Life is not about finding yourself. Life is about creating yourself.

Τις μέρες που μας πέρασαν απλώθηκε πάνω και μέσα μου ένα πέπλο αρνητικής ενέργειας, πεσιμισμού, ατονίας, μη διάθεσης για πολλά πράγματα. Κάτι η κούραση της καθημερινότητας, κάτι οι σκέψεις μου που αφέθηκαν να σκορπίσουν σε δρόμους σκοτεινούς, κάτι και ο παράξενος αυτός καιρός της υγρασίας και Βρετανικής σχεδόν μουντίλας, ε, ήρθε και έδεσε το γλυκό.

Προσπαθώντας να καταλάβω τί ακριβώς μου φταίει, τί δεν πάει καλά και ξαφνικά νιώθω έτσι, σε πρώτη φάση έδωσα χώρο και αποδέχτηκα όλη αυτή την εσωτερική κατάσταση. Πώς αλλιώς θα την κατανοούσα άλλωστε…

Οι ημέρες περνούσαν και ένιωθα αυξημένη εξάντληση, ψυχική και σωματική, καθώς παράλληλα μια αίσθηση ματαιότητας με είχε κυριολεκτικά κυριεύσει. Με ενοχλούσαν τα πάντα στη δουλειά μου. Με ενοχλούσε το ότι ήθελα να φτιάξω ένα επόμενο post για το blog, κι όμως δεν έβρισκα τα λόγια, το θέμα, την έμπνευση, το λόγο για να γράψω. Δεν μου άρεσαν οι φωτογραφίες, ούτε τα κείμενα, έγραφα και έσβηνα και φτου και από την αρχή. Σκέφτηκα κιόλας, δεν σας κρύβω, ‘αφού μόνη μου μιλάω εδώ, μόνη μου τα γράφω, μόνη μου τα διαβάζω, τι νόημα έχει όλο αυτό;’. Αφέθηκα. Με ενοχλούσε ο εαυτός μου, η διατροφή μου, το ότι δεν έκανα yoga, το ότι πάλι μου έβαζα εσωτερικές τρικλοποδιές, με ενοχλούσαν συγκεκριμένοι άνθρωποι, ατάκες, λόγια, καταστάσεις, φάσεις. Με ενοχλούσαν οι φόβοι μου, οι εσωτερικές μου αναστολές, οι παγίδες που έβαζα στον εαυτό μου για το κάθε τι. Το προσωπικό μου σαμποτάζ. Παλιά μου τέχνη κόσκινο δηλαδή.

Φαγώθηκα με τα ρούχα μου, έφαγα τα σωθικά μου, που λένε, και άκρη δεν βρήκα. Αυτό που έψαχνα δεν το βρήκα, πολύ απλά γιατί δεν υπήρχε κάτι που να έχω χάσει για να το βρω ή γενικά κάτι για να 'βρω'. Τί ανακούφιση έφερε αυτή η συνειδητοποίηση αλήθεια! Αλληλογραφώντας με μια αγαπημένη φίλη που βρίσκεται λίγο μακριά και μιλώντας για τέτοια λεπτά πραγματάκια κατάλαβα για τα καλά αυτό το απλό, το κλασικό που λέμε «φάση είναι, θα περάσει». Δεν είναι καμιά σπουδαία σοφία φυσικά, αλλά το να το νιώθει κανείς σε όλη του τη διάσταση είναι αυτό που κάνει και τη διαφορά. Η ενέργειά μας αλλάζει μορφή, σύσταση, τρόπο, αποτύπωμα και έκφραση διαρκώς, μιας και είμαστε σε μια συνεχόμενη και ρευστή ροή μέσα στα πράγματα, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι. Τα συναισθήματα, οι σκέψεις, τα ζόρια ή και οι χαρές έρχονται και παρέρχονται, εναλλάσσονται με τον δικό τους μοναδικό παλμό και τις δικές τους συχνότητες, όπως άλλωστε συμβαίνει με τα πάντα και στην ίδια τη φύση. Το ζητούμενο είναι να κατανοήσουμε βαθιά το ότι είμαστε τελικά οι δημιουργοί του εαυτού μας, της ζωής που μας δόθηκε, των καταστάσεων που ζούμε, αυτών που αφήνουμε περήφανα πίσω μας, των πραγμάτων που κατακτούμε αλλά και όλων αυτών που ίσως θα θέλαμε αλλά δεν τολμήσαμε ποτέ. Εμείς τα φτιάχνουμε όλα, από μέσα προς τα έξω, εμείς τα γκρεμίζουμε, εμείς τα αναγεννάμε από τις στάχτες, εμείς θέτουμε βάσεις, θεμέλια, χτίζουμε, αλλάζουμε και πορευόμαστε αναλόγως. Εμείς και πάλι Εμείς. Δεν υπάρχει κάτι να βρούμε και παθητικά, μοιρολατρικά σχεδόν να το βιώσουμε και να το αποδεχτούμε. Να χαρούμε ή να λυπηθούμε για αυτό. Δεν υπάρχει καμιά συμπαντική αλήθεια, νόρμες και κουτάκια που μας περιμένουν να τα ανοίξουμε για να γίνει το μαγικό ‘τσαφ!’.  Εμείς τα φτιάχνουμε όλα, χρωματιστή πλαστελίνη η ζωή στα χέρια μας για να της δώσουμε ό,τι σχήμα θέλουμε και νιώθουμε να μας χωράει καλύτερα. Υπάρχουν συγκεκριμένες δυνατότητες και ευκαιρίες που διόλου τυχαία δεν βρίσκονται στο δρόμο μας, υπάρχουν πολλά να δημιουργήσουμε εμείς από μόνοι μας από το μηδέν και να διδαχθούμε από αυτά, υπάρχει μια ταυτότητα να ορίσουμε για τον εαυτό μας, να την στηρίξουμε και να την αφήσουμε να καλοταξιδέψει μετέπειτα στη δική της ροή.

Είμαστε λοιπόν Δημιουργοί, όχι παθητικά προς ανακάλυψη υποκείμενα και όντα. Είμαστε Δημιουργοί του εαυτού μας και της πραγματικότητάς μας. Έχουμε και την ευθύνη αλλά και τη δύναμη παράλληλα για ό,τι περιέχουμε και ό,τι μας περιέχει. Δεν υπάρχει κάτι πιο αισιόδοξο και πιο ελπιδοφόρο από αυτό, μιας που στην ουσία ανοίγει το δρόμο για όλες τις πιθανότητες, όλες τις προοπτικές, την πραγματοποίηση των ονείρων, την επίτευξη των στόχων. Ό,τι εκπέμπουμε έλκουμε, ό,τι δίνουμε παίρνουμε. Όχι με προφανή πολλές φορές τρόπο ή από αναμενόμενες πηγές ή συγκεκριμένους ανθρώπους από τους οποίους περιμένουμε, όμως το παίρνουμε. Πάντα.

Μεγαλώνοντας καταφέρνω τελικά να μη δίνω και μεγάλη βαρύτητα στις εκάστοτε διαθέσεις ακριβώς για τον λόγο που περιέγραψα παραπάνω. Τι σημασία έχουν εν τέλει; Όχι μεγάλη, όταν μέσα μου ξέρω πως οι διαθέσεις είναι μόνο παροδικές, ενώ στο τέλος της ημέρας έχω πάντα εμένα και ξέρω πως μπορώ στ’αλήθεια να δημιουργήσω και να κάνω ό,τι θέλω όταν αποφασίσω τί θα είναι αυτό και συγκεντρωθώ με αγάπη, αφοσίωση και πίστη.

Η ζωή, αλλά και η ψυχή μας, αποκτά φτερά όταν καταλάβουμε τελικά πόσα πράγματα μπορούμε να φτιάξουμε εκ του μηδενός από εμάς για εμάς και για ό,τι έχουμε επιλέξει να μας περιβάλλει, αντί να ψάχνουμε και να χανόμαστε σε εσωτερικούς λαβυρίνθους, λοιπά νοητικοσυναισθηματικά αδιέξοδα και επ’ άπειρον αναζητήσεις. Δεν υπάρχουν πολλά να βρούμε που δεν τα έχουμε βρει ή δεν τα γνωρίζουμε ήδη- όμως υπάρχουν σίγουρα πολλά που μπορούμε να δημιουργήσουμε, παίρνοντας τη ζωή στα χέρια μας με χαμόγελο και αισιοδοξία και ορίζοντας τις παραμέτρους της ταυτότητάς μας. Κατά τη διεργασία αυτή βοηθά να θυμόμαστε ότι μπορούμε ανα πάσα στιγμή το αποφασίσουμε και δουλέψουμε για αυτό να κάνουμε διαγραφές και εγγραφές βάσει νέων δεδομένων, προσδοκιών και ονείρων για αυτό που θέλουμε να αποτελούμε και το στίγμα που θέλουμε να αφήσουμε στο πέρασμά μας.

Αυτά σκέφτομαι αυτή την Παρασκευή το βράδυ και αφήνω τελικά την εβδομάδα να κλείσει γαλήνια, δίνοντας χώρο για ένα όμορφο Σαββατοκύριακο.

Σας αποχαιρετώ  και σας καληνυχτίζω με yogi tea που πολύ αγαπώ και που πάντα με εμπνέουν!

σας φιλώ, xoxo & stay inspired!

Namaste