Το μικρό σπίτι στο λιβάδι!

Έχουμε ένα μικρό σπίτι. Ένα σπίτι 'μεγάλο' για ένα ζευγάρι, αλλά 'μικρό' για μια ολόκληρη οικογένεια. Σε εισαγωγικά οι λέξεις γιατί οι έννοιες είναι πάντα πολύ σχετικές.

Παλιότερα, πριν το παιδί, σκεφτόμουν ότι αχ τί ωραία άπλα που έχουμε. Ο πολύς χώρος σε συνδυασμό με τους λίγους ανθρώπους μέσα σε αυτόν είναι βέβαια μια εύκολη παγίδα για τον άνθρωπο της πόλης. Και αυτό γιατί έχοντας χώρο, άθελά του πολλές φορές και ασυναίσθητα ο καθένας μας συσσωρεύει και μαζεύει όλο και περισσότερα πράγματα, αντικείμενα, έπιπλα, ρούχα, μπιχλιμπίδια, το ένα, το άλλο. Τα περισσότερα από αυτά άχρηστα, για να μην πω σαβούρες. Γιατί τί και πόσα πραγματικά χρειαζόμαστε τελικά για να ζήσουμε καλά κι ευτυχισμένα;


Όταν ήρθε το παιδί στη ζωή μας σκεφτόμουν ότι και πάλι μια χαρά χώρο έχουμε για οικογένεια με ένα παιδί. Είχαμε κάνει, θυμάμαι τότε, λίγους μήνες πριν τη γέννηση της Ισιδώρας, μεγάλες εκκαθαρίσεις στο σπίτι, με σκοπό να αδειάσει ο χώρος για το νέο μέλος της οικογένειάς μας. Να μπορεί και εκείνο να έχει τη γωνιά του και ό,τι του αναλογεί. Γρήγορα ευτυχώς, αφού γεννήθηκε, καταλάβαμε ότι το μικρό αυτό πλασματάκι ούτε τη γωνιά του είχε ανάγκη ούτε τίποτε άλλο πέρα από την αγκαλιά και την αγάπη μας. Και γενικά αλλά και ειδικά τους πρώτους μήνες ζωής της. Τί ματαιοδοξίες και κενότητες καλλιεργούνται στους γονείς-to-be, είναι κάτι το απίστευτο!
Το βρέφος σιγά σιγά έγινε μωρό και το μωρό παιδάκι που με μεγάλη προσπάθεια δική μας έχει τα λιγότερα δυνατά παιχνίδια, ρούχα και παπούτσια για τα δεδομένα της εποχής και του περιγύρου μας, έχει όμως άπειρα βιβλία! Εκεί ομολογώ πως είμαστε και εγώ και ο Δ. άπληστοι και άπληστη είναι και η κόρη μας! Αγαπάει τα βιβλία της με πάθος, τα αποστηθίζει, πλέκει δικές της ιστορίες μέσα από αυτά και ακόμα και το πιο ευτελές βιβλίο δεν της είναι ποτέ αδιάφορο, όπως αντίθετα συμβαίνει με πολλά από τα παιχνίδια της.

Παρόλη λοιπόν την προσπάθειά μας να μη γεμίζουμε με πράγματα και πράγματα και άλλα πράγματα, και ακόμα περισσότερα πράγματα τώρα που είμαστε τρεις, το κακό συμβαίνει σαν από μόνο του, σαν τηλεκατευθυνόμενος εθισμός και σύντομα φτάνει εκείνη η ώρα που αποφασίζουμε και πάλι να εκκαθαρίσουμε, να πετάξουμε, να χαρίσουμε, να δωρίσουμε, να απαλλαγούμε, να αναπνεύσουμε και να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε και να λέμε ότι έχουμε απ'ότι φαίνεται ένα σπίτι μικρό για τις ανάγκες μιας ολόκληρης οικογένειας. Γιατί και όταν η οικογένειά μας κάποια στιγμή μεγαλώσει τί θα λέμε; Ότι έχουμε μια τρύπα; Όλο αυτό δεν είναι παρά ένας φαύλος κύκλος.

Μ'αυτά και μ'αυτά, αυτό που θέλω να πω αγαπημένοι φίλοι είναι το εξής:
Ας σταματήσουμε να εστιάζουμε τόσο πολύ στο τί έχουμε, πόσα έχουμε, πόσο μεγάλα ή μικρά είναι αυτά που έχουμε και ας κοιτάξουμε περισσότερο το πώς είμαστε.
Ας είμαστε ευχαριστημένοι με αυτό που έχουμε, ό,τι και όπως και αν είναι αυτό και ας νιώσουμε επιτέλους την ευγνωμοσύνη να μας απελευθερώνει από τα δεσμά του υλισμού και της μανίας για νέες κατακτήσεις, μεγαλύτερα σχέδια, καλύτερη δήθεν μου τάχα μου ζωή.
Η ζωή είναι στους ανθρώπους, στο εδώ και το τώρα, στη στιγμή, και το πόσο μεγάλο ή μικρό είναι ένα σπίτι λίγη σημασία έχει-σημασία έχει η ζωή σε αυτό και το αποτύπωμά μας στο χώρο του, ακόμα και αν ο χώρος αυτός είναι μόλις λίγα τετραγωνικά μέτρα.

Ίσως τελικά τα μεγάλα και τα ακόμα πιο μεγάλα σπίτια να αφορούν περισσότερο τους ανθρώπους και τις οικογένειες που αρέσκονται στο να 'χάνονται' μεταξύ τους, ο καθένας κλεισμένος στο δικό του δωμάτιο-κλουβί, περιφραγμένος στο χώρο και τη μοναξιά του.
Για εμάς με τα μικρότερα σπίτια η ζωή είναι ίσως πιο ανάστατη, πιο φασαριόζικη πιο φαινομενικά μπουχτισμένη κάποιες στιγμές, όμως όλα συνηγορούν στο να μας φέρνουν πιο κοντά και να μας κάνουν να νιώθουμε πιο αγαπησιάρικα και ζεστά, λιγότερο μοναχικά και αποστασιοποιημένα. Δεν χρειάζεται να ψάχνω την κόρη μου στον άλλο όροφο, τον άντρα μου στο υπόγειο ή στο 3ο, 4ο και δε συμμαζεύεται, δωμάτιο, να φωνάζω ακούγοντας μόνο εγώ τη φωνή μου, όταν το φαγητό είναι έτοιμο, να ψάχνω κάποιον όταν θέλω μια βοήθεια και να μη καταλαβαίνω που μπορεί να έχει τρυπώσει! Όλοι και όλα είναι κοντά μου, κάτι τελικά πιο σημαντικό για εμένα από την ανάγκη μου να απομονωθώ λιγάκι, ανάγκη που στο κάτω κάτω μπορεί να καλυφθεί και με προσωπικό μου εκτός σπιτιού χρόνο.

Το κάθε πράγμα έχει -τουλάχιστον- δύο όψεις. Την θετική και την αρνητική του. Έτσι και τα σπίτια. Μεγάλα ή μικρά. 'Μικρά' ή 'μεγάλα'.
Το δικό μας μικρό ή 'μικρό' σπίτι -ένα σπίτι που σε κάποιους μπορεί να φαίνεται αχυρώνας, ενώ σε κάποιους άλλους παλάτι, αναλόγως με τα δεδομένα της ζωής του καθενός- λοιπόν είναι το σπίτι που αγαπάμε γιατί μας περιέχει και το περιέχουμε. Και όσο μικρή ή μεγάλύτερη οικογένεια και αν έχουμε, είναι και θα είναι, κατά πως φαίνεται, αρκετό. Γιατί μεγαλώνοντας μαθαίνουμε να εστιάζουμε πιο πολύ στο είναι, παρά στο έχειν και όσο περισσότερο καταφέρνουμε και το κάνουμε αυτό, τόσο μεγαλώνουν και οι χώροι, ανοίγουν οι καρδιές και αποκτά η ζωή τη γεύση της αληθινής ελευθερίας.


Σας φιλώ, xoxo & stay inspired!
Namaste



FACEBOOK

INSTAGRAM