Λίγες σκέψεις για τον "χρόνο".

Χρόνος. Έχετε σκεφτεί ποτέ τί είναι ο χρόνος; Πώς ορίζεται ή πώς εσείς τον ορίζετε;

Συνήθως οι περισσότεροι από εμάς γκρινιάζουμε και παραπονιόμαστε για τον λιγοστό ή ακόμα και τον 'ανύπαρτκο΄, όπως τον ονομάζουμε, χρόνο μας, δημιουργώντας έτσι αμέσως-αμέσως ένα υπόβαθρο αρνητισμού γύρω από την εν λόγω λέξη και έννοια. Η οποία κιόλας έννοια είναι τόσο ρευστή και απροσδιόριστη, αν το καλοσκεφτούμε.
Ο σύγχρονος άνθρωπος, ή αλλιώς ο άνθρωπος της μετανεωτερικότητας, ο άνθρωπος της μεγαλούπολης που όλη μέρα τρέχει και δεν φτάνει είναι ο άνθρωπος που δεν έχει ποτέ χρόνο, που είναι μονίμως κηνυγημένος από τον χρόνο, που κοιτάει εμμονικά το ρολόι ή το κινητό του για την ώρα, να δει πόση ώρα του μένει για να κάνει αυτό, το ένα, το άλλο, το τάδε, το δείνα, να δει αν προλαβαίνει κάτι ακόμα, σε πόσο χρόνο μπορεί να βρίσκεται εδώ, εκεί παρακεί και δε συμμαζεύεται. Και μόνο που τα γράφω αυτά με πιάνει άγχος και πιάνω τον εαυτό μου να βιάζεται να ολοκληρώσει το ποστ για να κάνει μετά κάτι άλλο. Και τελικά η ζωή γίνεται μια διαρκής και αγωνιώδης αναμονή για αυτό το επόμενο 'κάτι άλλο' ή ανάποδα ένα βύθισμα σε πράγματα, καταστάσεις και συναισθήματα του χτες. Και στις δύο περιπτώσεις ξεχνάμε το εδώ και τώρα, που είναι και ο μοναδικός υπαρκτός χρόνος. Ξεχνάμε να είμαστε παρόντες και να ζούμε αυτό που έχουμε ΤΩΡΑ με αποδοχή και αγάπη όπως και αν είναι αυτό. Χωρίς κατάκριση. Χωρίς αδημονία και βιασύνη για το επόμενο βήμα, το μετά, το αύριο, το μέλλον. Χωρίς λύπη, τύψεις και ενοχές για το παρελθόν. Ζωή με πιο αργούς ρυθμούς στο εδώ και τώρα. Αυτό είναι που λείπει και που έχουμε ανάγκη, αλλιώς ο χρόνος είναι και θα είναι ένας μόνιμος εχθρός μας, μια συνεχής απειλή, μια ενόχληση.

Ο χρόνος είναι άχρονος και ανύπαρκτος. Υπάρχει μόνο στην παρούσα στιγμή, στο τώρα. Μόνο έτσι ειδωμένος μπορεί να γίνει κατανοητός και πραγματικός, ό,τι άλλο έχουμε δεν είναι αληθινός χρόνος αλλά μια ανάμνηση αυτού, ένα χτες, ένα συναίσθημα για κάτι που βιώσαμε, μια υπόθεση για κάτι που θα 'ρθει στο αύριο, με λίγα λόγια ένα κατασκεύασμα του νου που εύκολα γίνεται η φυλακή μας. Ζώντας διαρκώς στο χτες και αδημονώντας διαρκώς για το αύριο, το μετά και το μετέπειτα χάνουμε το τώρα που είναι και το μοναδικό χρονικό πραγματικό πλαίσιο στο οποίο μπορούμε να υπάρξουμε ως ολότητες.

Προσωπικά έχω εξαντλήσει τον εαυτό μου από τη συνεχή αναδρομή στα περασμένα ή τη μόνιμη αγωνία για τα μελλούμενα και τελευταία έχω αποφασίσει να προσπαθώ όσο πιο συνειδητά μπορώ να με επαναφέρω στη παρούσα στιγμή οποτεδήποτε αντιληφθώ ότι είμαι απούσα και ταξιδεύω αλλού. Επίσης να νιώσω πως ο χρόνος είναι με το μέρος μου και πως έχω όλο τον χρόνο που χρειάζομαι για να κάνω όλα όσα θέλω. Δεν με κηνυγά κανείς και τίποτα, αυτό συμβαίνει μόνο στα παιχνίδια του νου μου από τον οποίο θα είναι σίγουρα καλύτερο να αποστασιοποιηθώ. Να τον παρατηρώ χωρίς να ταυτίζομαι μαζί του.

Αυτές οι λίγες σκέψεις μου εμπνεύστηκαν από το βιβλίο "Η δύναμη του τώρα" του Έκχαρτ Τόλε που αν δεν έχετε διαβάσει σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Εσάς ποιές είναι οι σκέψεις σας για το θέμα του χρόνου; Σας έχει απασχολήσει καθόλου;
Θα χαρώ με σχόλιά σας!

Το ρολόι-παιχνίδι της φωτογραφίας είναι ένα vintage πλέον παιχνίδι της παιδικής μου ηλικίας.

Σας φιλώ, xoxo & stay inspired!
Namaste


FACEBOOK

INSTAGRAM