Το μεγάλο, υπέροχο "τίποτα"



Βράδυ. Ένα μικρό, τόσο δα μικρό κενό χωροχρόνου μόνο για εμένα. Και ένα ποτήρι κρασί τώρα που κοιμήθηκαν τα μικρά μου αγαπημένα θηριάκια και το σπίτι ησυχάζει και μπαίνει σε αργούς, νυχτερινούς, ράθυμους θαρρείς, ρυθμούς.
Πόσο δύσκολο μου είναι να βιώσω αυτό το κενό χώρου και χρόνου όμως...και το συνειδητοποιώ σιγά σιγά… Το μόνο σημείο της ημέρας στο οποίο μπορώ απλά να υπάρχω, να ΕΙΜΑΙ, χωρίς να κάνω απολύτως τίποτα, χωρίς να σκέφτομαι ή να προγραμματίζω τίποτα, χωρίς γενικά ΤΙΠΟΤΑ. Ούτε καν όταν πέφτω να κοιμηθώ δε συμβαίνει αυτό, μιας που με τον μικρό δίπλα μου να θηλάζει κάθε τρεις και λίγο, πάλι σε δράση είμαι, ακόμα και στον ύπνο μου. Πάλι ενεργώ, προσφέρω, παρέχω σε κάποιον άλλον. Όχι με το μυαλό, αλλά με το σώμα και το ένστικτό μου, όμως και πάλι. 

Έτσι λοιπόν, μόνο τότε, όταν κοιμηθούν και λίγο πριν εγώ κοιμηθώ. Μόνο εκείνη η ώρα είναι η διαθέσιμη ώρα για αυτό το πολύτιμό μου ΤΙΠΟΤΑ. Και εγώ τι κάνω; Τι το κάνω; Το διυλίζω και αυτό και το προσπερνώ, ξεχνώ να το ζήσω στο εδώ και τώρα όπως μου δίνεται και έτσι καταλήγω να το γεμίζω και πάλι με ένα σωρό από σκέψεις, πράξεις, αγωνίες, προγράμματα, σχέδια για το μετά, το αύριο, το μεθαύριο και ούτω καθεξής.

Κοιμούνται τα παιδιά μου και εκεί που παίρνω μια ανάσα και λέω, «ωραία και τώρα ώρα για μένα, ώρα για τίποτα βασικά», αντί να κλείσω τα μάτια και να αφεθώ σε αυτή την αίσθηση, αρχίζω να χαζεύω σαν αυτιστικό με το κινητό μου, το λαπτοπ, το τάμπλετ, απαντάω σε δεκάδες μηνύματα μηχανικά λες και 'πρέπει', μετά συμμαζεύω σαν ημίτρελη το μπάχαλο της κουζίνας και τα σκορπισμένα παιχνίδια, ετοιμάζω πρωινά και φαγητά για την επόμενη ημέρα, για το σπίτι, τη δουλειά, τον άντρα, το παιδί, το άλλο παιδί, ετοιμάζω πλυντήρια για να μπουν το πρωί, μαζεύω και διπλώνω απλωμένα ρούχα, σκέφτομαι τι θα φορέσω στη δουλειά για να μη ψάχνω πρωί πρωί σα το κλέφτη στο σκοτάδι, γράφω και σβήνω ατέλειωτες λίστες και μετά καθώς περνά η ώρα και αρχίζω να εκνευρίζομαι που πάλι θα κοιμηθώ αργά και θα είμαι ολίγον τι ράκος την επομένη, που πάλι δεν πρόλαβα να κάνω γιόγκα και να διαλογιστώ, που πάλι δεν πρόλαβα να διαβάσω αυτά που ήθελα ή να κάνω μάσκα στο κουρασμένο πρόσωπό μου, μετά λοιπόν, γίνεται ένα ΤΣΑΦ και ξυπνάω από όλη αυτή τη παράνοια στην οποία φυσικά μόνη μου βάζω τον εαυτό μου, και λέω «ως πότε όλο αυτό;»

Απάντηση συγκεκριμένη δεν έχω, μια χαρούμενη, μα κουρασμένη εργαζόμενη μαμά δυο μικρών παιδιών είμαι και κάνω απλά το καλύτερο που μπορώ με τα δεδομένα που έχω κάθε στιγμή. Βλέπω όμως, πως όσο πιο συνειδητή μου γίνεται αυτή η αγχωτική κατάσταση στην οποία με ρίχνω κάθε βράδυ, αντί να χαλαρώνω, όσο περισσότερο τη φέρνω στο φως της επίγνωσης, τόσο μεγαλύτερη δύναμη έχω για να την αλλάξω, να την αφήσω να πάει στο καλό αφού σαφέστατα δεν με εξυπηρετεί, μιας και είναι μια ακόμα φάκα στην οποία πέφτω και μέσα στην οποία οι ανάγκες όλων των άλλων φροντίζονται, εκτός από τις δικές μου. Game over, ως εδώ. Από σήμερα αποφασίζω τα πρώτα βήματα της αλλαγής σε όλο αυτό αλλιώς κάηκα. Στην κυριολεξία. Και όχι, δεν θα με κάψω, με αγαπώ πολύ για να το κάνω αυτό. Έμαθα πια.
Anybody with me in this? Raise your hands if you are!


Σας φιλώ, xoxo & stay inspired!

Namaste




Σχόλια