...Επειδή δεν είμαι τέλεια

Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο διαφορετικό θα ήθελα να είναι αυτό εδώ το blog, πόσο καλύτερο, πόσο πιο έτσι, πιο αλλιώς, πιο κάτι γενικότερα... Πόσο περισσότερο χρόνο θα ήθελα να έχω για να του αφιερώνω, πόσο περισσότερο να με αντιπροσωπεύει, πόσο πιο εμπνευσμένο να είναι, πόσο μεγαλύτερη ανταπόκριση να έχει, πόσο περισσότερα να είχα να πω, πόσο πιο κάτι γενικότερα.
...Μα δεν είμαι τέλεια. Και δεν έχω πάντα απαραιτήτως λόγια να πω ή εικόνες να μοιραστώ. Και το blog αυτό είναι μόνο αυτό που μπορεί να είναι τη δεδομένη στιγμή και όχι κάτι παραπάνω. Και δεν είναι τέλειο.

Χιλιάδες είναι οι φορές που σκέφτομαι πόσο διαφορετική μητέρα θα ήθελα να μπορώ να είμαι, πόσα περισσότερα να κάνω, πόσο πιο ουσιαστική να νιώθω, πόσο πιο ισορροπημένη, 'πόσο πιο' πολλά γενικότερα.
....Μα δεν είμαι τέλεια. Είμαι μόνο αυτή που μπορώ να είμαι στο εδώ και τώρα μου. Και το εδώ και τώρα μου δεν είναι τέλειο.

Πολύ συχνά πέφτω στην παγίδα της σύγκρισης με τους άλλους και πιάνω τον εαυτό μου να θέλω και εγώ να κάνω και αυτό, να κάνω και εκείνο, να κάνω και το άλλο, λες και βρίσκομαι σε αγώνα δρόμου, λες και προσπαθώ να αποδείξω κάτι, λες και αυτό μου δίνει μια επιβεβαίωση 'κανονικότητας' και την (ψευδ)αίσθηση του ότι ανήκω και εγώ κάπου. Ξεχνώ το ότι για εμένα βαραίνει πολύ περισσότερο το να μπορώ απλά να "είμαι", παρά να "κάνω". Και θα ήθελα να μην το ξεχνώ. Να το θυμάμαι περισσότερο.
...Μα δεν είμαι τέλεια. Και δεν μπορώ πάντα να είμαι αυτή που θα ήθελα να είμαι. Μπορώ μόνο να είμαι εγώ.

Αμέτρητες φορές έχω σκεφτεί το πόσο θα με βοηθήσει να σταματήσω να είμαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό μου και να κηνυγάω όλα τα 'τέλεια', δηλαδή τα ανύπαρκτα, κηνυγώντας στην ουσία την ουρά μου, κι όμως δεν τα καταφέρνω πάντα. Τα φαντάσματα του παρελθόντος, με άλλα λόγια, τα παλιότερα και άχρηστα πλέον μοτίβα συμπεριφοράς μου, με στοιχειώνουν ακόμα που και που.
Και είναι επειδή δεν είμαι τέλεια. Δεν μπορώ να είμαι τέλεια. Μπορώ μόνο να είμαι συνειδητή και παρούσα στην κάθε στιγμή, καθώς την αποδέχομαι, και μαζί με αυτήν και τον εαυτό μου, για αυτό ακριβώς που είναι και όχι για ό,τι άλλο θα μπορούσε θεωρητικά να είναι, κάτι πιο έτσι, πιο αλλιώς, πιο κάπως.

Πόσα και πόσα "πιο έτσι", "πιο αλλιώς", "πιο κάπως" θα θέλαμε να είμαστε και να κάνουμε σε τόσα και τόσα κομμάτια της ζωής και της καθημερινότητάς μας και πόσο μεγάλο ξόδεμα και σπατάλη πολύτιμης ενέργειάς μας είναι τελικά αυτή η συλλογιστική; Προσωπικά με κατακλύζει και θέλω να της δώσω μια να πάει από εκεί που ήρθε, να απαλλαγώ μια και έξω από εκείνη. Όμως δεν μπορώ. Και δεν μπορώ επειδή δεν είμαι τέλεια. Έτσι λοιπόν θα συμφιλιωθώ με αυτή την τάση μου, όσο περισσότερο μπορώ. Θα την αποδεχτώ, χωρίς όμως να της επιτρέπω να με κατευθύνει. Και όταν μπερδεύομαι, ξεχνιέμαι και παρασύρομαι και πάλι στη δίνη της τελειοθηρίας, θα κοιτώ, μόλις το συνειδητοποιώ, να μου υπενθυμίζω ότι ακόμα κι έτσι, δεν πειράζει· μπορώ, και έτσι, να με αγαπώ για αυτό που είμαι τώρα και όχι για κάτι άλλο που μπορώ να είμαι ή θα είμαι αύριο, μετά, του χρόνου, στο μέλλον. Είμαι τέλεια άλλωστε, επειδή ακριβώς δεν είμαι τέλεια. Το ίδιο και εσείς.


Σας φιλώ, xoxo & stay inspired!
Namaste



FACEBOOK

INSTAGRAM