Οι σκέψεις της αναμονής

Βαδίζοντας προς το τέλος ενός ταξιδιού και την αρχή ενός άλλου είναι επιτέλους τα βήματά μου ελαφριά, σχεδόν ανεπαίσθητα, δίνοντάς μου παράλληλα όμως μια αίσθηση αληθινής γείωσης και σύνδεσης με ό,τι πρόκειται να συμβεί που θα φέρει ό,τι είναι να φέρει. Καταρχάς έναν νέο άνθρωπο στην ζωή της οικογένειάς μας, μια νέα ψυχή στη γη -γιατί στο σύμπαν θεωρώ πως προϋπάρχει- ένα μωρό, ένα παιδί, έναν σοφό, έναν ακόμα Δάσκαλο για το δρόμο μου. Πέρα από αυτό, και μια καινούρια ενέργεια. Μια νέα πνοή, πολλές μαζεμένες και συμπυκνωμένες αναπνοές, καινούρια μονοπάτια, αλλιώτικο φως, έναν ακόμα διαφορετικό τρόπο θέασης της ζωής, από μέσα προς τα έξω. Πολλές νέες ευκαιρίες εξέλιξης και εμβάθυνσης. Περισσότερη ακόμα αγάπη σε ένα ποτήρι που όσο και να ξεχειλίσει δεν αδειάζει ποτέ. Ποτέ! Τί ανύπαρκτη τελικά λέξη, κι όμως την προφέρουμε με μοναδική ευκολία! Ποτέ και Πάντα, οι μύθοι με τους οποίους μεγαλώσαμε και με τους οποίους σοφότερο θα ήταν να μην μπολιάσουμε τα “δικά μας” παιδιά. Άλλο ένα new age κουτάκι που βέβαια κακά τα ψέματα ωχριά μπροστά στην αίσθηση της απολυτότητας των συναισθημάτων αναφορικά με τους ανθρώπους που φέρνουμε στον κόσμο, έχοντας ζήσει μαζί τους πρώτα μια ‘παράξενη’ και συνάμα θαυμαστή εσωτερική κοινή ζωή εννέα μηνών.

...

Σε κάθε περίπτωση μια γέννηση είναι μάλλον μια ακόμα αναγέννηση, ακόμα και όταν αρχικά δεν δείχνει έτσι, ακόμα και όταν η εμπειρία βιωθεί τραυματικά, ακόμα και όταν τα πράγματα δεν κυλήσουν ακριβώς σύμφωνα με τα ‘κουτάκια μας΄ή τις αναμονές μας, τα πιστεύω και τις επιθυμίες μας, τις προσδοκίες που εύκολα μπορούν να γίνουν η μεγαλύτερη φυλακή μας. Ακόμα και έτσι και χωρίς διόλου τελικά να έχουν μεγάλη σημασία οι λεπτομέρειες όταν μπορούμε και κοιτάμε το δάσος και όχι το δένδρο, την ιερή εκείνη ώρα, κάτι πεθαίνει και κάτι γεννιέται, κάτι επίσης αναγεννιέται. Η ψυχή μέσα από το σώμα και το σώμα μέσα από τον εαυτό του. Ο νους που επιτέλους καταβαραθρώνεται για να δώσει περισσότερο χώρο στην καρδιά και στα φυσικά ένστικτα. Το εγώ μας με όλες του τις αποσκευές. Ολόκληρη η ύπαρξή μας που αποδομείται για να ξαναχτιστεί από την αρχή με νέα υλικά, σε νέες και αλλιώτικες πολλές φορές βάσεις.

Έχω γεννήσει ένα παιδί αλλά όσα και να είχα γεννήσει ξέρω πλέον πως και πάλι δε θα ήξερα τίποτα για το μεγαλείο της γέννησης. Γνωρίζοντας πολλά, το σημαντικότερο είναι να αναγνωρίσεις, κατανοώντας βαθιά, πως γύρω από ένα τέτοιο θαύμα δεν μπορείς στην πραγματικότητα να γνωρίζεις τίποτα. Και αυτό είναι που σε απευλευθερώνει και σου επιτρέπει να βιώσεις την επόμενη και την κάθε επόμενη εμπειρία ως μοναδική, αυθύπαρκτη, μη συγκρίσιμη με οποιαδήποτε άλλη δική σου, φίλων και γνωστών. Ένιωσα την ευλογία, την ταπεινότητα και την ελευθερία του να αισθάνομαι ξαφνικά σα να μην έχω ξαναγεννήσει ποτέ και σαν να μην έχω ιδέα για το τί πρόκειται να συμβεί, πώς, πότε κλπ. Άγραφος χάρτης το μυαλό μου, όσο βέβαια μπορεί να υφίσταται κάτι τέτοιο με τα χ, ψ χρόνια και εμπειρίες ζωής που, όπως ο καθένας, κουβαλάω και εγώ στις πλάτες μου. Στην πραγματικότητα όμως, όντως δεν μπορώ να έχω ιδέα για το πώς θα γεννηθεί το μωρό μου, πώς θα νιώσω τις ώρες εκείνες, πώς θα αντιδράσω, τί θα αναδυθεί. Και έτσι είμαι ήσυχη, τόσο ήσυχη. Επιτέλους οι συγκρίσεις με το παρελθόν σταμάτησαν να παίζουν αυτή την παρεμβατική και γεμάτη παραφωνίες μουσική στο κεφάλι μου, εμποδίζοντάς με στην ουσία να έχω βιωματική επαφή με τις νέες αισθήσεις του εδώ και τώρα. Δεν υπάρχει, άλλωστε, τίποτα πέρα από το εδώ και το τώρα, το παρόν, τη στιγμή αυτή, μπροστά και μέσα μας. Όλα τα υπόλοιπα είναι μνήμες και αναμνήσεις με τις αποχρώσεις που μετέπειτα τους προσθέσαμε, όντας αρκετά μακριά πλέον από το βίωμα της τοτινής στιγμής.

Επομένως; Τί μένει; Μένω εγώ, και η κάθε μία σαν εμένα που αναμένει, στο κέντρο μου και στο τώρα. Άδεια από προσδοκίες, πεποιθήσεις, ευχολόγια και κουτάκια. Αδιάφορη απέναντι σε φορεμένες αγωνίες ενός σάπιου και άκρως εκμεταλλευτικού συστήματος “υγείας”. Συνδεδεμένη μόνο με την καρδιά μου και αυτή του μωρού μου, αλλά παράλληλα και με όλες τις καρδιές των γυναικών που αναμένουν και των μωρών που αναμένονται για να μας φωτίσουν κι άλλο. Κι άλλο. Κι άλλο. Κι άλλο. Γιατί αυτό το ταξίδι δεν έχει αρχή, μέση, τέλος, δεν έχει άφιξη, επιστροφή ή ακύρωση. Αγάπη έχει μόνο, φως και ανοιχτά φτερά. 

Σας φιλώ, xoxo & stay inspired!

Namaste

FACEBOOK

INSTAGRAM