Συνειδητοποιήσεις, σκέψεις και παραδοχές

Πολλές φορές προσπαθώ να σκεφτώ και να θυμηθώ το πώς ήμουν πριν γίνω μητέρα. Τί σκέψεις έκανα, πώς αισθανόμουν, με τί τρόπους, ποιά διάθεση και πόση και τί ποιότητας ενέργεια αντιμετώπιζα την καθημερινότητά μου, τις καταστάσεις, τους προβληματισμούς και τα προβλήματα, όταν αυτά προέκυπταν, τους ανθρώπους και τις σχέσεις. Η αίσθηση μου αυτή εκείνου  του ‘παλαιότερου’ εαυτού φαντάζει τόσο μακρινή και πολλές φορές και ξένη ακόμα στα νέα μου, τωρινά δεδομένα. Θολή. Σίγουρα είμαστε μια ολότητα και ό,τι ήμασταν ή υπήρξαμε στο κοντινό ή και μακρινότερο παρελθόν μας, ακόμα και τότε παλιάαα πολύ παλιά κατά την ενδομήτρια ζωή μας μέσα στην κοιλιά της δικής μας μαμάς, μας συνοδεύει και μας περιγράφει ώσπου να κλείσουμε τα μάτια μας οριστικά. Φυσικά και ό,τι εγγράφεται πάνω και μέσα μας, στο σώμα και την ψυχή μας, ακόμα και αν αυτό αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πορείας μας και του ταξιδιού μας στη Γη και στη ζωή που μας δόθηκε, μπορεί κάλλιστα, εφόσον αποφασίσουμε ότι δεν μας χρησιμεύει σε κάτι πια αλλά και μέσα από αρκετή προσωπική δουλειά και αγώνα, να διαγραφεί και να αφήσει χώρο για νέες εγγραφές, πιο ταιριαστές και κατάλληλες σε ό,τι είμαστε και φέρουμε στο εδώ και το τώρα μας.  Παρόλα αυτά πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι από εμάς, συχνά θυμόμαστε τα κομμάτια ενός παλαιότερου εαυτού μας με πολύ νοσταλγικό και αγαπησιάρικο τρόπο, με αποδοχή και ευγνωμοσύνη, χωρίς αυτό να σημαίνει πως τα θέλουμε πίσω για το παρόν μας, καθώς ούτως ή άλλως είμαστε και με τα δύο πόδια πλέον σε μια άλλη βάρκα που χαράσσει μια άλλη, διαφορετική διαδρομή.

Κάπως έτσι και σε τέτοια πλαίσια κυλάει το πράγμα και οι διεργασίες και ως προς τη μητρότητα, για εμένα τουλάχιστον. Μου αρέσει αυτή η αναπόληση και οι ενθυμήσεις από την ‘παλιά’ Δανάη γιατί με κάνουν να νιώθω ακόμα πιο συνειδητά παρούσα στη στιγμή την τωρινή. Για εμένα το να γίνω μητέρα αποτέλεσε ένα μακρύ ταξίδι χρόνων σε μια σχεδία που έπιασε στεριά στην πιο σωστή, ταιριαστή και καλή για εμένα ώρα. Μιλώντας για ένα ‘μακρύ ταξίδι’ εννοώ κάτι πολύ πνευματικό και δικό μου, εσωτερικό. Μια διαδρομή. Έναν δρόμο. Έναν τρόπο να με μάθω, να με βρω και να με πιστέψω. Αυτή η προσπάθεια καρποφόρησε τελικά στην δική της εποχή. Όταν πλέον συνάντησα το κορίτσι μου, υπήρχε πλέον μόνο ροή και μια υποβόσκουσα αίσθηση ότι γνωριζόμασταν από πάντα.

Θυμάμαι πάρα πολύ έντονα τις ημέρες που πέρασα αναμένοντας την απόφαση της κόρης μου να γεννηθεί από μια ζωή σκοτεινή και σε ένα σώμα μέσα, προς μια άλλη φωτεινή, αυτόνομη, διαφορετική. Τον καιρό εκείνο των τελευταίων ημερών & εβδομάδων της εγκυμοσύνης μου, τον πέρασα σε μια έντονα διαλογιστική διάθεση. Κινητά και σταθερά τηλέφωνα είχαν κλείσει. Φίλοι και γνωστοί είχαν κρατηθεί σε μια άλφα μικρο-απόσταση. Παντζούρια έγερναν όλο και πιο πολύ, φώτα και ήχοι χαμήλωναν. Η ενέργειά μου η ίδια χαμήλωνε. Την αφιέρωνα όλη στη κοιλιά και το αγέννητο παιδί μου, λίγος χώρος, χρόνος και διάθεση υπήρχε για οτιδήποτε και οποιονδήποτε άλλο. Ήμασταν εκείνη και εγώ. Εγώ και εκείνη. Και ο χρόνος κυλούσε πλέον, θα λεγες ράθυμα, σε μία αλλιώτικη τροχιά, απλώνοντας μια πρωτόγνωρη σχεδόν αίσθηση μέσα και γύρω μου. Κάτι γινόταν, ήταν προφανές. Όλα άλλαζαν και ζούσα με τεντωμένες τις κεραίες και συνδεδεμένα όλα τα καλώδια με το μέσα μου, όλη αυτή τη θεϊκή, κυριολεκτικά, διεργασία των αλλαγών. Η επιθυμία μου να γεννήσω στο σπίτι, σε μια ατμόσφαιρα γενικής ησυχίας, από τη πρώτη στιγμή που έμαθα για την εγκυμοσύνη μου, γνωρίζοντας κατά βάθος πως έτσι κάπως θα γινόντουσαν τα πράγματα όπως και να έχει, με κρατούσε συγκεντρωμένη, συνδεδεμένη και αφοσιωμένη στην καλλιέργεια της κάθε μικρής ή μεγάλης στιγμής που θα με οδηγούσε εκεί ακριβώς που ήθελα. Ο φόβος ήταν κάτι πολύ έξω από τα συναισθήματα ή τις σκέψεις μου όλους εκείνους τους μαγικούς εννέα μήνες αλλά και ιδιαίτερα κατά τις τελευταίες εβδομάδες και ημέρες. Υπήρχε μόνο ανυπομονησία και γλυκιά αγωνία και επιθυμία να ζήσω το θαύμα. Κουβαλούσα και κυοφορούσα μαζί με το παιδί και μια βεβαιότητα ότι όλα μα όλα θα γίνουν όμορφα για εμένα, εκείνη και το μπαμπά της, ακόμα και αν δε γίνουν 100% όπως τα φανταζόμουν, τα περίμενα ή όπως θα ήταν το ‘καλύτερο’ και το ΄ιδανικό’. Όλο αυτό μου έδωσε άλλη πνοή καθώς απελευθερωμένη από οτιδήποτε που θα μπορούσε να μπλοκάρει τα συναισθήματά μου και μετέπειτα και τις διαδικασίες τις ίδιες, έδινα το πράσινο φως, τη συγκατάθεση, το ‘χώρο’ ακόμα καλύτερα, στη μικρή μου ώστε να επεξεργαστεί και εκείνη τα πράγματα και να αποφασίσει τελικά να κάνει το μεγάλο τόλμημα, το μεγάλο βήμα προς τα μπροστά, τη μεγαλύτερη υπέρβαση που όρισε η Φύση για τον Άνθρωπο, τη γέννησή του, τον ερχομό στη ζωή.

Life begins at the end of your comfort zone, εξάλλου. Ένα ασφαλές κουκούλι προσφέρει το σώμα μας στα παιδιά μας και κάποτε έρχεται και η μαγική εκείνη ώρα που αποδεχόμαστε το αναπόφευκτο της ‘απελευθέρωσής’ τους και που τους ‘επιτρέπουμε’ να αφήσουν αυτή τη γνώριμη αίσθηση ζεστασιάς και ασφάλειας που βιώνουν προκειμένου να ξεκινήσουν το δικό τους ταξίδι, τη δική τους περιπέτεια που λέγεται Ζωή.

Αυτό που εγώ έζησα στη δική μου γωνιά, στο σπίτι μας -που πήρε τη διάσταση της φωλιάς τις στιγμές εκείνες- και όχι σε ένα γεμάτο ‘ξένους’ και αδιάφορους για εμένα ανθρώπους μαιευτήριο, προσπαθώντας να επιτρέψω στον εαυτό μου να αφεθεί για να της δώσω τη δύναμη να κάνει και εκείνη τη διαδρομή της για να βγει στο φως του κόσμου, ανεξάρτητα από μικρές ή και μεγαλύτερες λεπτομέρειες που θα ήθελα να ήταν ενδεχομένως διαφορετικές, ήταν μια εμπειρία τόσο ενδυναμωτική όσο και καταλυτική, μια αναμέτρηση με τον εαυτό και τις δυνάμεις μου, μια προς στιγμήν μετάβαση σε ένα άλλο επίπεδο συνειδητότητας και οπτικής, ένα trance, ένα ασύλληπτο βύθισμα, από το οποίο βγήκα μια άλλη. Το ποια ήμουν πλέον έμελλε να το ανακαλύψω σταδιακά και μετά από αρκετούς μήνες, όμορφους μα και δύσκολους, γεμάτους αγωνίες και ερωτηματικά.

Μ’αυτά και μ’αυτά, φτάσαμε σχεδόν στα δύο χρόνια από εκείνη τη ζεστή Αυγουστιάτικη ημέρα που το ξωτικούλι μας διάλεξε για να έρθει στη ζωή και μπορώ πλέον με μεγάλη καθαρότητα να δω τα τί, τα πώς, τα πόσο και τα γιατί. Η δύναμη και η αυτοπεποίθηση, η αυτογνωσία και η σοφία που μου χαρίστηκαν απλόχερα μέσα σε λίγες μόνο ώρες αλλά και που μου χαρίζονται καθημερινά ως τα πολυτιμότερα δώρα όλων είναι για εμένα το απαύγασμα της μητρικής εμπειρίας. Είναι κάτι ανυπέρβλητο, κάτι που, με τον τρόπο αυτό τουλάχιστον, δεν μπορεί να σου προσφερθεί από τίποτα άλλο, από κανέναν άλλον άνθρωπο και από κανένα άλλο γεγονός της ζωής.

Ας αγκαλιάσουμε τα παιδιά μας με ευγνωμοσύνη. Τα παιδιά που ήρθαν γιατί ήταν η στιγμή τους να έρθουν και που με την ύπαρξή τους μας φωτίζουν το δρόμο, μας μαθαίνουν τον κόσμο και την αγάπη πάλι από την αρχή, ξεδιπλώνουν πτυχές μας που αξίζουν την προσοχή μας και που ίσως ξεχάσαμε στη πορεία, μας διδάσκουν την αποδοχή και το ‘κάνω ένα βήμα πίσω’, μας κάνουν καινούριους, καλύτερους, αναγεννημένους, δυνατότερους, σοφότερους και πολλές φορές ναι, και πιο σιωπηλούς, πιο παρατηρητικούς, πιο ταπεινούς απέναντι στη ζωή, τους ανθρώπους, τις διεργασίες, απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό και τη θέση του στον κόσμο.

Την παρακάτω φωτογραφία μου την έστειλε η αγαπημένη φίλη Λίνα όταν της είπα ότι η Ισιδώρα αγαπάει με πάθος τα λουλούδια. Μου είπε ότι ‘να, κοίτα, η Ισιδώρα μετά από κάποια χρόνια!’. Μου φάνηκε πολύ παράξενο σαν αίσθηση, αστείο, λίγο απίθανο και μακρινό αλλά και συγκινητικό παράλληλα το να φανταστώ ένα πλασματάκι τόσο δα ως μια μεγάλη κοπέλα που, όπως το κορίτσι της φωτογραφίας με το ποδήλατό της, τραβάει και εκείνη με το δικό της μοναδικό τρόπο και ‘μέσο’ το δικό της δρόμο στην ενήλικη ζωή.

Ο καιρός κυλλά και ο χρόνος τρέχει. Ο χρόνος είναι μια θάλασσα χωρίς ορίζοντα και ένας ουρανός δίχως τέλος. Ζούμε και αλλάζουμε και εξελισσόμαστε μέσα από την μοναδικότητα της κάθε στιγμής. Ένα παιδί είναι ένα δώρο και μια μεγάλη ευκαιρία σε αυτό μας το ταξίδι. Καθώς αποδεχόμαστε το δώρο αυτό και γραπώνουμε την ευκαιρία βάζουμε το δικό μας προσωπικό λιθαράκι στα θεμέλια που θα στηρίξουν ένα πιο απολαυστικό Σήμερα και ένα καλύτερο και πιο ελπιδοφόρο για όλους μας Αύριο.

σας φιλώ, xoxo & stay inspired!

Namaste