Θάρρος και Τσουλήθρα!

Η Τρίτη που μας πέρασε είναι μια από τις πολλές ημέρες που θα θυμάμαι για καιρό. Στην καθιερωμένη μας απογευματινή βόλτα στην παιδική χαρά, το Ισιμωράκι μου που έχει μάλλον πια γίνει Ισιπαιδάκι (!) έκανε για πρώτη φορά sliding ολομόναχη, στη μεγάααααλη τσουλήθρα την οποία μέχρι πρότινος κατεβαίναμε σχεδόν αγκαλίτσα. Αφού είχε παίξει με τη φιλενάδα της, με τα χώματα, τα κουβαδάκια, μετά το κρυφτό και αφού είχε κάνει κούνια και στη βρεφική, την κλειστή, αλλά και σε αυτή των μεγαλύτερων παιδιών, εκδήλωσε την επιθυμία να πάμε στην τσουλήθρα. Πάμε λοιπόν και ξεκινάω, όπως κάθε φορά, να τη βοηθάω να ανέβει τα σκαλάκια όταν, προς μεγάλη μου έκπληξη, την άκουσα να λέει εμφατικά «άσε με μαμάααα, μόνη μου θα ανέβω, μόνη μουυυυυ!!!!». «Σίγουρα;;;» της λέω, η ανασφαλής, «θα προσέχεις;», «ναι, μαμά, προσέχω εγώ» μου απαντά. Οκ λέω, από μέσα μου, την αφήνω, ανεβαίνοντας πίσω της και όντας βέβαιη ότι όταν θα φτάσουμε στην κορυφή θα με θέλει κοντά της για να τσουλίσει. Ναι, καλά! Διαψεύστηκα για άλλη μια φορά, όταν, αφού της πρότεινα να την κρατάω για να κατέβουμε παρέα, μου δήλωσε ότι θέλει να τσουλίσει ως κάτω τελείως μόνη της!

Ώπα! Τι έγινε ρε παιδιά; Έχασα κάποιο επεισόδιο; Πότε ακριβώς αυτό το μωράκι μπουσούλησε, πότε περπάτησε, πότε άρχισε να τρέχει και πότε η αυτοπεποίθηση και η αίσθηση της ασφάλειάς της δυνάμωσε τόσο που να θέλει να κάνει, ανάμεσα σε πολλά άλλα πράγματα, και τσουλήθρα ολομόναχη;! Χωρίς τη μανούλα; (κλαψ)!

Στιγμιαία τρόμαξα λίγο (ξέρω, τι χαζό) αλλά σύντομα με ταρακούνησα και άφησα το σύνδρομο της υστερικής Ελληνίδας μάνας στην άκρη. Επιστράτευσα όλη την εμπιστοσύνη που μπορώ να έχω σε εκείνη και την άφησα να κάνει ό,τι θέλει, χωρίς να ανησυχώ αν θα πέσει, αν θα χτυπήσει, αν θα γλιστρήσει ή αν τελοσπάντων οτιδήποτε. ΑΝ κάτι συνέβαινε στο κάτω-κάτω, θα το αντιμετωπίζαμε με ψυχραιμία και αγάπη, όπως κάνουμε πάντα! Το χαμόγελο και το γέλιο της χαράς και της περηφάνιας της όταν τσούλησε ως κάτω μια χαρά μόνη της έχουν χαραχτεί τόσο έντονα στη μνήμη μου που μου προκαλούν ως και δάκρυα στα μάτια! Όχι τόσο για την τσουλήθρα και για το μικρό επίτευγμα. Η συγκίνηση που ένιωσα και που νιώθω σχετίζεται περισσότερο με τη συνειδητοποίηση ότι το κοριτσάκι μου μεγαλώνει και βήμα-βήμα, ανοίγει τα φτερά της και χαράσσει τον δικό της δρόμο στον Μεγάλο και Θαυμαστό Κόσμο, χωρίς πλέον να χρειάζεται σε κάθε της κίνηση τη συνδρομή της μαμάς της. Μια συνειδητοποίηση που ήρθε έντονα αυτό το καλοκαίρι, μιας που οι αλλαγές στο μεγάλωμά της ήταν τεράστιες και πολυεπίπεδες. Όσο τρομακτικό και αν δείχνει καμιά φορά αυτό, τόσο υπέροχο παράλληλα είναι στ’ αλήθεια!

...

Δεν είναι πάντα εύκολο να αφήνουμε τον έλεγχο. Να παραμερίζουμε τους δικούς μας φόβους και να κάνουμε χώρο στα παιδιά μας για να υπάρξουν και να μεγαλώσουν ελεύθερα, δείχνοντας εμπιστοσύνη στις δυνατότητές τους και εμπνέοντάς τους αυτοπεποίθηση, και μαζί με αυτήν και τη σιγουριά ότι αν κάτι πάει στραβά η αγκαλιά μας θα παραμείνει το λιμάνι τους. Δεν είναι πάντα εύκολο, όχι μόνο γιατί οι περισσότεροι από εμάς έχουμε λειψή αυτοπεποίθηση οι ίδιοι αλλά και γιατί έχουμε προγραμματιστεί με τέτοιο τρόπο από την παιδική μας ηλικία που γινόμαστε ενήλικες-control freaks οπότε η προσωπική μας αλλαγή -και κατ’ επέκταση και η αλλαγή της στάσης μας απέναντι στα παιδιά μας- απαιτεί πολλή δουλειά με τον εαυτό μας, συνεχόμενους επαναπροσδιορισμούς και επαγρύπνηση για τις στιγμές που πάμε να πέσουμε σε γνώριμες παγίδες. Σήμερα είναι κάτι μικρό όπως η τσουλήθρα, αύριο κάτι άλλο μεγαλύτερο, μεθαύριο κάτι ακόμα πιο σημαδιακό, και πάει λέγοντας. Οι ευκαιρίες και οι προκλήσεις θα είναι πάντα πολλές.

Η ουσία λοιπόν δεν βρίσκεται στο ‘επίτευγμα΄, στο 'κατόρθωμα' του παιδιού καθ’εαυτό αλλά στο αποτύπωμα αυτών μέσα αλλά και έξω μας. Στο τί όλα αυτά μας διδάσκουν, πόσο παραπέρα μας πηγαίνουν, πόσο σοφότερους, πιο συγκρατημένους και λιγότερο παρορμητικούς, πόσο πιο σιωπηλούς ακόμα-ακόμα γονιούς μας κάνουν. Στο πόσο αντέχουμε και τελικά στο πόσο καταφέρνουμε να κάνουμε ένα, ή και περισσότερα βήματα πίσω, επιτρέποντας στον μικρό άνθρωπο να ζήσει, να τολμήσει, ακόμα και αν στραβοπατήσει, να μάθει και να μεγαλώσει χτίζοντας αυταγάπη και πίστη στις αμέτρητες δυνατότητές του. Στο πόσο θέλουμε και μπορούμε να του αφήσουμε τον δρόμο ανοιχτό για να προχωρήσει παραπέρα, παρακάτω, παραδίπλα και παραμέσα, στα μονοπάτια της αυτογνωσίας και της μαγείας της ζωής και της ύπαρξης.

Σας φιλώ, xoxo & stay inspired!

Namaste


FACEBOOK

INSTAGRAM