μου είχε ήδη ειδοποιήσει τους πάντες,
και ήταν όλοι περιχαρείς στον δρόμο για το νοσοκομείο! Πανικοβλήθηκα
ελαφρώς. Με έβαλαν σε δωμάτιο και άρχισα να κάνω βόλτες στην αυλή
μπας και κατέβει η μικρή. Ήρθαν όλοι σιγά-σιγά (μαμά, αδέρφια,
πεθερικά) και με κοίταγαν λες και πήγαινα για σφαγή, εγώ αντιθέτως
ήμουν πολύύύύύ χαλαρή γιατί δεν πονούσα καθόλου! Ακόμη δεν το είχα
συνειδητοποιήσει πως θα συνέβαιναν σε εμένα όλα αυτά! Οι γιατροί με
έψαχναν για να με βάλουν στο nst. Έφεραν καρδιοτοκογράφο στο
δωμάτιο και ήταν και η μαμά μου δίπλα μου, διάβαζε προσευχές. Οι
συσπάσεις έφταναν μέχρι και 103 σε ένταση, κι εγώ δεν καταλάβαινα
τίποτα.... Κάποια στιγμή ήρθε μια μαία και μου είπε πως θα ανέβω πάνω
στους τοκετούς για παρακολούθηση, και μου έδωσε μια λευκή ρόμπα να
φορέσω. Έπιασα και τα μαλλιά μου κοτσάκι και μου θύμισα κάτι
αγγελάκια!... Τον χαβά μου εν ολίγοις!
Στον δρόμο για το ασανσέρ χαιρέτησα τον αντρούλη μου, τη μαμά μου
και όλους τους άλλους. Με είδαν τελευταία φορά χαμογελαστή και
χαλαρή!
Ανεβαίνοντας πάνω με έβαλε στο δωμάτιο εκείνος ο μελαμψούλης
γιατρός. «Εδώ θα γεννηθεί;» Τον ρώτησα, και μου λέει «αν όλα πάνε
καλά, ναι!»
Ξαφνικά εκείνο το δωμάτιο απέκτησε απίστευτο νόημα για εμένα. Λες και
είχε μια μαγική ενέργεια, μια δύναμη... Είδα και την αναισθησιολόγο, και
της λέω «Για εμένα ήρθατε;» μου απάντησε θετικά και της είπα «Μα δε
θέλω επισκληρίδιο!» Ο γιατρός με κοίταξε παραξενεμένος και δύσπιστος,
και μου λέει «Καλά, όταν θα θες θα είναι αργά....» «Πόση διαστολή έχω;»
«Δύο» μου απάντησε. «Ε, μέχρι το 4 προλαβαίνω να αλλάξω γνώμη!»
Ξάπλωσα, με έβαλαν πάλι στο nst και από εκείνη την ώρα και μετά
άκουγα συνεχώς και δυνατά την καρδούλα της.
Γύρω στη 1 το βράδυ μου έσπασαν τα νερά αφού μου έκαναν κλύσμα, και
ένοιωσα έναν ζεστό χείμαρρο να τρέχει και να μουσκεύει το κρεβάτι, μα
δε με ένοιαζε τίποτα, πραγματικά. Μου έβαλαν και πόνους πάνω στις
συσπάσεις μου γιατί παραήμουν γαϊδούρι,(αργότερα έμαθα για την
ωκυτοκίνη που οργανώνει τους πόνους σε πολύ πιο δυνατούς) και τότε
άρχισα λίγο – λίγο να πονάω σαν να είχα περίοδο. Οι ώρες περνούσαν, οι
δύο ειδικευόμενοι και η μαία πηγαινοέρχονταν για να δουν αν είμαι καλά
και να ελέγξουν τη διαστολή μου. Ήταν πολύ φιλικοί μαζί μου! Εγώ
άρχισα να πονάω όλο και πιο έντονα. Μερικές φορές μέσα στους πόνους
μου χαμογελούσα ευτυχισμένη, δεν το πίστευα οτι συνέβαινε σε εμένα
αυτό! Σκεφτόμουν τη ζωή μας μετά, στο σπιτάκι μας, στη φύση, τον ήλιο,
με τα σκυλάκια μας και την κορούλα μας! Στο ραδιόφωνο έπαιζε σιγανά
μουσική, ευτυχώς τα περισσότερα ήταν της αρεσκείας μου και οι πόνοι
γίνονταν πιο υποφερτοί.
Κάποια στιγμή, ο ένας από τους δύο ειδικευόμενους, ήρθε, με κοίταξε
σοβαρός και μου είπε πως είμαι πολύ καλός άνθρωπος. Δεν κατάλαβα
γιατί το είπε αυτό, πάντως μου έδωσε πολλή δύναμη! Η μαία, μέχρι αέρα
που μου έκανε! Με βοηθούσε με τις αναπνοές για να γίνει πιο υποφερτός
ο πόνος, και έτσι πέρασαν πολλές ώρες με τους πόνους να δυναμώνουν
και εγώ πια να έχω σπασμούς και να τρέμει όλο μου το σώμα. Είχα αφεθεί
στο έλεος του πόνου που έκανε το κορμί μου ότι ήθελε, κυριολεκτικά. Οι
αναπνοές μου δεν ήταν και πολύ αποτελεσματικές.
Όταν έφευγαν οι πόνοι, είχα δυο τρία λεπτά να χαλαρώσω και ήταν
απίστευτα ανακουφιστικό. Κάθε τρεις και λίγο έστελνα τον έναν
ειδικευόμενο ή τη μαία για να ενημερώσουν τον αντρούλη μου για τη
διαστολή μου και για το οτι ήμουν καλά.
Στις 8 το πρωί, οι πόνοι δυνάμωσαν και έγιναν αφόρητοι. Η διαστολή μου
ήταν τελεία, αλλά η μικρή ψηλά. Τα διαστήματα χαλάρωσης ήταν κι
εκείνα γεμάτα πόνο, αλλά νύσταζα τόσο πολύ που με έπαιρνε ο ύπνος κι
ας πόναγα. Δεν φώναξα καθόλου, απλά όταν ερχόταν ο πόνος
κλαψούριζα σιγανά, και από τα μισόκλειστά μου μάτια έβλεπα τον έναν
ειδικευόμενο να με κοιτάει περίλυπος, μια εμένα, μια το ρολόι...
Παρακαλούσα να έρθουν να με εξετάσουν και να μου πουν οτι
τελειώνουμε πια!
Δυστυχώς, οι γιατροί με περίμεναν να γεννήσω κατά τις 9. Τόσο πόνο
είχα ακόμα; Κι όμως, πέρασε η ώρα και ένοιωθα όλο και περισσότερο
εκείνο το συναίσθημα «θέλω να πάω τουαλέτα». Κάποια στιγμή φώναξαν
και τον εφημερεύων γιατρό, ο οποίος ήρθε αγουροξυπνημένος και με
είδε, οπότε και έδωσε την εντολή να αρχίσω να σπρώχνω. Έσπρωχνα μα
μου φαινόταν τόσο δύσκολο!
Ξαφνικά σε χρόνο dt έσπασαν το κρεβάτι, έφεραν τα σχετικά στηρίγματα
για τα πόδια και εμφανίστηκαν πολλοί ειδικευόμενοι και μαίες οι οποίοι
παρακολουθούσαν τη διαδικασία. Οι δύο δικοί μου ειδικευόμενοι ήταν
αριστερά και δεξιά μου, μαζί με τον γιατρό. Τους έβλεπα σαν αγγέλους
εκείνη τη στιγμή που δεν θα με άφηναν μόνη μου σε αυτή τη δύσκολη
ώρα. Και η καρδούλα της μικρής όλο να ακούγεται...
«Σπρώξε δυνατά!!! Έλα, άλλη μια και βγήκε!» Αμ έλα που δεν έβγαινε! Ο
γιατρός μου κρατούσε το κεφάλι και οι ειδικευόμενοι έβαζαν τα σώματά
τους κόντρα στα πόδια μου για να σπρώχνω. Ένοιωθα τέτοια πίεση εκεί
κάτω, που νόμιζα πως θα σκιζόμουν στα δύο. Σε παρακαλώ Θεέ μου,
βοηθησέ με! σκεφτόμουν μόνο, κι ας μην είμαι τύπος που τρέχει στις
εκκλησίες. Μου έκαναν τοπική για να με κόψουν, δεν κατάλαβα τίποτα
απολύτως. Έλα που η μικρή δεν έβγαινε! «Πιάσε τα μαλλάκια της!!!» μου
λέει ο γιατρός. Βάζω το χέρι μου κάτω, και πιάνω το κεφαλάκι της!
Ήθελα τόσο πολύ να την κρατήσω στην αγκαλιά μου! Συνέχισα να
σπρώχνω, ούτε που θυμάμαι πόσες φορές.
Και ξαφνικά σταμάτησαν να ακούγονται οι παλμοί της καρδούλας της από
το μηχάνημα. Ο χρόνος πάγωσε και κατάλαβα οτι είχε κάνει το πέρασμα
από τη μια ζωή στην άλλη, και οτι η κοιλιά μου πια ήταν άδεια. Ένοιωσα
να βγαίνει από μέσα μου απότομα, και άκουσα το κλάμα της!! Την
ακούμπησαν πάνω μου, και ήταν ένα μωβ πλασματάκι που έκλαιγε!
Έπιασα την κοιλίτσα της, μύριζε ολόκληρη αμνιακό υγρό. Πέντε λεπτά
μετά, κι ενώ έτρεχαν τα μάτια μου από τη συγκίνηση, μου την έφεραν και
την έβαλαν στο στήθος. Έπιασε πολύ εύκολα, βεντούζα τα χειλάκια της!
Οι γιατροί με έραβαν και εγώ εκεί ήταν που πονούσα, κι ας μου έκαναν
και δεύτερη ένεση. Είχα όμως τη μικρούλα μου στο στήθος! Μια μαία με
βοηθούσε να τη θηλάσω, και έτσι όπως το χέρι της περνούσε από
μπροστά μου μου ερχόταν να τη δαγκώσω από τον εκνευρισμό των
ραμμάτων!!
Μόλις όλα τελείωσαν, έμεινα στο δωμάτιο εκείνο μόνη, με τους γιατρούς
να μην πολυασχολούνται μαζί μου για να ηρεμήσω. Κι όλο βούρκωνα όταν
σκεφτόμουν πως είχα γεννήσει την κορούλα μας! Ευχαριστούσα κάθε
τρεις και λίγο όλους τους γιατρούς, και ένοιωθα μια τρομερή
ανακούφιση! Εκείνοι, επειδη τελείωνε η εφημερία τους, ήρθαν ένας ένας
και με φίλησαν λες και ήμαστε χρόνια φίλοι. Μου είπαν πως πρώτη φορά
είδαν γυναίκα να είναι τόσο ψύχραιμη και συνεργάσιμη, χωρίς
επισκληρίδιο! Το ίδιο είπαν και στους δικούς μου, και με καμάρωναν όλοι
μαζί! Πήρα και τον αντρούλη μου τηλέφωνο ο οποίος έκλαιγε και μου
έλεγε πως τον έκανα τον πιο υπερήφανο άντρα του κόσμου.
Όταν με πήγαν στο δωμάτιο, ήταν όλοι εκεί για να με συγχαρούν. Τα
μάτια μου βούρκωναν συνέχεια. Όταν μου έφεραν και τη μικρή, άρχισα να
κλαίω και να την κοιτάω μη μπορώντας να το πιστέψω!!!
Και πλέον, είχα γίνει επίσημα... «ΜΑΜΑ»!!!
Η γέννηση του Μάνου
Mόλις είχα αφήσει το Μαράκι μου στη μαμά μου, και κρατούσα στα χέρια μου το γεράνι που μου είχε πετάξει απο το μπαλκόνι για να έχω μαζί μου. Οι σκέψεις ένα μπάχαλο. Το ήξερα οτι πήγαινα για να γεννήσω, κι ας μην είχαν οργανωθεί οι πόνοι. Θα με κρατούσαν. Στην πρωινή εξέταση μου είχαν ζητήσει να ξαναπάω το επόμενο πρωί γιατί υπήρχε δραστηριότητα. Ποιό επόμενο πρωί; Σίγουρα μες στη μαύρη νύχτα θα τους είχα ξεσηκώσει όλους ουρλιάζοντας σαν το αγρίμι!
Ωραία, πάω για να γεννήσω λοιπόν. 40+1. Στην πρώτη μου γέννα, ήμουν πολύ δυναμική!
Χαμογελαστή! Ψύχραιμη! «Η φύση ξέρει πολύ καλά τη δουλειά της» έλεγα, και οι δικοί μου
απορούσαν με το ψυχικό μου σθένος. «Πού πας ρε κουτάβι...» σκέφτηκα κοιτώντας τον δρόμο που είχα κάνει άπειρες φορές τον τελευταίο καιρό. Καμία σύνδεση με το μωρό, ψυχολογία χάλια, όλοι οι πόνοι της γέννας στο μυαλό μου και το λουλούδι του αποχωρισμού στα χέρια μου.
«Μια χαρά θα τα πας, θα δεις!» η φωνή του αντρούλη μου σε μια προσπαθεια να μου δώσει κουράγιο. Χαμογέλασα πικρά «ναι, όλα καλά θα πάνε!» «Φοβάσαι, κουτάβι...» η φωνούλα στο μυαλο μου. Στην αίθουσα τοκετών μπήκα μόνη όσο έψαχνε για παρκάρισμα στο κέντρο της Αθήνας ο καλός μου. Γνώριμος χώρος, ειδικά έτσι όπως είχε σουρουπώσει έξω. Ε, είχα τον αέρα της έμπειρης, λες και ημουν σπίτι μου. Ήμουν νοσοκομειακή και αυτό με έκανε να νιώθω τον κάθε ειδικευόμενο γιατρό μου.
Παρόλαυτά, με τους γιατρούς εκείνης της βάρδιας δεν είχαμε ανταλλάξει ξανά κουβέντα, και ο καθηγητής (άρα και υπεύθυνος, άρα και εκείνος που θα ερχόταν την πιο κρίσιμη στιγμή που θα άρχιζαν οι εξωθήσεις) ήταν εκείνο το ψυχρό ανθρωπάκι που στην πρώτη μου εγκυμοσύνη είχα για γιατρό μέχρι τον έκτο, τρομάρα μου, και μόλις του είπα πως δεν έχω τόσα όσα θέλει με απέφευγε λες και ήμουν γαστρεντερίτιδα.
Νst, κολπική εξέταση, «ωραία, ξεκινάμε».
«Τι ξεκινάμε; Τεχνητούς;»
«Ναι.»
«Δεν θέλω. Θέλω να ξεκινησει μόνο του.»
«Έχει ξεκινήσει, απλά πρέπει να οργανώσουμε τους πόνους γιατί αλλιώς θα γεννάς τρεις μέρες.»
Ακολούθησε ένας διάλογος με εμένα να αρνούμαι πεισματικά και τους γιατρούς να προσπαθούν να με πείσουν. Δεν ήθελα να γεννήσω μαζί τους. (Ήξερα κι όλας οτι στην πρωινή βάρδια ήταν ο ειδικευόμενος που με παρακολουθούσε, και ο ειδικευόμενος που με είχε ξεγεννήσει στην κόρη μου και είχαμε αλληλολατρευτεί!) Μου είπαν κι όλας πως αν φύγω θα πρέπει να υπογράψω οτι φεύγω με δική μου ευθύνη. Και που να πήγαινα; 30 χιλιόμετρα μακριά, σπίτι μου;
«Κάν’τε μου μια εισαγωγή. Θα κοιμηθώ εδώ το βράδυ και το συζηταμε το πρωί.» είπα με πρωτόγνωρη για εμένα αποφασιστικότητα, που μια ζωή είμαι σαν το ταπεινό χαμεμηλάκι και λέω με ντροπαλό χαμόγελο ευχαριστώ κι απο πάνω. Όχι κύριοι, θα περάσει το δικό μου!
Πέρασε λοιπόν το βράδυ με εμένα να πονάω ελαφρά, τις μαίες να διακοπτουν το χουζούρι μου για να με ξυρίσουν, να μου σπάσουν μια δυο φλεβίτσες ψάχνοντας που θα βάλουν τον ενυδατικό ορό, και απο πού θα μου πάρουν αίμα, να μου κάνουν κλίσμα, αλλά τίποτε απο αυτά δεν με πείραζε. Είχα κάνει το πρώτο βήμα για να γίνουν τα περισσότερα όπως τα ήθελα!
Και ήρθε η ώρα, όταν ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα του, να πάω ξανά στην αίθουσα τοκετών.
Ναι, με λίγους τεχνητούς. Ήθελα να τελειώνω γρήγορα, το Μαράκι μου με περίμενε.
Το ψυχρό ανθρωπάκι έλειπε, εγώ ήμουν ξεκούραστη, και άρχισαν να καταφτάνουν τα γνώριμα πρόσωπα. Άλλο το κλίμα. Μύριζε φρέντο απο τον Γρηγόρη, αμνιακό υγρό, και πολλή θετική ενέργεια. Ειδικά όταν είδα τον παλιό γιατρό μου, έλαμψε η αίθουσα. Αγκαλιές, φιλιά, χαμόγελα. Ήμουν έτοιμη λοιπόν! Έβαλα δίπλα στον καρδιοτοκογράφο το κινητό μου κι ένα μπουκαλάκι νερό.
Ωκυτοκίνη στον ορό, φυσιολογικός ορός, και λίγο apotel. «Δε θέλει επισκληρίδιο» είπε ο γιατρός σε κάποιον άλλο. Το κινητό στο χέρι, να ενημερώνω τον αντρούλη μου που περίμενε έξω. Αστειάκια με τις μαίες και τους γιατρούς, κάθε τρεις και λίγο κολπική εξέταση, λες και ήμουν γαλοπούλα εν ώρα γεμίσματος. Καμία πνευματικότητα, ήμουν έτοιμη για δουλειά, ξεκούραστη, με οξύ πνεύμα και τα μυαλά μου 400. Καμία σχέση με την έκσταση και τη νιρβάνα όταν γεννούσα το Μαράκι μου.
Ο καλός μου ο γιατρός ήθελε να μου κάνει και ατμόσφαιρα, μου άναψε φώτα και τα έστρεψε στον τοίχο, μου έβαλε και μουσικούλα, αυτά τα ωραία ροκάκια που μου αρέσουν, στο ραδιόφωνο. (Κρίμα που στο πεντάλεπτο ήρθαν οι μαίες και άναψαν τα μεγάλα, χαχα!)
Και δως του να έχει πάρει φωτιά το viber. «Τώρα μου έβαλαν ορό. Τώρα μου έσπασαν τα νερά. Πονάω λιγάκι. Πονάω πιο πολύ. Διαστολή 4. Ακόμα. Διαστολή 4. Γαμώτο δεν προχωράει... Πεινάω. Τι λέει έξω;» Τον ήθελα άραγε μαζί μου στην αίθουσα; Ήταν καλύτερα έξω;
Ήρθαν και οι πρώτοι δυνατοί πόνοι κι εγώ καλωδιωμένη, στον καρδιοτοκογράφο και στον ορό. Κάθισα στο κρεβάτι οκλαδών κι ας γλιστρούσαν απ’το τζελ οι ζώνες του καρδιοτοκογράφου. Σκεφτόμουν τα γενέθλιά μου που πλησίαζαν. (Τα γενέθλιά μου είναι πάντα στις πιο ευχάριστές μου σκέψεις!!)
Αναπνοές κοφτές, με το πιγούνι στο στέρνο, και ρυθμικές. Σαν να σβήνω κεράκια. Τα 31 παρακαλώ. «να-ζη- σεις-μα- νου-λα- και-χρο- νια-πολ- λα-με- γα-λη- να-γι- νεις-με- ασ-πρα- μαλ-λια- πα-ντου- να-σκορ- πι-ζεις-της- γνω-σης- το-φως- και-ο- λοι-να- λε-νε- να-μι- α-σο- φος». Στο τέλος χρειαζόταν να τραγουδήσω το τραγουδάκι εις διπλούν. Είχαν δυναμώσει οι πόνοι. «Για πες ρε Δήμητρα κανένα καλό μέρος για διακοπές!» «Λευκάδα να πάτε, είναι τέλεια. Φου-φου- φου-φου...»
Περνάει ο πόνος. «Γιατρέ!»
«Έλα μου» (σε ετοιμότητα)
«Αυτά τα σάντουιτς που παραγγείλατε απο τον Γρηγόρη... έχετε κατάλογο να παραγγείλω κι εγώ μόλις γεννήσω;»
«Γέννα εσύ και μην ανησυχείς...»
H πείνα με είχε βαρέσει κατακούτελα. Το μωρό είχε εμπεδωθεί. Βοήθησε και το οτι καθόμουν και δεν ήμουν ξαπλωμένη. Σε κάποια φάση με γύρισαν στο πλάι οι μαίες. Εκεί ο πόνος έγινε αφόρητος! Ήταν πάνω απο τις δυνάμεις μου να τον ελέγξω. Τώρα, ούτε τραγουδακια γενεθλίων, ούτε τίποτα! Μόνο πιο δυνατά φου-φου- φου . Οι μαίες με λυπήθηκαν που πονούσα τόσο (και δε μιλούσα κι ολας) και με γύρισαν στο δεξί πλευρό. Καλύτερα. Ο πόνος όμως, πόνος. Είναι απο εκείνους που ξέρεις πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα παρα να περιμένεις. Κρατούσα με τις παλάμες μου το πρόσωπό μου και έκανα αναπνοές. Και ξαφνικά, ένιωσα το κεφαλάκι του να βγαίνει! Δεν μπορούσα ούτε να μιλήσω και άρχισα να φωνάζω όσο πιο δυνατά μπορούσα (μετα βίας έβγαινε η φωνή) «ε... ε.... εεε....» Σαν να τους λέω «Ε... νομίζω γεννάω...» Με άκουσε η μαία και ήρθε κοντά μου. «Ε... βγαίνει...» Σε κλάσματα δευτερολέπτου έσκασε όλο το team με τον καθηγητή. Ήρεμος και ψύχραιμος, ήταν εκείνος που μου είχε κάνει την αυχενική. Πριν καλά καλά το καταλάβω, έσπρωχνα.
«Να την κόψουμε;»
«Όχι, να, δε θα χρειαστεί.» «Μωρέ κόψε τη!» «Μπα... να, βγαίνει.» «Έλα Δήμητρά μου, σπρώξε!!!»
«Σπρώξε, σπρώξε κάτω!» «Μπράβο! Έλα!» Είχε βγει το κεφάλι κι εγώ συνέχισα να σπρώχνω με απόλυτη συγκέντρωση. Σε λίγο τον είδα να βγαίνει, μπλεγμένος με τον λώρο και μωβ. «Αγόρι μου!» είπα και άγγιξα την κοιλίτσα του. Ήθελα να τον βάλουν αμέσως στην αγκαλιά μου αλλά πρώτα του έκαναν τα κλασικά, δύο μέτρα πιο πέρα. Εκεί ένιωσα πως τα πέντε λεπτά ήταν αιώνας. Τον κοίταζα απο μακριά προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι είχε μόλις συμβεί, και όταν επιτέλους τον έφεραν στην αγκαλιά μου, δέρμα με δέρμα, για να θηλάσει, ένιωθα η πιο ευτυχισμένη μαμά του κόσμου! Κι εκείνος ήταν τόσο ήρεμος... τόσο γαλήνιος... τον έβγαλα και την πρώτη του φωτογραφία, στο στήθος. Σύντομα ήρθε και ο μπαμπάς μας, ντυμένος με αστεία προστατευτικά (και καλά, χαχα!). Μας κοίταζε χαμογελαστός και συγκινημένος. «Πωπω, κούκλος είναι!» «Ε πως να μην είναι...» σκέφτηκα.
Κι απο τότε... είμαστε τέσσερις!
***
Αν θέλετε να μοιραστείτε τις ιστορίες σας, (στα Ελληνικά ή Αγγλικά, ό,τι σας βολεύει) δεν έχετε παρά να μου τις στείλετε στο mail μου danae.papadi@gmail.com, ιδανικά με τη συνοδεία κάποιας αντιπροσωπευτικής για εσάς φωτογραφίας. Κάθε ιστορία γέννησης θα δημοσιεύεται με αγάπη και σεβασμό στο μπλογκ το συντομότερο δυνατό.
Σας φιλώ, xoxo & stay inspired!
Namaste
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου