Προσωπικοί Παράδεισοι, Αποδράσεις, Επιστροφές και Σκέψεις...

Πέρασε (πολύς) καιρός από την τελευταία μου ανάρτηση, γιατί με την υπάρχουσα πολιτική κατάσταση ήμουν και εγώ, όπως ίσως οι περισσότεροι από εμάς, χαμένη στον κόσμο μου και χωρίς όρεξη για πολλά-πολλά και ειδικά για το διαδίκτυο που με αυτά που γράφονταν και λέγονταν μόνο τοξικά συναισθήματα μου προκαλούσε. Και εξακολουθεί δηλαδή, σε μεγάλο βαθμό. Στις σκέψεις των ημερών ήταν και το ενδεχόμενο να κλείσω το blog μιας και έμοιαζα να μην μπορώ να του δώσω την πνοή που χρειάζεται για να προχωρήσει. Κάτι όμως με κράτησε και με κρατάει ακόμα από το να το κάνω. Ίσως αυτό το κάτι να είναι η ενδόμυχη πίστη και η ελπίδα μου ότι θα έρθουν και καλύτερες μέρες, με περισσότερη δημιουργική διάθεση και κέφι για επικοινωνία και μοίρασμα. Τίποτα δεν είναι για πάντα, άρα ούτε και η παρούσα φάση ασφαλώς. Το πώς και πόσο επηρεάζει τις ζωές όλων μας και ακόμα περισσότερο τον εσωτερικό μας κόσμο όμως είναι κάτι με διάρκεια και διαφορετικό για τον καθένα βάθος στο πέρασμα του χρόνου, είναι κάτι που υπερβαίνει τα ίδια τα γεγονότα των ημερών που διανύουμε και αφήνει ανεξίτηλα σημάδια μέσα μας.

Για εμένα όλα αυτά υπήρξαν αφορμές για σιωπή και ενδοσκόπηση. Για μια κάποια απομόνωση από τον έξω κόσμο. Για μία εσωτερική αναζήτηση. Για μια εκ νέου οριοθέτηση και συνειδητοποίηση του τί πραγματικά μετράει, τί αξίζει, ποιοί είναι οι πραγματικά δικοί μου άνθρωποι, ποιοι οι σύντροφοι και οι συμπορευτές και ποιοί οι εικονικοί φίλοι, οι γνωστοί, οι απλά συμπαθητικοί (έως και αδιάφοροι). Μια συνειδητοποίηση για τις προτεραιότητές μου και τις βαθύτερες ανάγκες μου.

Ύστερα ήρθαν οι πολυπόθητες διακοπές με μια κυρίαρχη ανάγκη για ξεκούραση. Για φυγή από την πόλη και τα βάρη της, από όλους και όλα εν ολίγοις, έστω και για λίγο. Για αλλαγή παραστάσεων και αέρα, για μετατόπιση του σημείου θέασης των πραγμάτων. Για θάλασσα και ουρανό. Για ησυχία. Για απουσία υπολογιστή, internet, social media και όλα τα συναφή. Για ηρεμία ψυχής και νου.

Ο καθένας έχει τον προσωπικό του παράδεισο. Έναν τόπο που τον νιώθει κομμάτι του εαυτού του. Ένα καταφύγιο για τις στιγμές εκείνες που όλα τριγύρω ζορίζουν. Για εμένα ο τόπος αυτός είναι είναι το εξοχικό σπίτι των παιδικών μου χρόνων. Εκεί που όποτε και αν γυρίσω και ό,τι και να γίνεται έξω και γύρω μου, με περιμένει πάντα μια γνώριμη αίσθηση, αυτή της αποδοχής και της επιβεβαίωσης ότι όλα θα είναι και θα πάνε καλά, μια αίσθηση ασφάλειας και αγάπης, άρρηκτα συνδεδεμένη με την βιωμένη αίσθηση του παρελθόντος. Ένα μέρος που όσα χρόνια και αν περάσουν διατηρεί για μένα τη δική του ξεχωριστή μαγεία. Τα χρώματα, οι μυρωδιές, οι εικόνες και τα αρώματα μένουν ίδια και απαράλλαχτα όσες αλλαγές, μικρές ή και μεγαλύτερες, και αν έχουν έρθει στο σπίτι και τον περιβάλλοντά του χώρο. Οι αναμνήσεις παραμονεύουν σε κάθε γωνία, κρύβονται σε κάθε μικρό ή μεγάλο αντικείμενο και σημείο του σπιτιού και ξεπηδούν η μια μετά την άλλη, περικυκλώνοντάς με τρυφερά. 

Η ανάγκη για όλα αυτά ήταν φέτος πιο επιτακτική από ποτέ. Εκεί λοιπόν και φέτος το καλοκαίρι και πουθενά αλλού. Η επιλογή διακοπών σε κάποιο από τα τόσα όμορφα μα ξεχαρβαλωμένα και ταλαίπωρα, ξεθωριασμένα σχεδόν νησιά από την αλλοτρίωση του τουρισμού και του εύκολου χρήματος των περασμένων καιρών φαντάζει στην παρούσα κατάσταση και χρονική συγκυρία τουλάχιστον θλιβερή. Ο προορισμός στον ορίζοντά μου ήταν και φέτος μονάχα ένας.

Άρα επιστροφή στα γνώριμα. Τα παλιά, τα ολόδικά μας, αυτά που δε μπορεί να μας τα πάρει κανείς. Γιατί ακόμα και αυτό να συμβεί, το αποτύπωμά τους μέσα μας είναι παντοτινό. Επιστροφή στους προσωπικούς μας παραδείσους αυτό το καλοκαίρι για μια επάνοδο με φορτισμένες τις μπαταρίες, καθαρότερο το βλέμμα και ανανεωμένα κουράγια και δυνάμεις για ό,τι ακολουθήσει.

...

Γυρνώντας στο κλείνον άστυ λοιπόν, διαπίστωσα ότι παρόλο που στις φετινές διακοπές υπήρξαν κάποιες καταστάσεις ολίγον τι ψυχοφθόρες για εμάς, σε γενικές γραμμές τα περάσαμε όμορφα, ξεφύγαμε, αφεθήκαμε, χαλαρώσαμε, ξεκουραστήκαμε. Που ήταν και το ζητούμενό μας άλλωστε. Η απόσταση από τα τετριμμένα, τα καθημερινά, τη ρουτίνα και την τρεχάλα της πόλης ήταν ιδιαίτερα αναζωογονητική. Μαζί με αυτήν ήρθε και μια πολύ ευεργετική συνειδητοποίηση, αυτή της αξίας της ευγνωμοσύνης για όσα έχουμε, για τα καλά, τα όμορφα, τα θετικά αντί της εστίασης σε όσα δεν έχουμε ή δε θα αποκτήσουμε και ποτέ, στα άλλα, τα δήθεν καλύτερα, στα μελλοντικά, τα διαφορετικά, τα πιο πολλά, τα πιο έτσι, πιο αλλιώς, πιο κάτι, πιο, πιο, πιο.

Βάζοντας στην άκρη λοιπόν τα μελανά σημεία των φετινών διακοπών και μετατρέποντάς τα σε ευκαιρία για παραπάνω γνώση και σοφία, εστιάζω στα θετικά και νιώθω ιδιαίτερη περηφάνια για το κορίτσι μου που κατάφερε αυτό το καλοκαίρι και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να απαλλαγεί από τις βρεφικές πάνες, καθώς και που μόνη της επέλεξε και ζήτησε να κοιμάται πλέον στο δικό της δωμάτιο, στο κρεβάτι της! Οι δύο αυτές αλλαγές σηματοδοτούν για εμάς ένα ‘προχώρημα’, ένα μεγάλωμα, μια μετάβαση σε ένα άλλο, επόμενο στάδιο. Το μωράκι μεγάλωσε και μεγαλώνει και έγινε πια παιδάκι και από παιδάκι σιγά σιγά γίνεται ένα τρυφερό και πολύ αγαπησιάρικο κοριτσάκι!

Νιώθω επίσης ιδιαίτερη περηφάνια και χαρά για το ότι κατάφερα στις φετινές διακοπές να κάνω ένα από τα πράγματα που ήθελα και που είχα ανάγκη περισσότερο, καθημερινή πρακτική γιόγκα πολύ νωρίς το πρωί. Η όλη αίσθηση ήταν τόσο ευεργετική που ένιωσα κυριολεκτικά άλλος άνθρωπος! Ο στόχος μετά από όλο αυτό είναι τώρα να καταφέρω να συνεχίσω όσο πιο σταθερά και συχνά γίνεται την πρακτική μου και στην πόλη, να βρω έναν τρόπο να την βάλω στο καθημερινό μου πρόγραμμα, αλλά και την πειθαρχία να την διατηρήσω όσο γίνεται ανέπαφη από μεταβολές διαθέσεων, από πρακτικές και χρονικές δυσκολίες, δυσκολίες συντονισμού αλλά και από δικαιολογίες που εύκολα εφευρίσκει ο εαυτός μου για να μην κάνει κάτι τη δεδομένη στιγμή για τον Χ, Ψ λόγο κάθε φορά. Να διατηρήσω τη δέσμευση, με λίγα λόγια, στον εαυτό μου και στο mat, ακόμα και όταν ο ενθουσιασμός περάσει, ακόμα και αν με βαρέσει η μουντάδα του φθινοπώρου ή η γενικότερη άρνηση κατακούτελα (χαχα!)...

Πολλά άλλα όμορφα περικλείουν πάντα και όπως και να έχει οι καλοκαιρινές διακοπές. Τα κλασικά αλλά ανεκτίμητα μπάνια οποιαδήποτε ώρα της ημέρας -για εμάς τους τυχερούς που η θάλασσα είναι κυριολεκτικά στα πόδια μας και δεν χρειαζόμαστε αυτοκίνητο ή άλλες μετακινήσεις- τα υπέροχα δροσερά καλοκαιρινά φρούτα στη βεράντα, ο ήχος του αέρα και των δέντρων, τα πουλιά κατά την ανατολή του ηλίου αλλά και κατά τη δύση, τα τζιτζίκια την ημέρα, τα τριζόνια τη νύχτα, ο ήχος από τις ψαρόβαρκες το απόβραδο και το ξημέρωμα, το φαγητό ή κολατσιό στην παραλία με την άμμο ακόμα κολλημένη στα πόδια μας, το μεσημεριανό ραχάτι, τα βιβλία που κουβαλήσαμε αλλά δε καταφέραμε να διαβάσουμε, οι κατάγλυκες φρεσκοκομμένες ντομάτες από το μποστάνι μας, το σπιτικό παγωτό μπανάνα-κακάο χωρίς ζάχαρη για μικρά αλλά και για μεγαλύτερα παιδιά (!!), το αλάτι της θάλασσας στο δέρμα μας, τα παιδικά γέλια, τα ενοχλητικά κουνούπια, τα ηλιοβασιλέματα-πίνακες ζωγραφικής, και, και, και, και, και τόσα άλλα που μας κάνουν να γυρίζουμε πίσω γεμάτοι από όμορφες εικόνες και στιγμές, με νέα δύναμη και διάθεση για καινούρια πράγματα, ξεκινήματα, αλλαγές, εμπνεύσεις και εξελίξεις.

Κρατήστε τις καλοκαιρινές εικόνες και μνήμες σας, όσο και αν εκείνες με τον καιρό ξεθωριάζουν και ξεφτίζουν σαν εκείνο το προπέρσινο χιλιοφορεμένο μα ακόμα αγαπημένο σας μαγιό. Κρατήστε τες και λάβετε δύναμη από αυτές για μια δημιουργική και όμορφη συνέχεια!

σας φιλώ, xoxo & stay inspired!

Namaste