Η νοσταλγία της βροχής
Κάποτε οι άνθρωποι μιλούσαν περισσότερο μεταξύ τους.
Για να πληρώσεις έναν λογαριασμό σου ας πούμε, πήγαινες στο πλησιέστερο ΕΛΤΑ. Υπήρχε ανθρώπινη συναλλαγή. Τώρα; Τώρα πατάς κουμπάκια και κινείς τα χρήματα και τις υποχρεώσεις σου εικονικά.
Κάποτε οι άνθρωποι βρισκόντουσαν τακτικά, και όταν δεν μπορούσαν να βρεθούνε υπήρχαν έστω τα τηλεφωνήματα. Τώρα; Τώρα msn, mails, sms και δεν συμμαζεύεται. Ομάδες στο φέισμπουκ για να επικοινωνούμε δήθεν μου τάχα μου καλύτερα, ευκολότερα, συχνότερα. Λες και έχουμε πάθει όλοι αλλεργία ή μας διακατέχει κάποιου είδους φοβία για την αμεσότητα και το πραγματικό της ανθρώπινης επαφής.
Μια φορά και έναν καιρό έγραφα γράμματα σε όλες μου τις φίλες στο εξωτερικό. Ως φοιτήτρια ζώντας και εγώ έξω, αλλά και αργότερα που επέστρεψα, ενώ άλλοι έφευγαν ή παρέμεναν αλλού. Η χαρά των χειρόγραφων νέων ήταν και είναι πάντα απαράμιλλη. Τώρα αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει αλλά πολύ σπανιότερα, καθώς είναι και για εμένα, οφείλω να ομολογήσω, πιο απλά τα κουμπιά-κάτι που προσωπικά με λυπεί και με προβληματίζει.
Μια φορά και έναν καιρό φωτογράφιζα με αναλογική μηχανή. άουτς τώρα, αυτό πονάει. Γιατί αν μου χει λείψει κάτι τόσο πάρα πολύ, αυτό είναι η φωτογραφία. Η αληθινή φωτογραφία, με την αναλογική μου μηχανή, τα ασπρόμαυρα φιλμ, ο μαγικός κόσμος που απλωνόταν μπροστά μου ή που δημιουργούσα από το τίποτα, απλά και μόνο κλείνοντας το ένα μου μάτι και κοιτώντας τον φακό. Τώρα; Φωτογραφίες της στιγμής, άλλοτε τραγικές, άλλοτε αστείες και άλλοτε οκ, ομολογουμένως καλές ή έστω συμπαθητικές, από κινητά και τάμπλετ. Ξενερώνω αλλά υποκύπτω. Προλαβαίνω να κάνω και διαφορετικά; Ίσως και να προλαβαίνω τελικά, αν λίγο ξανασκεφτώ και ζυγίσω τα σημαντικά.
Τότε με την αναλογική φωτογραφία είχαμε και σκοτεινό θάλαμο, εγώ, ο Δ. και μια φίλη. Αχ αυτός ο σκοτεινός θάλαμος! Όλα δικά μας, μηχανήματα, υλικά, τα πάντα. Και οι στιγμές στο θάλαμο δικές μας. Ο ενθουσιασμός, η μαγεία, η τρέλα της έμπνευσης, οι συζητήσεις ενώ παραδίπλα στεγνώνανε απλωμένες οι φωτογραφίες, ο δημιουργικός οργασμός, όλο αυτό το προσωπικό μα και συλλογικό επικοινωνιακό μαγικό πραγματάκι. Ο θάλαμος υπάρχει ακόμα, περιμένοντάς μας σιωπηρά, εμείς όμως τρέχουμε και όλο δεν προλαβαίνουμε και όλο δεν κάνουμε και όλο δεν μπορούμε.
Κάτι τέτοιες μέρες που βρέχει νοσταλγώ το σύνολο των πραγμάτων που αποτελούν αυτό που εγώ αισθάνομαι και ορίζω μέσα μου ως τον αναλογικό άνθρωπο μέσα στον αναλογικό πολιτισμό του. Τον άνθρωπο που χρησιμοποιεί τα χέρια, τα μάτια, τη σκέψη και την ομιλία του, που συναλλάσεται, που φτιάχνει, που μαστορεύει όταν κάτι χαλάει, που ανακατεύει, σβήνει και γράφει, πατάει κλικ και αποτυπώνει, τον άνθρωπο που κοπιάζει και πονά τα πράγματα και όχι αυτόν που απλώς τα πετά άπληστα γιατί πολύ εύκολα θα πάρει άλλα, αυτόν που πατά κουμπιά μηχανικά, copy, paste και delete και είμαστε μια χαρά.
Όλα καλά είναι αρκεί να μη χάνεται το μέτρο και η ουσία. Αρκεί να μην ξεχνάμε την ανθρώπινή μας υπόσταση σε όλη της τη διάσταση.
Παρακάτω μερικές α/μ φωτογραφίες αναλογικής πάντα μηχανής μου που ξέθαψα, μέσα στο νοσταλγικό μου σκάλισμα. Κάποιοι θα αναγνωρίσουν κάποιους. Άλλοι θα θυμηθούν και τις στιγμές ή και τις έννοιες. Οι υπόλοιποι μπορούν απλώς να φανταστούν-κάτι εξίσου μαγικό.
Σας φιλώ, xoxo & stay inspired!
Namaste
FACEBOOK
INSTAGRAM
Για να πληρώσεις έναν λογαριασμό σου ας πούμε, πήγαινες στο πλησιέστερο ΕΛΤΑ. Υπήρχε ανθρώπινη συναλλαγή. Τώρα; Τώρα πατάς κουμπάκια και κινείς τα χρήματα και τις υποχρεώσεις σου εικονικά.
Κάποτε οι άνθρωποι βρισκόντουσαν τακτικά, και όταν δεν μπορούσαν να βρεθούνε υπήρχαν έστω τα τηλεφωνήματα. Τώρα; Τώρα msn, mails, sms και δεν συμμαζεύεται. Ομάδες στο φέισμπουκ για να επικοινωνούμε δήθεν μου τάχα μου καλύτερα, ευκολότερα, συχνότερα. Λες και έχουμε πάθει όλοι αλλεργία ή μας διακατέχει κάποιου είδους φοβία για την αμεσότητα και το πραγματικό της ανθρώπινης επαφής.
Μια φορά και έναν καιρό έγραφα γράμματα σε όλες μου τις φίλες στο εξωτερικό. Ως φοιτήτρια ζώντας και εγώ έξω, αλλά και αργότερα που επέστρεψα, ενώ άλλοι έφευγαν ή παρέμεναν αλλού. Η χαρά των χειρόγραφων νέων ήταν και είναι πάντα απαράμιλλη. Τώρα αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει αλλά πολύ σπανιότερα, καθώς είναι και για εμένα, οφείλω να ομολογήσω, πιο απλά τα κουμπιά-κάτι που προσωπικά με λυπεί και με προβληματίζει.
Μια φορά και έναν καιρό φωτογράφιζα με αναλογική μηχανή. άουτς τώρα, αυτό πονάει. Γιατί αν μου χει λείψει κάτι τόσο πάρα πολύ, αυτό είναι η φωτογραφία. Η αληθινή φωτογραφία, με την αναλογική μου μηχανή, τα ασπρόμαυρα φιλμ, ο μαγικός κόσμος που απλωνόταν μπροστά μου ή που δημιουργούσα από το τίποτα, απλά και μόνο κλείνοντας το ένα μου μάτι και κοιτώντας τον φακό. Τώρα; Φωτογραφίες της στιγμής, άλλοτε τραγικές, άλλοτε αστείες και άλλοτε οκ, ομολογουμένως καλές ή έστω συμπαθητικές, από κινητά και τάμπλετ. Ξενερώνω αλλά υποκύπτω. Προλαβαίνω να κάνω και διαφορετικά; Ίσως και να προλαβαίνω τελικά, αν λίγο ξανασκεφτώ και ζυγίσω τα σημαντικά.
Τότε με την αναλογική φωτογραφία είχαμε και σκοτεινό θάλαμο, εγώ, ο Δ. και μια φίλη. Αχ αυτός ο σκοτεινός θάλαμος! Όλα δικά μας, μηχανήματα, υλικά, τα πάντα. Και οι στιγμές στο θάλαμο δικές μας. Ο ενθουσιασμός, η μαγεία, η τρέλα της έμπνευσης, οι συζητήσεις ενώ παραδίπλα στεγνώνανε απλωμένες οι φωτογραφίες, ο δημιουργικός οργασμός, όλο αυτό το προσωπικό μα και συλλογικό επικοινωνιακό μαγικό πραγματάκι. Ο θάλαμος υπάρχει ακόμα, περιμένοντάς μας σιωπηρά, εμείς όμως τρέχουμε και όλο δεν προλαβαίνουμε και όλο δεν κάνουμε και όλο δεν μπορούμε.
Κάτι τέτοιες μέρες που βρέχει νοσταλγώ το σύνολο των πραγμάτων που αποτελούν αυτό που εγώ αισθάνομαι και ορίζω μέσα μου ως τον αναλογικό άνθρωπο μέσα στον αναλογικό πολιτισμό του. Τον άνθρωπο που χρησιμοποιεί τα χέρια, τα μάτια, τη σκέψη και την ομιλία του, που συναλλάσεται, που φτιάχνει, που μαστορεύει όταν κάτι χαλάει, που ανακατεύει, σβήνει και γράφει, πατάει κλικ και αποτυπώνει, τον άνθρωπο που κοπιάζει και πονά τα πράγματα και όχι αυτόν που απλώς τα πετά άπληστα γιατί πολύ εύκολα θα πάρει άλλα, αυτόν που πατά κουμπιά μηχανικά, copy, paste και delete και είμαστε μια χαρά.
Όλα καλά είναι αρκεί να μη χάνεται το μέτρο και η ουσία. Αρκεί να μην ξεχνάμε την ανθρώπινή μας υπόσταση σε όλη της τη διάσταση.
Παρακάτω μερικές α/μ φωτογραφίες αναλογικής πάντα μηχανής μου που ξέθαψα, μέσα στο νοσταλγικό μου σκάλισμα. Κάποιοι θα αναγνωρίσουν κάποιους. Άλλοι θα θυμηθούν και τις στιγμές ή και τις έννοιες. Οι υπόλοιποι μπορούν απλώς να φανταστούν-κάτι εξίσου μαγικό.
Σας φιλώ, xoxo & stay inspired!
Namaste
Λοιπόν, εγώ να πώ ότι λατρεύω την ψηφιακή εποχή της φωτογραφίας. Ειδικά από όταν γέννησα την κόρη μου, μπορώ να τραβάω όσες φωτογραφίες θέλω προσπαθώντας να πετύχω την σκηνή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα υπόλοιπα... Οι φωτογραφίες σου είναι πραγματικά νοσταλγικές.
Το μέτρο νομίζω είναι αυτό που μπορεί να μας γλυτώσει από την μελαγχολία της νοσταλγίας. Παράδειγμα, μου αρέσει πολύ να επικοινωνώ με μηνύματα αλλά υπάρχουν δύο τηλεφωνήματα που υποχρεωτικά θα γίνουν κάθε απόγευμα, όσα μηνύματα και αν έχουμε ανταλλάξει την υπόλοιπη μέρα.
Μου αρέσει πολύ να στέλνω μέιλς, αλλά έχω βρεί την ιδέα του postcrossing εξαιρετική! Έτσι καταφέρνω και αλληλογραφώ (πραγματικά αλληλογραφώ!) με όλο τον κόσμο!
Το λες κι εσύ.. Μέτρο. Αυτό είναι το σημαντικότερο!
Ναι, μέτρο! Ενίοτε το χάνουμε, αλλά το ξαναβρίσκουμε, όσοι τουλάχιστον μοιραζόμαστε τέτοιες ευαισθησίες. Συμφωνώ για τα ψηφιακά μέσα ως προς τις στιγμές του παιδιού, από την άλλη πλέον και μετά από άπειρες καθημερινές φωτογραφίες, πιστεύω και νιώθω έντονα πως όλα αυτά αποτυπώνονται καλύτερα και με τη μεγαλύτερη σαφήνεια στη καρδιά μας παρά στις οθόνες ή στα χαρτιά.... :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά τα υπόλοιπα που λες, και εγώ προσπαθώ να συντηρώ ό,τι περισσότερο μπορώ σε επίπεδο επικοινωνίας, γραψίματος κλπ!
Υπέροχες οι αναλογικές σου φωτογραφίες Δανάη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις, θα συμφωνήσω και εγώ λίγο με την Μάρθα. Η σύγχρονη τεχνολογία μας έχει δώσει οικονομικά μέσα για να παράξουμε φωτογραφίες ή ακόμα και video υψηλής ποιότητας.Σίγουρα δεν υπάρχει η μαγεία του σκοτεινού θαλάμου, αλλά έχοντας ένα άρτιο τεχνικό υπόβαθρο μπορούμε να δημιουργήσουμε δυνατή ατμόσφαιρα ακόμα και με ένα αυτοσχέδιο στούντιο στο σπίτι μας.
Το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι αναλώνονται και κακής ποιότητας και άχρηστα snapshots της καθημερινότητας του που δεν μας αφορούν. Όμως μέσα από social media μας βομβαρδίζουν!
Αυτό που χρειάζεται θα έλεγα είναι να καλλιεργήσουμε το πως πρέπει να χρησιμοποιούμε κάθε εργαλείο με στόχο πάντα την ποιότητα και την σωστή αξιοποίηση του χρόνου μας.
Για παράδειγμα μου αρέσει πάρα πολύ που εσύ στο facebook ποστάρεις ζωγραφιές. Τόσο διαφορετικό!
Κλείνοντας πολλά του παρελθόντος αξίζει να τα χρησιμοποιούμε ακόμα, αν μας αρέσουν και μας κάνουν να νιώθουμε όμορφα. Δεν είναι απαραίτητο να ακολουθούμε την τεχνολογία παντού και πάντα ;)
Σε ευχαριστώ Άρη για το εύστοχο σχόλιό σου!
ΔιαγραφήΤο 'πρόβλημα' είναι ότι σαν άνθρωπος είμαι πολύ...χμ ρετρό ή αν θέλεις νοσταλγός ας πούμε των περασμένων, όπως ίσως θα έχεις καταλάβει. Βέβαια η μητρότητα με έχει φέρει και επαναφέρει σε μεγάλο βαθμό σε αυτό που λέμε 'ζω το τώρα, τη στιγμή, το παρόν', ένα μεγάλο και πολύπλευρο για εμένα μάθημα.
Μου αρέσει που τα σχόλια της ανάρτησης αυτής επικεντρώθηκαν τελικά στη φωτογραφία γιατί εγώ κατέληξα να βάλω μερικές φωτογραφίες παλιές (έχω πίστεψέ με πολύ καλύτερες α/μ φωτογραφίες αλλα δυστυχώς δεν είναι σκαναρισμένες) ως 'παραπομή' ή μεταφορά για τον γενικότερο προβληματισμό μου ή σκέψη μου που δεν ήταν άλλη από αυτό που εγώ ονομάζω 'τέλος του αναλογικού πολιτισμού' ευρύτερα, και όχι σκεπτόμενη συγκεκριμένα την φωτογραφία και τα μέσα αποτύπωσης των εικόνων και στιγμών. Το προς τα πού πηγαίνουμε δηλαδή γενικότερα ως υπάρξεις.
Ο βομβαρδισμός στον οποίο αναφέρεσαι προκαλεί και τρομερό κορεσμό. Ό,τι βομβαρδίζει, γρήγορα αναλώνεται, εξαντλείται, κουράζει, γίνεται αδιάφορο.
Το ζήτημα για εμένα σε όλα αυτά δεν είναι φυσικά το μέσο. Είτε δηλαδή φωτογραφίζεις με ένα απλό κινητό, με μια καλή ή και επαγγελματική ψηφιακή με άριστους φακούς, με μια αναλογική μηχανή, με ένα smart phone, τάμπλετ ή οτιδήποτε, σημασία έχει που είσαι εσύ μέσα στο αποτέλεσμά σου. Το προσωπικό ανθρώπινο στίγμα δηλαδή. Να υπάρχει και να μη γινόμαστε όλοι ίδιοι, κακέκτυπα, αντίγραφα, κλώνοι, κενοί. Ό,τι παράγουμε, είτε αυτό είναι κείμενο, είτε συνταγή, είτε φωτογραφία είτε οτιδήποτε να έχει τη δική του ψυχή και να περιέχει κάτι από εμάς μέσα του, και όχι απλώς να βρίσκεται. Αυτό είναι κάτι που έχει να κάνει βαθύτερα με τον άνθρωπο και σίγουρα όχι με τα μέσα που εκείνος διαθέτει.