Στη Συρία με αγάπη

Κάποιες φορές νοσταλγώ λιγάκι κάποια μεγάλα ταξίδια που έχω κάνει στην προ-παιδιού ζωή μου. Ένα από αυτά είναι και ένα περιπετειώδες ταξίδι που έκανα μαζί με τρεις καλούς μου φίλους στη Συρία, την Άνοιξη του 2010. Η χώρα τότε ακόμη ήταν φιλήσυχη και σε ειρηνικούς τόνους...νιώθαμε, υποθέταμε.

...

Φτάσαμε με κάτι τεράστια σακίδια στους ώμους στη Δαμασκό, βράδυ θυμάμαι, και την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, μιας που για μένα ήταν τότε το πρώτο ταξίδι σε Αραβική χώρα, στην Ασία, στην Ανατολή. Λίγες μέρες αργότερα, με ένα νοικιασμένο αυτοκίνητο στο χάος των Αραβικών δρόμων, με χάρτες, πυξίδες, οδηγούς και πολλά γέλια ξεκινήσαμε το οδοιπορικό μας σε μια πανέμορφη χώρα γεμάτη ιστορία και ιστορίες, γεμάτη χαμογελαστούς και φιλικούς ανθρώπους και χωρίς καμία υπόνοια -στα μάτια τα δικά μας, των ταξιδιωτών, τουλάχιστον- πολέμου να πλανάται στην ατμόσφαιρα. Κοιμηθήκαμε σε άπειρα μέρη, σε κοντά και στενά κρεβάτια ή σε κρεβάτια που τρίζουν, σε περίεργα, άλλοτε καλά, άλλοτε άθλια και άλλοτε απλά ανεκτά hostel, φάγαμε βασιλικά, περπατήσαμε, περιηγηθήκαμε και χαθήκαμε σε στενά, σε αγορές, σε σοκάκια και σε σουκ, ώρες ολόκληρες, θαυμάσαμε, συνομιλήσαμε, φωτογραφίσαμε, γελάσαμε με την καρδιά μας, εκνευριστήκαμε και τσακωθήκαμε στα αραβικοελληνικά για το ανύπαρκτο ζεστό νερό ή το λάθος δωμάτιο, πάθαν, oλονών, τα στομάχια μας (όπως 'επιβάλλεται' σχεδόν πάντα σε ένα τέτοιο ταξίδι), τερματίσαμε, ορισμένοι (!!!), τα κινητά με τα sms προς αγαπημένους που έμειναν πίσω, και άλλα πολλά ωραία που δεν σβήνονται ποτέ και με τίποτα από τη μνήμη και τη ψυχή.

Πέντε χρόνια αργότερα και με τα γνωστά σε όλους μας γεγονότα, νιώθω απλά τυχερή που πρόλαβα να δω και να γνωρίσω έστω και λίγο, αυτόν τον μαγικό τόπο με τις υπέροχες ιστορικές του πόλεις, τα τζαμιά, τα ατέλειωτα κάστρα, τα ασύλληπτα μνημεία, τα βουνά και τους ποταμούς, την έρημο και την όαση, τον ανατολίτικο έναστρο ουρανό, τα χρώματα και τα αρώματα, τα τσάγια, τον καφέ με το κάρδαμο, τα ατέλειωτα μπαχαρικά, τις πολύβουες αγορές, την ανθρώπινη ζεστασιά και τόσα, τόσα άλλα.

Ντρέπομαι λίγο για αυτό το ποστ, ένα ποστ πολυτελείας, με αναμνήσεις πολυτελείας, με φωτογραφίες τραβηγμένες με μέσα πολυτελείας, ντρέπομαι λίγο για όλο μου το blog και τη θεματολογία του, όταν σκέφτομαι τους Σύριους πρόσφυγες και τα μωρά τους που πνίγονται καθημερινά στο πέλαγος, ενώ για εμάς η ζωή απλά συμβαίνει, συνεχίζεται, ενίοτε μας χαμογελά και μας κάνει να τολμούμε να θυμηθούμε ταξίδια σε πολύπαθες πλέον χώρες και γενικότερα πράγματα που αυτοί οι κατατρεγμένοι και κατα-ταλαιπωρημένοι άνθρωποι δε θα ζήσουν, ούτε και θα φανταστούν ποτέ.
Τί να κάνουμε όμως που αυτό είναι το παράδοξο της ύπαρξής μας, αυτό το στοιχείο που μας κάνει αλλαζονικά ίσως κάποιους από εμάς να κοιτάμε ψηλά και μπροστά, την ίδια στιγμή που κάποιοι άλλοι παλεύουν απλά για να κρατηθούν στην επιφάνεια...;...Ντρέπομαι αλλά και δεν ντρέπομαι παράλληλα γιατί ενώ ξέρω πως ό,τι και να κάνουμε εμείς εδώ εκ του ασφαλούς για να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ αρκετό, καλώς ή κακώς η ζωή συνεχίζεται και πρέπει να συνεχίζεται με κάθε κόστος, με φόβους, με παρόντα όλα τα συναισθήματα αλλά και με ζωντανές τις αναμνήσεις.

Στη Συρία λοιπόν που γκρεμίζεται μέρα με τη μέρα, στην ανάμνησή της ως έναν τόπο όμορφο, γεμάτο ζωή και ιστορία, και στις ενοχές όλων μας τις οποίες δεν βλάπτει που και που με μια ανάμνηση ή μερικές φωτογραφίες να τις απαλύνουμε.
Άλλωστε, είμαστε όλοι, μα όλοι, άνθρωποι.


Αρχικά είχα αποφασίσει να βάλω στο ποστ αυτό πολλές και διάφορες φωτογραφίες μας από το ταξίδι. Κάτι όμως με κράτησε και με έκανε να σκέφτομαι για μέρες και να μην μπορώ, να μην μπορώ, να μην μπορώ, ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΩ να το κάνω. Ήταν το ουρλιαχτό της ταλαιπωρημένης ψυχής του 'ξένου'. Του Σύριου που θαλασσοπνίγεται και παλεύει να σώσει έστω τα παιδιά του. Και η φρίκη, ο τρόμος, το δέος και ο σεβασμός μου απέναντι σε όλο αυτό.

Τον 'ξένο' τον έχουμε όλοι μέσα μας. Καλό είναι να τον ακούμε που και που και να του απλώνουμε το χέρι. Είναι και εκείνος ό,τι ακριβώς είμαστε και εμείς, εκείνος, για την ακρίβεια, είμαστε εμείς.


Επιλέγω να βάλω εδώ μία και μοναδική φωτογραφία. Μια φωτογραφία μιας πολύ ευτυχισμένης στιγμής, κάποιων φανερά πολύ χαρούμενων παιδιών. Εκδρομή σχολείου σε κάποιο ιστορικό μνημείο και μας βλέπανε να φωτογραφίζουμε από δω και από εκεί και μας 'ικέτευσαν' σχεδόν να τα φωτογραφίσουμε, ενώ γελούσαν και μας χάριζαν υπέροχα παιδικά νάζια.
Ανατριχιάζω όταν σκέφτομαι ότι κάποια από αυτά τα παιδιά ίσως να μην υπάρχουν πια γιατί ίσως να έχουν χαθεί στο ελληνικό πέλαγος ή ότι ακόμα και αν υπάρχουν οι ζωές και οι ψυχές τους θα έχουν σίγουρα πληγεί βαθιά από τα γεγονότα της χώρας τους.

Όπως και να έχει, μια εικόνα, χίλιες λέξεις.
Στη Συρία, με αγάπη.

Σας φιλώ, xoxo & stay inspired!
Namaste



FACEBOOK

INSTAGRAM