ΠΟΣΟΤΗΤΑ vs ΠΟΙΟΤΗΤΑ
Κάπου διάβασα/άκουσα, δεν έχει σημασία πότε και πού, ότι όλη η ζωή μας είναι τελικά μια πορεία προς την αφαίρεση. Όσα λιγότερα κρατάμε στη χούφτα μας, τόσο πιο εύκολα αγγίζουμε το αληθινό, το ουσιαστικό.
Δεν υπάρχει λοιπόν άλλη παραδοχή και αλήθεια που να με εκφράζει περισσότερο από την παραπάνω το τελευταίο διάστημα. Κατά το οποίο απέχω πολύ, πολύ περισσότερο απ'ότι στο παρελθόν από τα "πολλά" παντός είδους. Πολλή επαφή με την οθόνη, πολλές αναρτήσεις, πολλά ερεθίσματα, πολλές συγκρίσεις, πολλές αγορές, πολλές εντάσεις, πολύ στρες, πολλές επαφές χωρίς ουσία, γενικά "πολλά", "πολύ", "πολλοί" κ.ο.κ.
Ζούμε σε μια εποχή στην οποία η παράνοια ταϊζεται καθημερινά. Όχι από ένα αόριστο 'σύστημα' εκεί έξω, αλλά από εμάς τους ίδιους που το αποτελούμε. Γιατί ναι, είναι μιας μορφής παράνοια να ζεις μέσα από και σε μια οθόνη κινητού ή λαπτοπ, μέσα από και σε κατασκευασμένες ιστορίες και εικόνες για να αρέσουν στον κόσμο και να αρέσεις κατ'επέκταση στον κόσμο και εσύ -και σε όλη αυτή την τρέλα εννοείται πως, όσο και να απέχω συνειδητά από τα πολλά τέτοια, βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Ποιός δεν θέλει άλλωστε να αρέσει; Ποιός δεν θέλει να τον αγαπούν; Ποιός δεν θέλει να τον αποδέχονται;
Κάπου φοβάμαι όμως πως τα έχουμε μπερδέψει. Τα μέτρα και τα σταθμά. Και έχουμε ξεχάσει. Τί ξεχάσαμε; Ξεχάσαμε να είμαστε άνθρωποι και όχι προεκτάσεις μηχανών και οθόνης. Ξεχάσαμε να κάνουμε βήματα πίσω. Να περιμένουμε. Να ζούμε με υπομονή, να προσμένουμε. Να μην τα θέλουμε, να μην τα έχουμε όλα σερβιρισμένα στο πιάτο, έτοιμη μασημένη μα και αδιάφορη τροφή. Ξεχάσαμε να 'είμαστε' μόνο, να υπάρχουμε, να ανασαίνουμε, μέσα στο χάος όλων όσων κάνουμε. Ξεχάσαμε ότι τα 'λίγα' είναι η πεμπτουσία του 'πολλά'. Και ξεχάσαμε ότι όποιος θέλει τα πολλά χάνει τελικά και τα λίγα πολλές φορές, τα ουσιαστικά. Ξεγλυστρούν μέσα από τα χέρια μας τα λίγα, σαν γάργαρο νερό που δε προλάβαμε να πιούμε γιατί είμασταν απασχολημένοι κηνυγώντας μια ζωή αλλού, αντί να ζούμε αυτήν που έχουμε στο εδώ και τώρα.
***
Γιατί η ζωή, βλέπω πια καθαρά καθώς μεγαλώνω, είναι αλλού. Είναι εκεί πιο δίπλα, ενώ εμείς την προσπερνάμε, όντας μονίμως απασχολημένοι με κάτι άλλο. Με μια οθόνη, με μια τσάμπα ένταση, με τις δουλειές που δεν τελειώνουν και τις εκκρεμότητες που δεν κλείνουν. Είναι εκεί πιο δίπλα η ζωή, αυτή που μας δόθηκε ως δώρο, και εμείς τη χάνουμε καθώς αναλωνόμαστε σε άπειρα περιφερειακά και τελικά και ασήμαντα μικρο-πραγματάκια. Χάνουμε το δάσος καθώς καταπιανόμαστε με το δέντρο. Χάνουμε τη μεγάλη εικόνα της ζωής και μέσα από αυτήν, τη ζωή την ίδια.
Οι παλιοί λέγανε 'παν μέτρον άριστον', ή 'λίγα και καλά'. Και πόσο δίκιο είχαν!
Ας δούμε λοιπόν ποιό είναι τελικά το διακύβευμα εδώ. Ας αναρωτηθούμε. Να υπάρχουμε μέσα στο πλήθος αναπαράγοντας και αναμασώντας τα πρότυπα της εποχής; Χωρίς προσωπικό στίγμα, χωρίς προσωπική θέση; Να χανόμαστε σε μια θάλασσα και μια πληθώρα άχρηστων καταναλωτικών αγαθών και καταναλωτικών μέσων και καταστάσεων που υπόσχονται την ευτυχία; Να μυρικάζουμε την καθημερινότητά μας; Ή μήπως να κοιτάξουμε λίγο προς τα μέσα και να μετρήσουμε την κάθε πολύτιμη ανάσα μας σαν να ήταν η τελευταία; Και μήπως να αρκούμαστε σε ό,τι έχουμε που είναι ήδη τόσο, τόσο, μα τόσο πολύ; Και μήπως να σταματήσουμε να θέλουμε διακαώς να αγαπηθούμε από τους πολλούς και να κοιτάξουμε να, δίπλα μας, αυτούς που ήδη 'έχουμε', τους λίγους, γνώριμούς μας κοντινούς, αυτούς που θεωρούμε δεδομένους, και να τους δούμε αυτούς και τη σχέση μας μαζί τους αληθινά; Και μήπως να αναρωτηθούμε και να ρωτήσουμε αυτό το παραπονεμένο, το εσωτερικό μας παιδί να μας πει, τί χρειάζεται στα αλήθεια για να είναι ευτυχισμένο; Μήπως αυτό που χρειάζεται είναι τελικά κάτι μικρό, απλό και απτό όσο για παράδειγμα μια αγκαλιά, μια βόλτα στην εξοχή, μια κουβέντα με νόημα με κάποιο φίλο, ένα ωραίο γεύμα;
Ας αναρωτηθούμε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου