ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΚΑΙ ΕΓΩ;


Ύπνος και μητρότητα: δύο ορκισμένοι εχθροί...ή αλλιώς μια ιστορία πολύ πονεμένη. Ο ελλιπής ύπνος, και συχνά-πυκνά η παντελής έλλειψη αυτού, είναι μια κατάσταση που ομολογουμένως αν δεν ζήσεις είναι δύσκολο να κατανοήσεις σε όλο της το φάσμα. Μια κατάσταση που μοιάζει με μια μαύρη τρύπα στην οποία σε πέταξαν, με ένα τούνελ όντας μέσα στο οποίο δε βλέπεις πουθενά φως και πουθενά την πιθανότητα να βρεις την έξοδο. Μια κατάσταση της οποίας η ανάμνηση, όταν περάσουν κάποια χρόνια και παύεις να τη βιώνεις, μπορεί να σε κάνει ακόμα και να χαμογελάσεις κάπως νοσταλγικά, έχοντας ξεχάσει ή επιτρέψει στο χρόνο να απαλύνει την ένταση των συναισθημάτων και των σκέψεων που φέρνει όλη αυτή η μη κάλυψη μια τόσο ζωτικής ανάγκης σου, της ανάγκης να κοιμηθείς, να αναπαυθείς και να γεμίσεις όπως χρειάζεσαι τις μπαταρίες σου.

***

Προσωπικά μιλώντας, μεγαλώνοντας τα τελευταία πέντε χρόνια δύο μικρά παιδιά, μπορώ με άνεση να εκφράσω αρχικά την απόλυτη απορία μου για το πώς, με όλη αυτή την συνεχή έλλειψη ύπνου, καταφέρνω ακόμα να στέκομαι στα πόδια μου και να λειτουργώ σαν κανονικός άνθρωπος (ή λίγο ζόμπι;...), δουλεύοντας καθημερινά για 8 ώρες και κάνοντας και στη συνέχεια πολλά ακόμα-δουλειές στο σπίτι, μαγειρέματα, παιχνίδι με τα παιδιά, τρεξίματα έξω, προσωπικά μου πράγματα ώστε να ισοφαρίσω κάπως με όλα τα παραπάνω, κοκ.
Φυσικά και έχω συνειδητοποιήσει πως επιλέγοντας έναν τρόπο γονεϊκότητας attachment parenting, έχουμε με τον σύντροφό μου, και έχω και προσωπικά, πέρα φυσικά από τα τεράστια ωφέλη, επωμιστεί και ένα μεγάλο κόστος που σχετίζεται με την αυτοδιάθεσή μου και τη συναίνεσή μου στο να αφήσω τα πράγματα να εξελιχθούν όσο πιο φυσικά γίνεται για τα παιδιά μας, κάτι που στην προκειμένη σημαίνει μη χρήση μεθόδων εκπαίδευσης ύπνου και κοινώς κατάκτηση του συνεχόμενου ύπνου στο ρυθμό και το χρόνο που το παιδί είναι έτοιμο για αυτό το στάδιο, και πιο κοινώς ακόμα σημαίνει ξενύχτια άπειρα για εμένα, διακοπτώμενος ύπνος, πολλά πέρα δώθε (μιας που πλέον δεν κάνουμε συγκοίμηση) μέσα στη νύχτα, άπειροι θηλασμοί και πολλές φορές καθόλου μα καθόλου ύπνος.

*

Και θα μου πείτε αξίζει όλο αυτό; Δεν ξέρω. Θα φανεί στο χειροκρότημα, που λένε. Δεν έχω υπάρξει μητέρα και στην προηγούμενή μου ζωή για να μπορώ με ασφάλεια και απόλυτη βεβαιότητα να κάνω μια επιλογή εις βάρος μιας άλλης. Πορεύομαι αποκλειστικά βάσει του ενστίκτου μου, του συστήματος αξιών και αρχών μου στη ζωή και κάποιων αντικειμενικών μου γνώσεων. Και όλα αυτά μου λένε πως ένα μωρό, ένα μικρό παιδί, για να γίνει υγιής και συναισθηματικά αυτάρκης ως ενήλικας, με εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στους άλλους, χρειάζεται σε αυτά τα πρώιμα στάδια να λάβει άνευ όρων αγάπη και αποδοχή, χρειάζεται να του αφιερωθεί χρόνος και να ακουστούν οι ανάγκες του που ναι, πολλές φορές έρχονται σε κόντρα με τις ανάγκες των γονιών του. Και προκειμένου να συνυπάρξουν με ισορροπία όλοι σε ένα πλαίσιο οικογένειας σαφώς και είναι απολύτως απαραίτητα και τα όρια. Όμως σε κάποια κομμάτια, κάποιοι από εμάς, για τους παραπάνω και αρκετούς ίσως ακόμα λόγους, επιλέγουμε να δοθούμε ολοκληρωτικά-ακόμα και αν αυτό σημαίνει να χάσουμε για κάποια χρόνια τον ύπνο μας.

Και τί σημαίνει χάνω τον ύπνο μου; Σημαίνει μεγάλος καθημερινός φόρτος, στρες, κόπωση, ένταση, νεύρα, θυμός, λύπη, εξάντληση, απογοήτευση, δάκρυα και φωνές και πολλά ακόμα που εντάσσονται σε μια μεγάλη γκάμα συναισθημάτων και αντιδράσεων που έρχονται ως φυσικό αποτέλεσμα της ελειπούς ξεκούρασης.

Όμως δεν γίνεται να τα έχουμε όλα. Κάθε επιλογή εμπεριέχει και ένα πένθος, μια απώλεια. Επιλέγοντας έναν δρόμο, αφήνουμε έναν άλλο πίσω μας. Κάτι κερδίζουμε και κάτι χάνουμε με κάθε μικρό ή και μεγάλο μας "ναι" και "όχι". Επιλέγουμε βάσει του που χτυπάει πιο δυνατά η καρδιά μας και πού αυτή μας οδηγεί. Και σε αυτό το πλαίσιο κάθε επιλογή είναι αποδεκτή, κατανοητή και σεβαστή. Δεν σημαίνει ότι επειδή εγώ ξενυχτώ, θηλάζω μακροχρόνια, δίνομαι πολύ και συρρικνώνομαι προσωπικά ως αποτέλεσμα, είμαι καλύτερη μητέρα από εσένα που δεν κάνεις όλα αυτά. Εσύ κάνεις σίγουρα κάποια άλλα πράγματα που δεν κάνω εγώ, που δεν επιλέγω, δεν μπορώ, δεν θέλω, δεν ακολουθώ. Για τους δικούς σου καλούς λόγους. Και έχεις, όπως και εγώ, τις δικές σου απώλειες μα και τις δικές σου χαρές.
Γιατί ναι, έχει και μεγάλη χαρά όλο αυτό το δόσιμο. Γιατί το δόσιμο φέρνει και δέσιμο. Γιατί δε θα αντάλλαζα τις αγκαλιές με τα παιδιά μου μέσα στη νύχτα με όσες ώρες ύπνου και αν μου δίνονταν. Γιατί ξέρω βαθιά μέσα μου, πως και η αϋπνία μου, μαζί με πολλά ακόμα, είναι μια φάση περαστική. Σάμπως περαστική δεν είναι και η ίδια η ζωή μας και η παρουσία μας μέσα σε αυτήν; Εγώ λοιπόν προτιμώ να στερηθώ κάποια χρόνια ύπνου και να θυμάμαι πάντα όμως, για όσο ζω, αυτή την επαφή, τη σύνδεση με τα παιδιά μου μέσα στη νύχτα, την ανάγκη τους να είμαι κοντά τους όταν δεν μπορούν να κοιμηθούν γιατί ανησυχούν, γιατί φοβούνται, γιατί πεινάνε, γιατί βγάζουν δόντια και πονάνε, γιατί είδαν κακό όνειρο, και γιατί εν τέλει χρειάζονται ακόμα τη μαμά, την αγκαλιά και τη φωλιά τους. Έχοντας φτάσει κυριολεκτικά πλέον σε έναν πάτο από πλευράς κούρασης, εξακολουθώ να μην μετανοιώνω για όλο αυτό.

***

Αν με διαβάζεις και συμπάσχεις, θέλω να σου πω πως θα έρθει ξανά εκείνη η μέρα που θα κοιμηθούμε φίλη μου. Θα έρθει η μέρα που όλη αυτή η μαύρη τρύπα της αϋπνίας θα φωτίσει και θα αποτελέσει παρελθόν. Που τα παιδιά δε θα μας έχουν ανάγκη πλέον στον ύπνο τους και θα πάψουν να ξυπνάνε ζητώντας την παρουσία μας. Η ημέρα που όλο αυτό, όσο και αν μας ισοπεδώνει στο παρόν, θα μας λείπει στο βάθος. Γιατί δε θα μας λείπει σίγουρα αυτή η φριχτή αίσθηση που φέρνει η έλλειψη ύπνου, μα θα μας λείπουν οι στιγμές μας με τα μικρά αυτά πλασματάκια που κούρνιαζαν στην αγκαλιά μας για να ξανακοιμηθούν, πλημμυρίζοντάς μας με τόση αγάπη. Και ναι, τελικά νομίζω πως αξίζει τον κόπο, και είναι πράγματι μεγάλος κόπος όλο αυτό. Τί όμως μας δίνεται στη ζωή χωρίς κόπο; Πολύ λίγα πράγματα και σίγουρα όχι οι σχέσεις.

Όσο αποδέχομαι ότι αυτή τη στιγμή έτσι είναι η κατάσταση τόσο χαλαρώνω και συνειδητοποιώ ότι είναι και περαστική και ότι μια μέρα, έτσι απλά, χωρίς να το πολυκαταλάβω, θα ξαπλώσω το βράδυ και θα κοιμηθώ ως το πρωί, χωρίς κανείς να με διακόψει, χωρίς ένα μωρό να μου ζητάει το στήθος, χωρίς ένα παιδί να θέλει την αγκαλιά μου γιατί τρόμαξε από το σκοτάδι ή από κάποιο εφιάλτη που είδε, χωρίς τη δική μου υπερένταση, ως αποτέλεσμα αυτών, που φέρνει έξτρα δυσκολία στον ύπνο, χωρίς απολύτως τίποτα. Μόνο ύπνος για τον ύπνο, από εμένα προς εμένα.

Θα κοιμηθούμε μάνες! Ως τότε ας αποδεχτούμε ό,τι ζούμε τώρα, γιατί ο χρόνος κυλά σαν το νερό και στ'αλήθεια ο ύπνος ξαναγυρνά, όχι όμως οι στιγμές ούτε και τα παιδιά μας που βήμα-βήμα ανοίγουν τα φτερά τους για να πετάξουν και να ξεκινήσουν το ολόδικό τους ταξίδι.


Σας φιλώ με αγάπη,
αμελί💙

Σχόλια

  1. Πολύ ωραίο το ποστ σου! Σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί είμαι κι έγω μανούλα τα τελευταία 5 χρόνια με παρόμοια προσέγγιση με τη δική σου😊

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είδα μόλις το σχόλιό σου...Σε ευχαριστώ πάρα πολύ! Συμπάσχουμε...

      Διαγραφή
  2. Εγώ το ομολογώ κουράστηκα όσο δεν πάει. 3.5 χρονών η μικρή και 6 ο μεγάλος. 6 χρόνια ούτε ένα βράδυ σερί 8ωρο. Και ναι, μέχρι πριν 2 μήνες δεν με πείραζε, αλλά ο θηλασμός-πιπίλα για 2 ώρες από τις 5 τα χαράματα και μετά με έκανε να θέλω να σπρώξω την μικρή, όπως η γάτα δεν θέλει άλλο να θηλάσει. Και είπα, θα κάνω ότι μπορώ χωρίς να κλαίει χωρίς να της συμπαραστέκομαι. Γιατί γκρίνια υπάρχει εδώ και ένα μήνα που το παλεύουμε. Έχουμε όμως τρομερή εξέλιξη. Αλλά ξυπνάω από τις 6 και ξέρω ότι θα φτιάξει και αυτό. Ομολογώ δεν άντεξα για την φυσικότητα της εξέλιξης, όπως ούτε όταν έγινε 3.5 χρονών ο μεγάλος άντεχα να θηλάζω 3-4 φορές το κάθε παιδί, κάθε βράδυ (= τουλάχιστον 7 ξυπνήματα για θηλασμό μέσα σε ένα βράδυ).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καθυστερημένη η απάντησή μου στο σχόλιό σου, καθώς οι απίστευτες αυπνίες με κράτησαν μακριά από το μπλογκ για μέρες....Σε καταλαβαίνω....Και εγώ έχω φτάσει στα πατώματα από κούραση. Περιμένω ο μικρός να τελειώσει με τα δόντια μπας και δούμε άσπρη μέρα και με τον ύπνο και με τον θηλασμό γιατί για την ώρα έχουμε πισωγυρίσει σε όλα...αχ!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου