Ανοιξιάτικη επαναφορά!

Καλημέρα, καλημέρα, καλημέρα!

Πάει καιρός από το τελευταίο μου post στο blog και αυτό κυρίως γιατί ο χρόνος μου πλέον είναι πολύ περιορισμένος. Δύο παιδιά σε πολύ μικρές ακόμα και αρκετά απαιτητικές άρα ηλικίες, full time δουλειά 5 ημέρες την εβδομάδα και πολλά ακόμα τρέχοντα της καθημερινότητας μου αφήνουν πολύ λίγο χρόνο για γράψιμο και διαδικτυακή έμπνευση.
Ακόμα και τώρα που γράφω το κάνω λιγάκι "με το ζόρι" ή τελοσπάντων σκεπτόμενη αυτό το παλιό μα αληθινό "τρώγοντας έρχεται η όρεξη". Γιατί όταν κάποιος αφήνει κάτι για καιρό, αποσυνδέεται από αυτό κατά κάποιο τρόπο και μετά χρειάζεται χρόνος και αρκετή αφοσίωση για να ξανασυνδεθεί. Πολλές φορές ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί αυτή η επανασύνδεση με ό,τι έχουμε αφήσει στην άκρη είναι να βουτήξουμε κατευθείαν σε αυτό, αντί όλο να περιμένουμε να το δούμε αργότερα, μετά, του χρόνου, την τάδε καλύτερη στιγμή (που βέβαια δεν έρχεται ποτέ) και άλλα τέτοια γνωστά, γραφικά και ωραία.
Άρα προς το παρόν -και μιας που είμαστε και στα μέσα της Άνοιξης και ένα βήμα πριν το καλοκαίρι, κατεξοχήν αγαπημένες μου και πολύ εμπνευστικές εποχές- λέω ότι επανήλθα και θα δούμε πώς θα πάει.

Και μουδιασμένη όπως είμαι τεντώνομαι, χασμουριέμαι, ανασυντάσσομαι και επαναπροσδιορίζω την παρουσία μου εδώ, για αρχή με λίγα λόγια και μερικές Ανοιξιάτικες εικόνες, αγαπημένες φωτογραφίες από το κινητό μου.

***

Για σήμερα λοιπόν αυτό που ήθελα να πω είναι ότι εδώ και καιρό σκέφτομαι να 'σουλουπώσω' για τα καλά αυτό εδώ το blog, να το μεταφέρω ίσως σε άλλη πλατφόρμα με περισσότερες επιλογές, να τo φτιάξω επιτέλους όπως ακριβώς το θέλω και χωρίς βιασύνη. Και σκεπτόμενη αυτή την προοπτική όλο και ανέβαλλα το να ανεβάσω κάποιο νέο ποστ. Και ο καιρός κυλούσε, και εγώ τρωγόμουν (πιο κλασικά δε γίνεται...).
Μέχρι που, μιας που είμαι αρκετά άσχετη με όλα αυτά, ζήτησα από την γλυκιά Πόλα του The eudemonia διάφορες τεχνικές πληροφορίες και διευκρινίσεις στο θέμα. Το συζητήσαμε όλο αυτό και το τί σκέφτομαι λιγάκι, αλλά από την τεχνική κουβέντα πήγαμε τελικά αλλού. Πού; Μα πού αλλού, στην ουσία του ζητήματος. Που δεν είναι άλλη από το ότι το τέλειο είναι στην πραγματικότητα εχθρός του καλού. Όταν συνέχεια, νιώθοντας ανικανοποίητοι, κυνηγάμε κάτι άλλο από αυτό που ήδη έχουμε, κυνηγάμε αυτό το 'πιο ωραίο', 'πιο καλό', 'πιο τέλειο', πιο έτσι πιο γιουβέτσι, ΠΙΟ κάτι γενικότερα, χάνουμε το κέντρο μας, χάνουμε τα καλά που έχουμε ήδη κατακτήσει και είναι εκεί, διαθέσιμα και στα χέρια μας. "Αφού τώρα δεν έχεις πολύ χρόνο", μου λέει η Πόλα, "γιατί δεν αφιερώνεις τον λιγοστό χρόνο που έχεις στο να ξαναρχίσεις να γράφεις στο blog σου, αντί στο να προσπαθείς να βρεις πώς θα το αλλάξεις εμφανισιακά; Το μπλογκ είναι μια χαρά όπως είναι, σημασία έχει το περιεχόμενο και όοοοταν βρεις λίγο περισσότερο χρόνο και χωρίς πίεση, θα κάνεις και τις αλλαγές που θέλεις". Ωχ, τί έγινε εδώ; σκέφτηκα αμέσως.... Δεν έγινε άλλο από το ότι η καλή διαδικτυακή μου φίλη με επανέφερε κατευθείαν σε αυτό που έχει τελικά πραγματική σημασία και αξία και αυτό δεν είναι φυσικά το περιτύλιγμα αλλά το περιεχόμενο το ίδιο. Εσείς το ξεχνάτε αυτό; Εγώ συχνά-πυκνά το ξεχνώ. Και ευγνωμονώ την Πόλα για αυτή τη σημαντική υπενθύμιση.

Όσο και να το έχω δουλέψει με τον εαυτό μου και να εξακολουθώ να το δουλεύω καθημερινά, υποσυνείδητα λειτουργεί ακόμα η παλιά εγγραφή που αμέσως με στέλνει, με την παραμικρή αφορμή, στο κυνήγι του τέλειου, του καλύτερου από το καλό που ήδη έχω και έτσι αποπροσανατολίζομαι, χάνω την ευχαρίστηση (της γραφής και του μοιράσματος στην προκειμένη) των πραγμάτων και των στιγμών για αυτά που είναι και μπαίνω στη ζώνη του άγχους, του αγώνα δρόμου, της μόνιμης αίσθησης του ανικανοποίητου. Δεν λέω πως δεν είναι ωραίο και γόνιμο το να προσπαθούμε να βελτιωνόμαστε, να κάνουμε αλλαγές ή οτιδήποτε σχετικό, ίσα-ίσα, αρκεί όλα αυτά να μην λειτουργούν ως μικροί εγκλωβισμοί στο παρόν και στα υπάρχοντα δεδομένα μας.

Σήμερα λοιπόν, ξεκινώντας πάλι εδώ να καταθέτω τις σκέψεις μου και διάφορα ακόμα, βάζω άλλο ένα λιθαράκι στην προσπάθειά μου να σπάσω αυτό το μοτίβο-φυλακή. Δεν υπάρχει τίποτα τέλειο και κανείς δεν είναι τέλειος. Είμαστε όλοι και όλες ωραίοι και υπέροχοι και μια χαρά για αυτό που είμαστε, όπως ακριβώς είμαστε στο εδώ και τώρα, με ό,τι μπορούμε και δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε.
VIVA LA VIDA!

Σας φιλώ, σκέτο!



FACEBOOK

INSTAGRAM