Το δώρο της Ίσιδας
Πριν λίγες μέρες μια καλή μου φίλη με ρώτησε πώς και για ποιό λόγο επιλέξαμε το συγκεκριμένο όνομα -Έκτορας- για τον βενιαμίν της οικογένειάς μας, και της είπα ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος και απλά ότι μας άρεσε πολύ. Τίποτα δεν είναι όμως τυχαίο, το πιστεύω, το νιώθω, το βλέπω, το ζω και αυτή η μη τυχαιότητα των πραγμάτων είναι μια αλήθεια που μου παρουσιάστηκε ολοζώντανη για άλλη μια φορά μόλις χτες, οδηγώντας με σε αυτό το σημερινό ποστ.
Πολλές φορές, όπως και τώρα, γράφω και νιώθω παράλληλα χαμένη στους δικούς μου συνειρμούς, έχω όμως πλέον την αίσθηση ότι περισσότεροι είναι οι άνθρωποι που με καταλαβαίνουν και με νιώθουν τελικά παρά αυτοί που δεν. Μιας και μέσα στη διαφορετικότητά μας είμαστε όλοι ένα. Είτε έτσι είτε αλλιώς πάντως, εγώ θα γράφω αυτά που θέλω και που μου βγαίνουν με αλήθεια, χωρίς να με απασχολεί η ανταπόκριση ή το αποτέλεσμα, μιας που το ταξίδι είναι που αξίζει και που έχει να προσφέρει τα δώρα του στη ζωή μας, και λιγότερο ο προορισμός. Ο προορισμός, άλλωστε, είναι μια έννοια τόσο άπιαστη, ρευστή, υπόκειται σε τόσες αλλαγές και μεταβολές που καταντά ανύπαρκτη. Lets enjoy the ride λοιπόν.
Βγαίνοντας από την παραπάνω παρένθεση, θα συνεχίσω με τα των παιδιών, ονομάτων και συναισθημάτων.
'Εχω μια κόρη, για όσους διαβάζουν και δεν με ξέρουν ακόμα, που κοντεύει 4 χρονών. Αυτή η ομορφιά της παραπάνω φωτογραφίας, ναι. Είναι η κόρη μου, αλλά δεν είναι δικιά μου. Την αγαπώ, μα ποτέ δε θα μου ανήκει. Αποτέλεσα απλώς το μέσο για να έρθει στο φως του κόσμου και να χαράξει τη δική της πορεία. Την λένε Ισιδώρα. Όταν διαλέξαμε το όνομά της το είχαμε, για άγνωστο σε εμάς τότε λόγο, ερωτευτεί. Μια ενέργεια μας ασκούσε το όνομα αυτό, μια έλξη και στην ουσία ποτέ δεν έπεσε άλλο υποψήφιο όνομα στο τραπέζι. Από την κοιλιά την κόρη μας την έλεγαν Ισιδώρα. Δεν ήταν ποτέ 'το μωρό'. Αν ήθελα ή μπορούσα να μεγαλώσω το παιδί μου 'απόλυτα' ελευθεριακά, 'θα έπρεπε' να το έχω αφήσει και να επιλέξει μόνο του το όνομά του, σκέφτομαι κάποιες φορές, αλλά ούτε σε αυτά τα μοτίβα της απολυτότητας κινούμαστε εγώ και ο πατέρας της ούτε και πείστηκα ποτέ ότι κάτι τέτοιο θα τη βοηθούσε και θα της προσέφερε κάτι, πέρα από μια γενική ίσως σύγχυση, όταν κιόλας η ζωή που ζούμε στις σύγχρονες κοινωνικές δομές έχει και κάποια κουτάκια που δεν είναι πάντα και όλα απαραίτητα 'κακά'-βασικά, δεν υπάρχει καλό και κακό, όλα είναι αυτά που είναι και όποιος θέλει τα ακολουθεί, επιλέγει, απορρίπτει κλπ ανάλογα.
Εν πάσει περιπτώσει, ποτέ δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα να ψάξω το όνομά της μέχρι τη κουβέντα που περιέγραψα πιο πάνω με τη φίλη μου.
Συνειδητοποιώ κάθε μέρα και κάθε λεπτό πόσο τεράστιο δώρο έχει υπάρξει και εξακολουθεί να είναι για εμένα αυτό το παιδί. Δώρο ναι. Δώρο γιατί αποτελεί τον μεγαλύτερο και καθαρότερο καθρέφτη που θα μπορούσα ποτέ να έχω, μου καθρεφτίζει τη ζωή, τη ψυχή, την ιστορία μου, με καθοδηγεί, μου μαθαίνει, με πάει μπροστά, με εξελίσσει σαν άνθρωπο, σαν μητέρα, σαν γυναίκα. Δώρο. Ισιδώρα. Ίση με ένα δώρο. Στην ετυμολογία του ονόματος, Ισιδώρα = Ίσις + δώρο, δηλαδή το δώρο της Ίσιδας. Η Ίσιδα ήταν θεά της Αιγυπτιακής μυθολογίας με πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, που στην εξελληνισμένη της μορφή συμβολίζει την τροφό και μητέρα του σύμπαντος, μεταμορφώνεται σε όλες τις μορφές και τα είδη, αγαπά κάθε τί αγαθό και αποστρέφεται κάθε τί κακό. Από μία τέτοια μορφή, συμβολισμό και ενέργεια, ναι, ήρθε και το 'δικό μου' δώρο, η Ισιδώρα. Τώρα it makes sense που λένε. Μα τίποτα τυχαίο. Ούτε το ότι ο μπαμπάς της και οι φίλοι μας την φωνάζουν χαϊδευτικά Ίση! Βασικά Ίσι.
Ψάξτε τις κρυμμένες ιστορίες πίσω από τα ονόματα των παιδιών σας. Τα ονόματα που επιλέξατε συνειδητά, ασυνείδητα, τυχαία, μη τυχαία, τυπικά, εθιμοτυπικά ή οτιδήποτε. Κουβαλούν κομμάτια από εσάς και την ιστορία σας, καθώς και τη δικιά τους, κομμάτια από την εγκόσμια και συμπαντική Αλήθεια και Αγάπη, κουβαλούν μηνύματα, γνώση και σοφία. Τίποτα δεν είναι δεδομένο ούτε και τυχαίο. Τίποτα δεν είναι μόνο όπως δείχνει εξωτερικά. Ψάξτε.
Σας φιλώ, xoxo & stay inspired!
Namaste
😙😙😙
ΑπάντησηΔιαγραφή